Een tijdje terug schreef ik een column over Paw Patrol. Dat ging vooral over mijn haat tegenover het programma met de pups die de wereld redden. De woede jegens de hondjes is niet weg. Sterker nog; Paw Patrol staat met stip bovenaan mijn stom-lijstje. Nog boven fatbikes en amateurwielrenners. En dat zegt een hoop.
Dit kan mede komen doordat mijn dochter laatst helemaal in paniek was omdat Marshall (voor de niet-kenners: dit is de brandweerhond) kwijt was. Na enig speurwerk vond ik het poppetje verstoft achter de bank. Dit bleek echter niet 'de goede' te zijn.
We blijken nog vier varianten van Marshall in huis te hebben. En die zij kwijt was, had een rode pet in plaats van een brandweerhelm. Of omgekeerd. Het gevonden exemplaar bood geen troost. Pas na een diep tranendal ging de storm liggen in Huize Van de Meerendonk.
Lees ook: Dit is waarom Paw Patrol en andere snelle series niet geschikt zijn voor peuters
De beste serie in jaren
Nu wordt deze column niet de roast van Paw Patrol. Want dan komt die stomme brandweer Marshall weer om de hoek zetten. Dit stukje is een ode aan een ander kinderprogramma. Ik durf wel te zeggen dat het misschien wel de beste serie is die ik in jaren heb gezien. De naam: Bluey!
Het gaat over een blauwe meisjeshond (Bluey) die samen met haar vader Buster, moeder Chilly en zusje Bingo dingen meemaakt die zo uit het leven van ouders met jonge kinderen zijn gegrepen. Het heeft misschien ook geholpen dat beroemde ouders als Natalie Portman en Ryan Gosling fan zijn van het programma, maar de lofzang is volkomen terecht.
Seizoen twee, aflevering negen
Volgens The New York Times is de aflevering Sleepytime het beste dat in 2022 is gemaakt. In Sleepytime raakt zusje Bingo haar knuffel kwijt. Voor de rest wil ik niet te veel verklappen over aflevering negen van seizoen twee. Het enige dat ik wel kwijt wil, is dat de schrijver van dit stukje heel hard heeft zitten huilen. Net zoals zijn twee dochters.
Nu huil ik niet zo heel snel bij films en series (wellicht ook omdat ik een grote voorkeur heb voor griezelfilms), maar de keren dat ik snikkend voor de televisie heb gezeten bij Bluey zijn niet meer op twee handen te tellen.
Lees ook: Deze tv-series zijn geschikt voor kleine kinderen (en een babybreinspecialist legt uit waarom)
Niet moralistisch
Het goede aan Bluey is dat het niet moralistisch is, het is niet per se educatief, maar toch leer je er als hele gezin van. Het fijne is dat er zowel oog is voor de kinderen als voor de ouders. Zo is er een aflevering waarin moeder Chilly even twintig minuten voor haarzelf nodig heeft om weer op adem te komen na een dagje met de kinderen.
Dit tot grote teleurstelling van dochter Bluey. Waarom wil mama niet meer met mij spelen? Is ze boos? Houdt ze niet meer van mij? Haar vader stelt haar gerust met het antwoord dat elk groot mens af en toe tijd voor zichzelf nodig heeft.
Twee afleveringen per avond
Toen Koosjes moeder aan het einde van een drukke dag het even niet meer trok, kon ze refereren aan Bluey en kwam alles weer goed. De hondenfamilie maakt zo'n belangrijk deel uit van ons leven, dat ze zijn opgenomen in ons avondritueel. De dochters zitten rond 18.30 uur klaar voor twee afleveringen. Zij met natte haren. Papa vaak met natte ogen.
Meer columns van Lucas lezen? Dat kan hier.
