Annes bevallingsverhaal: 'Als ik tien centimeter ontsluiting heb, heb ik nog steeds geen persdrang'

'Zwanger zijn vind ik dit keer helemaal niet leuk. Rond de 13 weken krijg ik permanente hoofdpijn en ben ik uitgeput. Het smeren van een broodje voor mijn dochter Pippa (4) is al teveel en zorgt ervoor dat ik bijna flauwval. Als ik 25 weken zwanger ben, stop ik met werken en breng ik veel tijd door op de bank en in bed.

Lees ook: Zwangerschapsverlof berekenen: zo doe je dat

Nog even naar een verjaardag

Als ik veertig weken zwanger ben, wil ik graag naar de verjaardag van mijn schoonzus, maar ik vraag me af of het een goed idee is. Mijn vader haalt Pippa op voor het feestje, en ik geef een extra tas met kleren en haar knuffel mee. Iets wat ik normaal niet doe. Ik doe nog even een dutje op de bank en word wakker met lichte weeën. Ik bel mijn vader en hij moedigt me aan om toch even langs te komen op de verjaardag voor het avondeten. Ik woon immers om de hoek, dus ben zo weer thuis als dat nodig is. Mijn man Remon vindt het geen goed idee. Hij denkt dat iedereen aan me kan zien dat ik weeën heb, maar ik stel hem gerust en geef aan dat ik het nog goed kan verbloemen.

Als ik weer naar huis wil, roep ik mijn moeder even op de gang. Ik vertel haar dat ik weeën heb en zeg dat ze haar telefoon in de gaten moet houden. Bij de geboorte van Pippa kon ze er niet bij zijn, vanwege covid. Maar dit keer wil ik haar er graag bij hebben. Mijn vader besluit Pippa mee naar zijn huis te nemen, zodat ik samen met Remon rustig naar huis kan. Als de weeën toenemen app ik de verloskundige zodat ze weet dat er iets aan de hand is.

Lees ook: Hoe voelt een wee?

Ik verlies bloed

Remon voelt mijn onrust en moedigt me aan om mijn moeder te bellen, zodat ze bij ons kan slapen. Om 23.00 uur staat ze op de stoep met haar pyjama en we gaan allemaal naar bed. Zodra ik lig komen de weeën echt goed op gang. Omdat ik bij de geboorte van mijn dochter Pippa de verloskundige te laat op de hoogte heb gesteld, bel ik voor een check.

Iets na middernacht staat ze op de stoep en tijdens de check heb ik best een hoop bloed. Daar schrik ik van. Ik denk direct: dit is foute boel. Maar de verloskundige zegt dat ze het al had verwacht, en dat ik inmiddels vijf centimeter ontsluiting heb. Ze geeft aan dat als ik naar het ziekenhuis wil, ik dat nu moet beslissen. Ik weet het even niet meer. 'Vind je het goed dat ik dan de beslissing neem?', vraagt ze. Ja, dat vind ik fijn zelfs. Binnen no-time zijn we onderweg naar het ziekenhuis.

Lees ook : Alles over bloedverlies na je bevalling

Wil je alsjeblieft nu je vingers uit me halen?

In het ziekenhuis krijg ik een combinatie van been-, rug- en buikweeën en ik ga door de grond van de pijn. Ik geef aan dat ik het niet aan kan, maar dan komt er af en toe een soort rust over me heen. Als ik te horen krijg dat ik na een tijd negen centimeter ontsluiting heb, wordt me gevraagd of ik al persdrang heb. Nee, die heb ik niet. Mijn verloskundige brengt haar vingers naar binnen tijdens een wee en ik vraag haar of ze zo snel mogelijk haar vingers uit me wil halen. Ze geeft aan dat ze mij kan helpen door mijn vruchtwater handmatig te breken of een baarkruk te zoeken. Ik vind geen van de twee opties een leuke gedachte, maar kies voor de baarkruk.

Als ik eenmaal zit, schreeuw ik voor mijn gevoel het hele ziekenhuis bij elkaar. 'Ik kan het niet!' blijf ik roepen. Ik heb zoveel pijn. Maar dan overkomt me dat rustige gevoel weer. Als ik tien centimeter ontsluiting heb, heb ik nog steeds geen persdrang. Mijn verloskundige geeft aan dat ik mag proberen te persen. En binnen vijf minuten wordt mijn zoon geboren.'

Lees ook: Persen: hoe gaat dat?

Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.