Vaarwel nachtrust

Reina wordt de afgelopen maanden consequent ergens tussen zes en zeven wakker en wil dan bij Sofie in bed, wat ze haar dochter nooit kan weigeren. En dus is Sofie moe, maar dat vindt ze verrassend genoeg niet erg.

Een kleine koala met magnetische power

Als een koala met magnetische superpower plakt ze aan me vast, en elke poging om haar los te weken wordt beantwoord met een nieuw armpje of beentje op een andere plek rond mijn slaperige lijf, in een niet mis te verstane wurggreep. Als het wél lukt om haar los te maken, begint ze heel hard te huilen. Als je één kind hebt, kun je dan nog proberen weg te lopen en af te wachten. Met twee wil je dat risico niet lopen, want als de één de ander daardoor wakker maakt, ben je nog verder van huis met je bijzonder uitdagende neerwaartse spiraal van korte nachten.

Eigen behoeften naar de tweede plek

Al vanaf het allereerste begin vond ik het verbijsterend om te merken wat een kind doet met je nachtrust. Zwanger sliep ik al slecht. Afgaande op de verhalen leek me dat onhandig: je kon toch beter die laatste paar maanden voor het ouderschap begon nog even goed slapen? Maar mijn lichaam had daar heel andere ideeën over en begon een volledig eigen bioritme te ontwikkelen dat zich niks aantrok van dingen als een baan met een belangrijke draaidag morgen, of die leuke romantische avond waar je zo naar uitgekeken had. Rond tien uur ‘s avonds ging het licht uit en lag je met je neus te snurken in de chocoladesaus van het toetje, terwijl je man rauwmelkse kazen at met een bijpassend wijntje. Alles om jou als zwangere te laten weten: vanaf nu staan jouw behoeften op de tweede plek.

Ik vind het, verrassend genoeg, niet erg. Kinderen vormen in dat opzicht toch een buitencategorie. Van wie zou je het nou pikken dat ze je jarenlang uit je slaap houden, in je gezicht spugen, al je met liefde bereide maaltijden wegduwen en hun neus afvegen aan je nieuwe mooie zwarte jurkje?

Ik voed haar op, zij houdt mij wakker

Bij het ontbijt probeer ik Reina een vestje aan te trekken over haar Rupsje Nooitgenoeg T-shirt, want blote armen, daar is het nog net iets te koud voor. Ze is het er niet mee eens. Stampvoetend verlaat ze haar stoel, gaat demonstratief met haar rug naar me toe staan en zegt: “Stomme! Mama! Ik! Vind! Jou! Niet! Meer! Lief!” “Dat hoeft ook niet,” zeg ik. “Ik ben je mama.” We leven samen, ik voed jou op, jij houdt mij wakker. Niet dat ik het nog weet, maar ik zal dit ooit mijn ouders hebben ‘aangedaan’. En Reina zal dit ook vanuit mijn perspectief meemaken, mocht ze ooit kinderen krijgen.

Vanavond toch maar nog een uurtje vroeger naar bed…