We wonen aan het water. Dus ik dacht: het lijkt me een goed idee als mijn peuter leert zwemmen. Al snel kwam ik erachter dat ABC-zwemmen pas aan kinderen vanaf 4 of 5 jaar oud wordt aangeboden. Een 3-jarige heeft blijkbaar niet de motorische vaardigheden (of het geduld) om te leren watertrappelen. Het zwembad had wel een alternatief voor ons in de aanbieding: survivalzwemles.
Bij survivalzwemmen (of overlevingszwemmen) leert je peuter zonder hulpmiddelen te blijven drijven in het water. Dat biedt geen enkele garantie, maar wel de hoop dat áls je kind per ongeluk in het water valt, het een tweede natuur is geworden om naar het wateroppervlak te komen, op de rug te draaien en een zeester na te doen. Met een beetje goede wil kunnen ze na flink wat lessen zelfs zonder bandjes om naar de kant toe 'wiebelen', zo werd me verteld.
Lees ook: Wendy's peuter wil make-up: 'Waarom laat ik dit toe?'
Het mag dan geen schoolslag of rugcrawl zijn, drijven en wiebelen leken me fantastische basisvaardigheden om mijn dochter aan te leren. Het leek haar zelf ook wel wat, elke week naar het zwembad, net als de 'grote' kinderen uit de buurt. Dus daar gingen we: unicornbadpak maat 98 in de tas, en met een ambitieuze 12 strippenkaart op naar de eerste survivalzwemles.
Die eerste les verliep als volgt. Binnen was het 58 graden. Ik moest van die lelijke hoesjes over mijn kekke sneakers heen aan, waarvan ik wist dat ze de vloer van het zwembad zouden beschermen tegen mijn vuile zolen, maar mijn kekke sneakers niet tegen de opeenhoping van chloorwater in die hoesjes. Ik moest plassen. Er waren alleen zeiknatte toiletten beschikbaar. Ook was ik haar handdoek vergeten.
Lees ook: Overlevingszwemmen voor jonge kinderen: hoe werkt dat?
Kortom: mijn survivalinstinct stond al op standje turbo, nog voordat mijn kind ook maar een teen in het water had gestoken. En juist toen we dat zouden gaan doen, zei ze zachtjes: 'Ik wil niet mama'.
Rustig blijven, uitleggen dat het niet eng is. Rustig blijven, haar hand vasthouden en naar de waterkant toelopen. Rustig blijven, toch maar weer terug naar de kleedkamer gaan. Rustig blijven, afleiden met een verhaal over zeemeerminnen. Rustig blijven, omkopen met een pannenkoek-na-de-les. Niet meer zo rustig blijven, duidelijk aangeven dat ze nu écht haar bandjes om moet doen. Totaal niet meer rustig blijven, toebijten dat ze Nu. Gaat. Zwemmen.
Waarom is het zo fucking warm in het zwembad?! En waarom kijken al die andere ouders niet gewoon de andere kant op?!?
Lees ook: Van zwembandjes tot een zwemvest: wat is het veiligst?
Ik had twee opties: me gewonnen geven en terug naar huis gaan. Of de optie die de zwemjuf voorstelde: Mea optillen en bij haar in het water laten zakken. Het werd optie twee. Ik heb de rest van de les oververhit aan de kant gezeten. Dikke tranen liepen tussen de waterdruppels door over mijn dochters gezicht, en ze krijste het hele zwembad bij elkaar toen ze op een drijvende mat moest gaan zitten. De zwemjuf had duidelijk vaker met dit bijltje gehakt en was niet onder de indruk.
Survivalzwemmen? Het was vooral overleven voor mij als ouder.
Lees ook: Dit is de best aanpak voor watervrees
Inmiddels zijn we toe aan de tweede strippenkaart. Mijn peuter kan met kleren aan het water in springen ('bommetje!'), naar boven komen, op haar rug draaien en blijven drijven als een zeester. Ze wiebelt zichzelf naar de kant, en weet ook zelfstandig uit het zwembad te klauteren. Ik vind het nog steeds erg warm daarbinnen, maar zit niet meer met klotsende oksels langs de kant. Mijn dochter heeft plezier, en ik heb droge toiletten gevonden.
Ik kan het iedereen aanraden, survivalzwemmen voor je peuter. Op de eerste vijf lessen na dan. Daar moet je jezelf even doorheen wiebelen.
Wendy van Poorten is hoofdredacteur van Ouders van Nu en schrijft columns over de kleine grote dingen die ze zoal met haar peuter Mea meemaakt. Meer columns van Wendy lezen? Dat kan hier.
