'Houd je bek!' Ik leg je zo de context van deze boude uitspraak uit. Eerst even de situatie schetsen. Ik was uit eten met vrienden die ik ken van het NOS Jeugdjournaal, waar ik werk als presentator.
Ooit begonnen als frisse twintigers, die aan de lunchtafel uitgebreid vertelden over hun wilde festivals en verre reizen. Ik keek de eettafel rond en moest lachen. De stoere verhalen zijn vervangen door een aaneenschakeling van kinderanekdotes.
Intensief overleg
Het ging over hoe laat we naar bed gaan (de meesten van ons haalden met moeite 21.30 uur), regels en geen regels (het enige wat een kind moet is hydrateren, aldus vriend J.) en de moeite die we moesten doen om überhaupt iets af te spreken met elkaar (waarom zeggen oppassen vaak op het laatste moment af, wij willen ook een leven!).
Deze eetafspraak hadden we ook pas staan na weken van intensief overleg, waarbij telkens één iemand niets van zich liet horen. En er vervolgens weer een hoop tijd verstreek zonder resultaat. Ik heb het idee dat er sneller iets bereikt wordt op een tweedaagse NAVO-top, maar dit terzijde.
Lees ook: Doodop in de kroeg: waarom het soms lastig is je nieuwe leven als ouder te accepteren
Nooit ruzie
Terug naar de 'houd je bek'. Het gesprek belandde op het (over)beschermen van je kinderen. Iedereen aan tafel kende wel een voorbeeld, zoals vriendin M. Misschien goed om te weten dat vriendin M. een van de meest vredelievende personen is die ik ken. Ze heeft bijvoorbeeld nooit ruzie met haar vriend. Klinkt voor mij als een utopie, maar het zegt natuurlijk wel iets over haar karakter.
Ze was met haar twee kinderen aan het wandelen over een brug. De jongste in de buggy. De oudste op een loopfiets. Dat lopen lijkt meer op mijn manier van wandelen na een avondje flink stappen. En daar lag precies het probleem.
Oorlogslustige kenau
De peuter raakte uit koers, waardoor een hardloper moest uitwijken. 'Houd je kind bij je', kreeg vriendin M. toegesnauwd. 'Kun je dat wat aardiger zeggen', bitste M. terug. 'Het zijn jouw kinderen. Voed ze beter op.' Dit was de druppel. Terwijl de hardloper verdween aan de horizon, ontplofte vriendin M.
'Houd je bek', schalde over het fietspad. Haar zoon keek zijn moeder vol ongeloof aan. Ze was niet het type dat snel zou schelden, al helemaal niet bij haar kinderen. Maar dit maakte kennelijk iets los. Een soort oergevoel dat zelfs deze vredelievende moeder doet veranderen in een oorlogslustige kenau.
Lees ook: Lucas: 'Moet ik andermans kinderen ook opvoeden, omdat ik ze brutaal vind?'
Moodswings
Bij dit rondetafelgesprek ontkwam ook ik niet aan een confessie. Mijn woede-uitbarsting heeft recent plaatsgevonden. Mijn oudste dochter zit sinds een jaar op skateles. Afgelopen zondag kwam de baas van de skaters naar mij toe. 'Heeft jouw dochter het hier wel naar haar zin?', zei hij op norse toon, terwijl dochterlief naast mij stond.
Ik ken mijn dochters moodswings als geen ander. Het ene moment is iets fantastisch. Het andere moment is iets verschrikkelijk. 'Nou ja. Soms wel. Soms niet', zei ik enigszins overvallen door de vraag. 'Ik heb namelijk nu drie leraren bij me gehad. En alle drie hebben ze moeite haar te enthousiasmeren', vervolgde hij zijn verhaal op dezelfde norse toon. 'En dit gaat ten koste van de andere kinderen in de les.'
Lees ook: Twee psychologen over omgaan met woedeaanvallen van een boos kind
Vulkaan
Ik geef toe; wanneer mijn dochter de bokkenpruik op heeft, moet iedereen eraan geloven. Ik ben bang dat ze dat van mij heeft geërfd, want mijn ochtendhumeuren zijn nog steeds berucht in mijn familie. Ik knikte instemmend. 'Ik ga het er met haar wel over hebben.' De skaterboy liep de trap af.
Zijn stevige tred veranderde in mijn hoofd in een loopje in slow motion. Alles in mijn lichaam begon te borrelen. Een vulkaan die klaar was voor een allesvernietigende eruptie. Mijn neusgaten werden wijder en wijder. Ik spuwde vuur.
Verrassingsaanval
Komt die snotaap in wijde broek en pet schuin op het hoofd mij kritiek leveren op mijn dochter? Mij́n schattige baby, die ik door slapeloze nachten heb gewiegd? Die als een poes tegen mij aankruipt als ze bang is? Die de beste knuffels van de wereld geeft?
Woedend stapte ik de kantine binnen. Daar zat de vijand op de barkruk. Niet wetende van mijn verrassingsaanval. 'Weet je wat; we stoppen per direct met skaten', brieste ik. 'Nou, eeh, misschien moet je er nog even over nadenken', stamelde skaterboy. Van zijn arrogante houding was weinig meer over. 'Nee, het is goed zo. Tot ziens.'
Lees ook: Voor het hele gezin: 11x sporten om samen met je kind te doen
Dramatisch effect
Ik wilde voor een dramatisch effect de kantinedeur dichtsmijten, maar het was helaas een klapdeur. Koosje zat netjes buiten te wachten en had niets meegekregen van mijn explosie. Ik sloeg een arm om haar heen. 'Je hoeft niet meer te skaten, Koos.'
Mijn dochter huppelde blij heen en weer. 'Dit is het beste nieuws van vandaag', kirde ze. Misschien had dat skatejong gelijk en was deze sport een totale mismatch. Maar niemand komt aan mijn dochter.
Meer columns van Lucas lezen? Dat kan hier.
