Omdat mijn oudste zoon een vrij zware baby was, vond mijn verloskundige het verstandig dat ik tijdens mijn nieuwe zwangerschap zou testen op zwangerschapsdiabetes. Dus ik plande een afspraak in bij het ziekenhuis voor een orale glucosetolerantietest, oftewel: de 'suikertest'. Ik was 24 weken zwanger op dat moment.
Wat is de suikertest?
In het kort gaat de test zo in z'n werk: je laat je nuchter bloedprikken, drinkt daarna een suikerdrankje, wacht vervolgens twee uur zonder te bewegen, om je daarna weer te laten prikken. Zo testen ze of je lichaam voldoende insuline aanmaakt om de glucose te verwerken. Is je waarde na twee uur te hoog, dan heb je zwangerschapsdiabetes.
Op een zwangerschapsforum had ik allerlei verhalen gelezen over deze zogeheten suikertest. Het suikerdrankje zou vreselijk vies zijn, je kunt misselijk en duizelig worden tijdens het wachten, er móét iemand mee om je te ondersteunen – en er zijn zelfs vrouwen die deze test weigeren omdat het ondraaglijk zou zijn.
Nuchter bloedprikken
Ik ging desondanks vol goede moed op maandagochtend in m'n eentje richting ziekenhuis. Met een lege maag, want je moet nuchter zijn tijdens de test. Het was een regenachtige ochtend, rond 08.30 uur: bomvolle tram dus. Langzaam voelde ik me licht in m'n hoofd worden tussen al die zweterige mensen. En toen moest de test nog beginnen.
Na iets te lang wachten op de afdeling bloedafname werd ik eindelijk een kamertje ingeroepen. De ziekenhuismedewerkster nam eerst een vingerprik om mijn glucosewaarde te checken. Als die te hoog zou zijn, kon de test überhaupt niet doorgaan.
Gelukkig was de waarde 'netjes': de eerste keer bloedprikken kon beginnen. Omdat ik niet zo'n held ben, haalde ik overdreven diep adem toen de naald in mijn arm inging en leidde ik mezelf af door de poster op de muur goed te bestuderen. Het was binnen tien seconden voorbij en viel alles mee.
Een beker limoncello
Volgende stap: het suikerdrankje. Ik mocht kiezen tussen sinaasappel- of citroensmaak. 'De citroendrank smaakt naar limoncello', overtuigde de vrouw mij. Yes, kom maar door! Ze goot een heel flesje leeg in een beker. Het was niet per se lekker, maar ook niet vreselijk. Was trouwens ook niet de limoncello-ervaring waarop ik hoopte.
Proberen te werken
Vanaf toen ging de twee uur wachttijd in. Ik kreeg een kartonnen kotsbakje in m'n handen gedrukt 'voor de zekerheid' en mocht plaatsnemen in een rustige wachtkamer verderop, op de afdeling gynaecologie. Ik ging aan de tafel zitten die in het midden stond, want ik wilde nog even werken. Ik mocht niet lopen (behalve naar de wc) en absoluut niks eten of drinken.
Laptop open en hop, aan de slag. Maar na tien minuten werd ik licht in m'n hoofd en begon alles te draaien. Werken was toch te hoog gegrepen – dus de laptop ging weer dicht. Dan maar even ontspannen, dacht ik, en ik pakte er een zwangerschapsmagazine bij. Langzaam druppelden er andere vrouwen binnen die – aan het kotsbakje te zien – ook de test deden. Ze waren vergezeld door hun mannen. Bij ons was dat niet eens ter sprake gekomen dat hij mee zou gaan.
Half onder tafel
Ik probeerde met interesse een artikel over hormoonverstorende stoffen te lezen, maar ook daarvan begonnen de letters te dansen. Ik moest mijn hoofd echt even op de tafel neerleggen. Van tevoren had mijn moeder gegrapt of ik niet even in een ziekenhuisbed zou kunnen liggen – die gedachte klonk nu wel heel aantrekkelijk.
Misselijk was ik niet echt, vooral heel dizzy en vermoeid. Hoe houden die mensen die aan intermittent fasting doen dit vol? Ik kon niet anders dan mijn hoofd op mijn handen laten steunen, met mijn ellebogen op mijn benen – ik lag dus half dubbelgeklapt onder de tafel. Het enige wat me geruststelde, was het getrappel van mijn dochter in mijn buik. Voor háár onderga ik dit.
Lees ook: Vanaf wanneer kun je je baby voelen bewegen in je buik?
Overgegeven
Ondertussen hoorde ik een vrouw achter mij een raar, gorgelend geluid maken. Ik had de puf niet om achterom te kijken, maar het werd me snel duidelijk dat ze had overgegeven. Zij en haar man verdwenen richting toilet en keerden niet terug. Test mislukt.
Een andere vrouw in de wachtkamer lag half languit op de stoelen, met haar hoofd steunend op haar hand. Gelukkig, ik stel me niet aan.
Er werd een ziekenhuisbed de wachtkamer ingereden, met daarin een half slapende oude dame – geen suikertester. Met één oog open keek ze af en toe mijn kant op. Ik was vooral jaloers op het bed waarin ze lag.
Tweede prik
Na twee lange uren mocht ik me eindelijk weer melden voor de tweede bloedafname. De vrouw vroeg of ik in dezelfde arm geprikt wilde worden, maar die voelde nog beurs aan. Dit keer de rechterarm dus. Ook deze prik viel alles mee: kun je dan toch wennen aan bloedprikken?
Vanaf dat moment mocht ik eindelijk weer eten. 'Gaat het lukken? Ik wil niet dat je valt', vroeg de mevrouw. Het zou wel gaan, zei ik met een glimlach die ik er net nog uit kon persen.
Even later zat ik aan een tafeltje te genieten van mijn broodje kaas en een banaan. Wat kun je opknappen van eten – vanaf nu ga ik er nog meer van genieten, nam ik me voor. En dan maar hopen dat ik niet op dieet moet vanwege zwangerschapsdiabetes.
Lees ook: Dit mag je niet eten als je zwanger bent
Omarm je ellendige gevoel
Natuurlijk zijn er ergere dingen waar sommige vrouwen mee moeten dealen tijdens hun zwangerschap, maar eerlijk: ik had deze test onderschat. En dan met name hoe beroerd je je kunt voelen tijdens het wachten. Mijn tip is dan ook: blijf rustig en plan niets nuttigs om te doen. Omarm je ellendige gevoel, het hoort erbij. Neem absoluut iets te eten mee – je knapt er meteen van op. Iemand meenemen is in principe niet nodig, maar ik zou het wel aanraden als je bijvoorbeeld met de auto moet komen.
Mijn uitslag was goed, hoorde ik een uur later van de verloskundige. Gelukkig maar, want in het ergste geval heb je diabetes en moet je een medische molen in. Anders zou ik ook daar doorheen gaan – eventueel met wat geklaag en gesteun – voor mijn lieve kind.
