Aniek (25): 'Had ik maar geweten dat het niet mijn schuld is dat mijn baby zoveel huilt'

'Dat ik vroeg kinderen wilde, stond voor mij vast. Ik hou van kinderen, altijd als ik om me heen keek en gezinnen zag, dan dacht ik: ja, dat wil ik ook. Een baby krijgen leek mij zo bijzonder.

Hoe zwaar is zwaar?

Mijn man wilde dat ook en toen we ervoor gingen, was ik al heel snel zwanger. Natuurlijk wist ik dat het zwaar zou worden, maar wat 'zwaar' precies inhield, wist ik toen nog niet. Bij mensen om me heen zag het er vrij rooskleurig uit, die gebroken nachten kon ik wel aan, dacht ik.

De zwangerschap was achteraf gezien het moment waarop ik mijn verwachtingen moest bijstellen. Mijn oma stierf, we verhuisden en zaten daarna maanden in een verbouwing. Mentaal ging het niet lekker, ik had veel stress en paniek, wat weer fysieke klachten veroorzaakte. Ik denk dat onze dochter daar veel van heeft meegekregen in de buik.

Lees ook: Stress tijdens de zwangerschap, zo beperk je het

Huilbaby

Na een lange bevalling, die ook heel anders verliep dan ik hoopte, was ze daar. Van de roze wolk waar ik anderen over hoorde praten, heb ik helemaal niets gemerkt: vanaf de eerste nacht thuis huilde onze dochter (inmiddels 4 maanden oud). Op het dieptepunt huilde ze achttien uur per dag. Ze kende geen verschillende huiltjes, ze krijste tot ze uitgeput in slaap viel.

Het maakte me gek en radeloos. Wat is er aan de hand?, dacht ik 24/7. Doe ik iets verkeerd, wat kan ik doen? Ik ging enorm aan mezelf twijfelen.

Lees ook: Een huilbaby: de oorzaak en hoe ga je ermee om?

Gewoon pech

Ze werd twee keer ter observatie in het ziekenhuis opgenomen, maar er werd geen medische oorzaak gevonden. We hadden 'gewoon' de pech dat we een alerte huilbaby hebben, het zou vanzelf beter worden. Dat vond ik zo'n dooddoener, ik wilde een oorzaak, een oplossing, perspectief.

Het gevolg was dat ik dag en nacht mijn ontroostbare baby probeerde te troosten en mezelf verwaarloosde. Ik voelde me opgesloten en alleen, kwam het huis amper uit omdat ik me schaamde. Wat moesten mensen wel niet denken?

Lees ook: Jessica kreeg psychische klachten door haar huilbaby

Overleven

De eerste acht weken was ik aan het overleven. Geen moment heb ik kunnen genieten van mijn baby en daar voelde ik me dan ook weer schuldig over. Ik ging eraan onderdoor en huilde zelf ook iedere dag.

Inmiddels gaat het iets beter. Nog steeds is onze baby onrustig en heeft ze grote moeite met in slaap komen. Ze huilt nog altijd zo'n zes uur op een dag.

Toch blijft het moeilijk om te accepteren dat ons kind een huilbaby is, dat ik daar niets aan kan doen en het moet uitzitten. Gelukkig zijn er inmiddels ook leuke momenten: ze begint te lachen en daar geniet ik enorm van.

Had ik maar

Had ik maar geweten dat het niet mijn schuld is dat mijn baby zoveel huilt en dat er in veruit de meeste gevallen van huilbaby's geen medische oorzaak wordt gevonden.

Ik denk dat ik het dan sneller had kunnen accepteren en beter voor mezelf had kunnen zorgen, omdat ik zou weten: het is niet anders, ik moet er het beste van maken. Ik vergat mezelf en nam te weinig hulp aan. Het werd aangeboden, maar dan dacht ik: ik kan iemand toch niet opzadelen met een huilbaby?

Lees ook: 'Help, ik heb een huilbaby': 11x tips en ervaringen van andere ouders

Verwachtingen bijgesteld

Mijn verwachtingen heb ik inmiddels flink bijgesteld. De vraag 'wanneer wordt het beter?', probeer ik los te laten. Misschien als ze een jaar oud is, denk ik nu.

Mijn man heeft twee maanden vrij genomen. Sinds we het samen doen, gaat het veel beter. We hebben hulp via de gemeente, ik schakel vaker hulp in en doe zo nu en dan iets voor mezelf. Mijn baby huilt nog steeds veel, ik niet meer.'