Drie woorden die ik liever niet hoor als ik met mijn dochter op pad ben: 'Ik moet plassen!' Want ik weet inmiddels: plassen op een openbaar toilet met je peuter is een zenuwslopende toestand. Het gevoel dat ik erbij heb is vergelijkbaar met het gevoel dat ik heb als ik naar een avonturenfilm kijk. M'n hart zit in m'n keel en ik weet niet of het allemaal wel goed gaat aflopen.
Scène 1: race tegen de klok
Het vinden van een openbaar toilet kan een uitdaging zijn. Met een koffietentje of restaurant in de buurt is het niet zo ingewikkeld, maar soms sta je midden in een winkelstraat, moet je kind 'heel, heel, héél erg nodig' en voelt de keuze om links- of rechtsaf te slaan allesbepalend.
Ook intens zijn de momenten waarop je in de auto zit en geen idee hebt hoe lang het nog duurt voordat je weer een afslag tegenkomt. En of die afslag je ook naar een openbaar toilet gaat leiden. Als mijn peuter zegt dat ze het nog wel 'een minuutje' volhoudt, dan weet ik één ding zeker: we hebben allebei géén idee hoeveel tijd we in werkelijkheid nog hebben voor het misgaat.
Lees ook: Wendy's dochter was ziek: 'Zetpil erin en naar de opvang, mama heeft een meeting'
Scène 2: raden maar
Als je dan eindelijk een openbaar toilet hebt gevonden, begint een gokspel. Er zijn drie deuren, welke open je eerst? Zodra je je keuze hebt gemaakt en de eerste deur opent, ben je overgeleverd aan wat degene voor je heeft achtergelaten. Helaas is dat regelmatig niet best.
Ik ga daarom altijd de wc binnen vóór mijn dochter. Dan kan ik kalmpjes 'we proberen even een andere deur' tegen haar zeggen, terwijl ik het liefst mijn ogen zou willen spoelen met chloor. Van zeiknatte wc-brillen tot iets waarvoor je acuut naar de eerste hulp zou moeten - ik wil mijn kind graag beschermen voor wat anderen blijkbaar graag anoniem willen delen.
Lees ook: Hoe wordt je kind 's nachts zindelijk?
Scène 3: overleven
'Niks aanraken', zeg ik standaard als we een wc binnenstappen. Daarna begint de survival. Ik zet haar op de pot, en zeg nogmaals: 'Niks aanraken.' Geconcentreerd houdt ze haar handen op schoot, terwijl ze om zich heen kijkt. 'Er zit poep op de muur', zegt ze. 'Dat is geen poep aan de muur', zeg ik over de poep aan de muur. (Hoe komt er poep aan de muur op een openbaar toilet, kan iemand me dat uitleggen?)
'Niks aanraken', herhaal ik nog maar een keer. 'Waarom ligt er plas op de grond?', vraagt ze. 'Dat is geen plas op de grond', zeg ik over de urine op de grond, terwijl ik mijn best doe daar niet met mijn knie in te gaan zitten. 'Ik ben klaar mama.' 'Oké lieverd, ik ga je helpen. Niks aanraken.' 'Oké mama,' antwoordt ze terwijl ze 'NIKS AANRAKEN..!' de wc-bril vastgrijpt.
Lees ook: Wendy ging met haar gezin op vakantie: 'Daar zat ik hoor, alleen aan tafel'
Scène 4: dramatisch slot
Net als je denkt dat je het ergste hebt gehad, moet het ergste meestal nog komen. Wat dacht je van de automatische doorspoelfunctie die sommige toiletten hebben, die niet is afgestemd op kinderen? Ik heb geen idee hoe je die wc's in hun enthousiasme kunt temperen. Mijn peuter heeft er een toilettrauma aan overgehouden, en benadert openbare toiletten met angstige blik.
En als we alles overleefd hebben en er klaar voor zijn om de wijde wereld weer in te stappen, is er nog de hindernis van de handendroger. Die apparaten maken zoveel geluid, dat mijn peuter haar handen (die vlak daarvoor de wc-bril vastgrepen) op haar oren drukt, en het hokje pas wil uitkomen als degene die aan het handendrogen was de ruimte heeft verlaten. In een druk toilet zitten we rustig vijf minuten ongemakkelijk te wachten.
Lees ook: Kinderarts: zo wordt je kind in drie dagen zindelijk (en deze items gaan je helpen)
Scène 5: alternatief einde
Er is natuurlijk een alternatief voor dat ingewikkelde openbare toilet: je peuter laten plassen in de bosjes. Daar ben ik op zich geen fan van, want overal staan brandnetels, maar wat moet, dat moet. Ik laat mijn dochter dan in de lucht hangen om te voorkomen dat ze later op de blaren moet zitten. Op de een of andere manier heeft dat altijd tot gevolg dat mijn schoenen nat geplast worden.
Als je het allemaal zo onder elkaar ziet, realiseer je je dat het een wonder is dat ouders überhaupt verder dan vijf minuten van huis (en toilet) gaan met hun peuter. Ergens waren die luiers helemaal zo gek nog niet ...
Meer columns van Wendy lezen? Dat kan hier.
