Nicole (35) heeft uitgezaaide eierstokkanker: 'Voor mijn kinderen neem ik afscheidsfilmpjes op, dat is het moeilijkste'

Een vol gevoel, buikpijn na het eten en afwijkende menstruaties; dat waren de eerste klachten die Nicole begin 2022 opmerkte. Na meerdere bezoeken aan de huisarts werd ze naar huis gestuurd met diagnoses die niet blijken te kloppen.

'Maanden nadat ik voor het eerst aanklopte, gebeurde er iets: tijdens gemeenschap met mijn partner bloedde ik zo ernstig dat het leek alsof ik plots menstrueerde. De volgende dag heb ik een uitstrijkje laten maken en twee weken later werd me verteld dat er onrustige cellen waren gevonden.

Volgens de (vervangend) huisarts was er geen reden tot paniek, want onrustige cellen betekenden niet meteen dat het kanker was. Mijn eerste gedachte? Hoe weet ze dat zo zeker?'

Bij een inwendige echo in het ziekenhuis lukte het artsen niet om Nicoles baarmoeder in beeld te krijgen. Hij werd aan de kant geduwd door iets anders. 'Een kwaadaardige tumor van zeker 16 centimeter in mijn kleine bekken. Na onderzoek werd er eierstokkanker gediagnosticeerd.'

Lees ook: Hoe vertel ik mijn kind dat ik kanker heb? Een idee van deze verpleegkundigen helpt ouders daarbij

Medische molen

Binnen de kortste keren belandde ze in de medische molen met chemokuren, bestralingen en ziekenhuisopnames. In maart 2023 ging het volledig mis. 'Ik zat op de wc en begon ernstig vaginaal te bloeden. Mijn partner belde de ambulance en ik werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht.

Na meerdere bloedtransfusies stabiliseerde ik, maar ik werd ook op het hart gedrukt om afscheid te nemen van mijn dierbaren. Voor mijn kinderen (zoons die toen 3 en 5 jaar waren) nam ik afscheidsfilmpjes op. Dat is het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Tot op de dag van vandaag kan ik het niet terugkijken.'

Eerder getrouwd

Omdat haar gezondheid hard achteruitging, trouwden Nicole en haar partner eerder dan gepland. 'Het was niet zeker dat ik het ziekenhuis levend zou verlaten, dus dit was hét moment. Met hulp van verpleegkundigen, onze weddingplanner, fotograaf en een babs hebben we het waargemaakt.

Ik trok mijn jurk aan, mijn partner zijn pak. De kinderen brachten de ringen naar ons toe over een witte loper.' Doordat Nicoles situatie verbetert slaagt het stel erin een maand later alsnog hun geplande huwelijk te voltrekken.

Lees ook: 8 originele ideeën om je kind bij de huwelijksceremonie te betrekken

Ernstig ziek, maar ook moeder

Het moederschap valt Nicole zwaar sinds ze ernstig ziek en verzwakt is. 'Vooral in het begin vond ik het moeilijk. Ik stond aan de zijlijn van het leven van mijn kinderen. Doordat ik zo ziek was tijdens de behandelingen kon ik niet actief deelnemen.

Toen ik in januari 2024 te horen kreeg dat door groei van de tumoren en uitzaaiingen er geen levensverlengende behandelingen meer beschikbaar waren, ben ik gestopt met wat ik toen nog onderging.

Daarna krabbelde ik op en kon ik me weer moeder voelen: ik ging mee naar zwemles, hielp de jongens 's ochtends met aankleden en bracht ze naar bed. Uitstapjes, voorlezen, samen zijn; het kon allemaal weer. Daar ben ik heel dankbaar voor.'

Voorzichtig met mama

Toch kleeft daar een maar aan. 'Ik ben onderdeel van het gezin, maar ik zie ook dat de kinderen voorzichtig met mij zijn. Spontaan een stevige knuffel geven, stoeien en wild doen, dat kan niet. Als we met het gezin op bed tv-kijken, gaan ze bij papa liggen. Ik weet dat ze er niks mee bedoelen, maar ik voel me op dat moment aan de kant gezet.'

'Ik geniet wel bewust van de momenten die we samen hebben', gaat ze verder. 'Al sluipt het er vaak in dat we overgaan op de orde van de dag en niet koesteren wat we hebben. Terwijl het juist zo belangrijk is, juist nu, om het leven te vieren.'

Lees ook: Talia ontdekte een knobbeltje in haar borst tijdens de zwangerschap: 'Door kanker heb ik zoveel kostbare tijd verloren'

Niet meer zo lang

Sinds Nicoles diagnose hebben zij en haar partner het er regelmatig met hun kinderen over gehad. 'Wat we de jongens meegeven is dat ik er niet zo lang zal zijn als papa, lijfelijk gezien. Maar dat ze me wel altijd kunnen voelen, ook als ze me niet zien.

Ik zal altijd hun nummer één mama blijven, ook als papa in de toekomst een nieuwe partner krijgt – waar ik helemaal achtersta. Het is voor mij belangrijk dat zij begrijpen dat het nooit hun schuld is dat ik er niet meer ben. Dit is gewoon pech.'

Een maand of een jaar

Foto's, video's, (herinnerings)kaarten, een mamaknuffel en een assieraad moeten Nicoles herinnering bij haar jongens levend houden. 'Verder probeer ik mijn wijze woorden uit te spreken, hopelijk zullen ze er wat aan hebben. Als ik er niet meer ben, hoop ik dat ze me als een liefdevolle, warme moeder herinneren. En onthouden hoe sterk ik was.'

Bang om dood te gaan, is de jonge moeder niet. 'Ik heb er vrede mee. Het ergst vind ik dat ik mijn kinderen en partner achterlaat. Ik weet dat ze het met z'n drietjes gaan rocken, maar ik was liever met hen oud geworden.

Ik weet niet hoelang ik nog heb, het kan een maand of een jaar zijn. Ik kijk met blijdschap terug op mijn leven. Het was niet uitbundig of wild, maar ik heb bijna alles gedaan wat ik wilde doen. Het is goed zo.'