'Dat onze dochters (3, 4 en 6 jaar oud) dicht op elkaar kwamen, was een bewuste keuze. Zelf kom ik ook uit een gezin met drie kinderen, het leek me leuk als mijn kinderen elkaar hadden om mee te spelen.
Lees ook: Dit zijn de voordelen van een groot gezin (en de nadelen)
Dat zouden wij wel even doen
Dat de tweede snel op de eerste volgde, zagen mijn man en ik op voorhand niet als een enorme uitdaging. Wij dachten dat we dat gewoon wel zouden cheffen.
Maar onze tweede dochter was een huilbaby. Nachten aaneen liepen we met haar door het huis, we sliepen niet of nauwelijks.
Ik hield mezelf op de been door me vast te klampen aan de gedachte dat dit voorbij zou gaan en verlegde mijn grenzen keer op keer.
Tegen die tijd slaapt de tweede wel door
Ondanks de hectiek, verlangden we naar een derde kind. Ik dacht: tegen de tijd dat die er is, zal de tweede wel doorslapen en zijn we de gebroken nachten nog gewend. Dat liep anders.
Achteraf gezien heb ik daar te makkelijk over gedacht. In de nachten voordat ik beviel van de derde, was ik non-stop in de weer met onze nachtbrakende dreumes. Toen de baby er eenmaal was, hadden we naast onze middelste dochter met slaapproblemen nog iemand die ons 's nachts nodig had.
Lees ook: Gebroken nachten: hoe houd je het (beter) vol?
Te jong om samen te spelen
Ook was samenspelen voor de oudste zusjes nog te veel gevraagd, 'eigen behoefte eerst' was hun motto en dat zorgde voor conflicten die ze nog niet samen konden oplossen.
Lange tijd zaten we in een fase waarin we emoties van onze drie meiden en die van onszelf moesten reguleren. Tijd om op te laden was er niet.
Amper slapen
Hoe dol ik ook ben op mijn drie meiden, ik zou ieder ander op het hart drukken om er niet te licht over te denken om de kinderen kort op elkaar te laten komen. En áls je ervoor gaat, probeer het dan niet allemaal alleen te doen, maar vraag om hulp.
In die tijd waren ze alle drie thuis en had ik te maken met peuter- en kleuterdriftbuien en een huilende baby. Tweeënhalf jaar sliep ik amper en dat kostte me uiteindelijk de kop: ik kwam thuis te zitten met een burn-out.
Lees ook: Ken jezelf: dit is hoe je een parental burn-out kunt voorkomen
Hulp vragen
Had ik maar vooraf stilgestaan bij wat het voor mij betekent om moeder van drie jonge kinderen te zijn, denk ik nu. En had ik, juist in die eerste jaren, maar wat vaker om hulp gevraagd. Want echt, it takes a village to raise a child. Zeker drie.
Toch heeft het me ook veel gebracht. Ik heb geleerd om goed voor mezelf te zorgen en doe vaker dingen waar ik energie van krijg zodat ik even kan opladen.
Dankbaar
Het maakt me een relaxte mama die meer aanwezig is in het moment. In plaats van krampachtig uit te kijken naar de toekomst (over een jaar dan ..., als ze straks allemaal naar school gaan dan ...) ben ik nu dankbaar voor wat er nu goed gaat.
Nu weet ik: als het goed gaat met mij, lukt het veel beter om er voor mijn kinderen te zijn.'
Doet het verhaal van Jennifer wat jou of herken je jezelf erin?
Deel hier jouw ervaringen op het Ouders van Nu forum!
