'Mijn vader is echt heel raar. Dat je het weet.' Plaats delict is de wachtruimte van de tandarts. Ik zit samen met mijn dochter in de speelhoek. Naast haar is net een meisje komen staan. Zoals dat gaat bij jonge kinderen is dit meisje gelijk bestempeld als nieuwe vriendin. Vlak daarvoor waren Koosje en ik met veel precisie haar naam aan het bouwen met LEGO-steentjes.
De vader van het meisje is in zijn telefoon gedoken en lijkt weinig oog te hebben voor het gesprek tussen de twee net ontstane bff's. Het meisje kijkt op van haar LEGO en staart mij aan. Ze haalt haar schouders op. 'Is oké hoor.' Mijn dochter legt een hand op mijn schouder. 'Ze vindt het niet erg dat je raar bent.' Ze beginnen allebei te lachen en bouwen vrolijk verder.
Lees ook: Waarom goede vriendschappen belangrijk zijn voor de ontwikkeling van een kind
De hardste scheet
Wat is hier zojuist gebeurd? Word ik nu al belachelijk gemaakt? De pubertijd is nog hartstikke ver weg. Als ik heel eerlijk ben, moet ik Koosje wel gelijk geven. Ik ben raar. Zo sta ik in huis bekend als Worstelaar Woekoe. Met ontbloot bovenlijf til ik de meiden omhoog en laat ze onder luid gejoel op de bank vallen.
Ook vinden we het leuk om te onderzoeken wie de hardste scheet kan laten aan de eettafel. En van de week moest een handpop, meneer Blobbermans genaamd, mee naar school en zich voorstellen aan alle ouders en de juf. Ik vond dit erg grappig. De ouders en juf erg ongemakkelijk.
Lees ook: Lucas is immuun voor poep: 'Met mijn blote hand pakte ik de drol en smeet hem in het toilet'
Boze blik
Mijn vrouw zegt dan ook veelvuldig dat ze niet twee, maar drie kinderen thuis heeft. Ik weet dan nooit zo goed of ze dat grappig of irritant vindt. Ik gok het laatste. Zo moest ik laatst het bed opmaken. In plaats van het klusje uit te voeren, rolde ik mijzelf op in het dekbedovertrek en riep hard dat ik een mummie was. Ik kon de boze blik door de hoes heen voelen.
Ik zie soms nu al diezelfde emoties terug bij mijn kinderen. Ze vinden mij én grappig én irritant. Toch hoop ik dat, wanneer ze puber af zijn, denken: wat heb ik veel gelachen met papa. Dat ze het af en toe nog missen om opgetild te worden door Worstelaar Woekoe? Of dat meneer Blobbermans langskomt op hun werk om die saaie directeur aan het lachen te maken?
Lees ook: Zo help je je kind gevoel voor humor te ontwikkelen
Is leuk
Het belangrijkste opvoedadvies van mijn vader was ooit: vergeet nooit het kind in jezelf. Dat is kennelijk goed gelukt. Misschien iets te goed zelfs. Maar zoals Klein Orkest ooit zong: 'Raar is leuk. Gewoon, dat is zo saai. Keer het om. Geef de boel een draai'.
In de wachtruimte worden we geroepen door de tandarts. Koosje kijkt naar de LEGO-blokjes. Ze probeert de letters te lezen. 'Er staat poep', help ik haar. 'Dat is wel een beetje gek', zegt Koosjes nieuwe vriendin. Mijn dochter draait zich om naar haar nieuwe vriendin. 'Ik zei toch dat mijn vader raar was.' En ze begint heel hard te lachen.
Meer columns van Lucas lezen? Dat kan hier.
