Voor oudersColumns & rubrieken
Columns Wendy van Poorten

Wendy's peuter wil make-up: 'Waarom laat ik dit toe?'

 
Fotografie: Kim Krijnen
Fotografie: Kim Krijnen
 
Geschreven door:
Leestijd 4 minuten

Wendy van Poorten is hoofdredacteur van Ouders van Nu en schrijft een column over de kleine grote dingen die ze zoal met haar peuter Mea meemaakt. Deze keer: als je dochter met make-up wil spelen.

Lees verder onder de advertentie

Ik sta vrijwel dagelijks voor de spiegel mijn make-up te doen. Daar vind ik van alles van ('het is ijdeltuiterij', 'mannelijke collega's dragen toch ook geen make-up', 'ik kan deze tijd beter besteden'), maar denk niet dat ik ooit nog zonder kan. Met het stijgen van mijn leeftijd en daarmee ook het aantal groeven in mijn huid, neemt de mentale noodzaak van het make-upgebruik toe.

Wel nam ik me voor om mijn eigen dochter zo lang mogelijk weg te houden bij make-up. Ik mag dan zelf niet het juiste voorbeeld geven, ik wil voorkomen dat zíj straks niet zonder mascara over straat durft, denkt dat ze foundation nodig heeft, of erger nog: het gevoel heeft dat het dragen van make-up van haar verwacht wordt. Ook heb ik liever niet dat ze erbij loopt als een peuter uit Toddlers & Tiaras.

Lees ook: Wendy's peuter luistert niet: 'Haar ge-onderhandel drijft me tot waanzin'

Lees verder onder de advertentie

Maar toen werd ze 2, en kreeg ze een houten make-upset cadeau. Die had ik zelf op haar verlanglijstje gezet. Dit valt totaal niet te rijmen met mijn eerder genoemde voornemen, maar is wat dat betreft wel representatief voor hoe ik het ouderschap ervaar: ik ben verworden tot een verwarrend vat vol tegenstrijdigheden.

Het make-upsetje zat in een tasje met bloemenprint en bevatte onder andere een houten mascara, een houten lippenstift en een houten oogschaduwpalet. Ik vond het allemaal vreselijk schattig. Helemaal toen ik op een dag mijn eigen make-up aan het doen was, mijn dochter haar make-uptasje pakte, en naast me met de houten lippenstift over haar wenkbrauwen begon te wrijven.

Lees ook: Peuterpuberteit: over eigenwijs zijn en 'nee' zeggen

Lees verder onder de advertentie

In de afgelopen anderhalf jaar is er meer cosmetisch speelgoed bij gekomen: afwasbare nagellak, gekleurde vlechten die ze in haar haren kan clippen, en zo'n kappop met krulspelden en plakkerige oogschaduw luisterend naar de naam Charlene Super Model. Ik realiseer me dat ik ergens de verkeerde afslag heb genomen. Als ik mijn dochter de boodschap mee wil geven dat make-up geen noodzaak is, waarom laat ik dit speelgoed dan toe in mijn huis?

We waren verloren, ik had mijn peuter nog voor haar vierde verjaardag overgeleverd aan de beauty-industrie. Het enige wat er nog te redden viel, was ervoor zorgen dat ze al die dingen vooral zou zien als 'leuk', en cosmetica niet zou gaan verwarren met 'mooi'. Dat had ik geleerd op TikTok. Ja, echt. Je kan zeggen wat je wil van TikTok, maar er zijn daar ook ouders die best verstandige dingen delen. En dit was advies waar ik wat mee kon.

Lees ook: Wendy: 'Moeders en dochters die dezelfde outfit dragen, dat kan blijkbaar écht niet'

Lees verder onder de advertentie

En dus benadrukte ik hoeveel plezier we hadden als we de neonkleurige vlechten in haar haren deden. Hoe leuk het was om elkaars nagels te lakken. Dat het zo gezellig was als ze erbij kwam zitten als ik mijn make-up aan het doen was.

Afgelopen weekend waren we samen een middag thuis. Ze zat de rollers en make-up van Charlene Super Model te doen. En toen vroeg ze: 'Mama, mag ik jou make-uppen?' Ik twijfelde, maar ging overstag. Maar dan wel graag met mijn eigen make-up, ik wilde niet eindigen met dezelfde shiny plaklaag die ze haar kappop van kin tot haargrens had opgesmeerd.

Lees ook: Deze prentenboeken helpen je kind met het ontwikkelen van sociale skills

Lees verder onder de advertentie

Er volgde een heerlijke middag. Er was blauwe oogschaduw, er was rode long lasting lippenstift tot aan mijn oren, en een onbewaakt ogenblik waarop diezelfde rode long lasting lippenstift ook tot aan haar oren zat. We waren Toddlers & Tiaras on steroids. Er werd oneindig veel gegiecheld, we maakten 57 foto's en filmpjes om later terug te kunnen kijken, en sloten de middag af met een half pak wattenschijfjes en een fles make-upremover.

Diezelfde avond: 'Mama?'
'Ja lieverd?'
'Dat was leuk hè?'

Ik kan alleen maar hopen dat ze die gedachte voor altijd vasthoudt. En ik realiseer me: het gaat helemaal niet om het wel of geen make-up toelaten in huis, of om de waarde die ik zelf aan mijn fysieke voorkomen hecht. Het gaat om de schaterlach van mijn peuter die de lippenstift tevoorschijn tovert.

Lees verder onder de advertentie

Meer columns van Wendy lezen? Dat kan hier.