'Tien jaar geleden leerden Femke en ik elkaar kennen via mijn huisgenoot. Femke was bij haar op bezoek en we raakten aan de praat. We spraken af om een keer koffie te gaan drinken. Al snel volgde een tweede date. En een derde, vierde, vijfde. We werden verliefd.
Femke was al heel snel eerlijk over mentale struggles. Ze vertelde dat ze kampte met bipolariteit, manie en depressie. Het schrikte me niet af, want ik vond haar leuk en was erg onder de indruk van haar. Niet alleen vanwege haar uiterlijk, maar ook omdat ze zo zelfverzekerd overkwam.
Druk
Femke komt uit een groot gezin, ik heb altijd een grote familie gewild. Dat we allebei kinderen wilden, was wel duidelijk. Maar we wilden eerst afstuderen en een fijn huis hebben: een stabiele basis.
Toen we een jaar samen waren, had Femke een heel drukke periode. Ze had een bijbaan in een kledingwinkel en werkte veel. Daarnaast was ze bezig met een toelating voor de kunstacademie waarvoor ze druk was met allerlei kunstzinnige projecten.
Psychiatrisch ziekenhuis
Hele nachten bleef ze op om daaraan te werken. Ze sliep en at niet meer en werd steeds chaotischer. Femke maakte onrealistische plannen en wilde opeens kinderen redden van een slechte jeugd. Ze kreeg grootheidswaanzin en belandde in een psychose.
Femke moest voor twee maanden worden opgenomen in een psychiatrische kliniek. Ik zag hoe ze werd opgenomen en patiënt werd. Ze zag alles als een complot. Het deed mij veel pijn om haar zo te zien.
Femke liet kort daarna een spiraal zetten, want met kinderen waren we op dat moment nog helemaal niet bezig.
Lees ook: Psychische klachten tijdens de zwangerschap
PCOS
Drie jaar geleden veranderde dat. Femke kreeg van de dokter te horen dat ze PCOS had en dat het voor haar wat moeilijker kon zijn om zwanger te worden. Omdat we allebei graag een kind wilden, besloten we ervoor te gaan.
Omdat Femke antipsychotica slikte, moest ze dat eerst in overleg met de arts afbouwen. Toen we groen licht kregen, ging de spiraal eruit. Binnen twee maanden was Femke zwanger. Wat waren we blij! We hebben Femke voor de zekerheid wel aangemeld bij de POP-poli.
Lees ook: PCOS en zwanger worden: hoe groot is de kans?
Kamperen
Femke was 13 weken zwanger toen we met vrienden gingen kamperen in eigen land. Die vrienden hebben zelf narigheid meegemaakt in hun jeugd en op een avond hadden we daar zware gesprekken over. Eén van die vrienden zei dat Femkes bipolariteit waarschijnlijk het gevolg was van iets vervelends dat zij in haar jeugd met haar ouders heeft meegemaakt, terwijl zij met hen juist een fantastische band heeft.
Toch ging die opmerking een eigen leven leiden. Een week lang heeft het in haar hoofd rondgedoold. Ze kon er 's nachts niet van slapen en ze werd weer manisch. 's Nachts sloop ze uit bed om een kinderboek te schrijven omdat ze weer het idee kreeg om kinderen te redden.
Lees ook: Joycelynn: 'Had ik maar eerst mijn trauma's verwerkt voor ik aan kinderen begon'
Afscheidsbrief
Ik belde de crisisdienst, maar het duurde wel drie uur voordat iemand eindelijk langskwam. Femke was in de tussentijd aan het doordraaien: ze deed raar, was chaotisch en vergeten dat ze zwanger was. Ze had ook een soort afscheidsbrief geschreven. Ze bleef ook maar zeggen dat ze verschrikkelijke dingen in haar jeugd had meegemaakt.
Mijn grote angst was dat ze weer opgenomen zou worden. Het leek me voor haar beter dat ze thuisbleef, want thuis kon ze creatief zijn en daar ontspant ze van. Ze mocht gelukkig thuisblijven. Femke kreeg medicatie en na zeven dagen sliep ze eindelijk weer.
Zware bevalling
Met 41+4 is Femke bevallen van onze dochter. Het was een heftige bevalling: de baby moest gehaald worden met de vacuümpomp en kwam in ademnood vanwege vocht in de longen. Femke verloor veel bloed.
Om een psychose te voorkomen, kreeg ze veel medicatie. Daardoor kon ze geen borstvoeding geven. Dat heeft haar veel verdriet gedaan.
Lees ook: Medicijnen en borstvoeding: wat mag wel en wat niet?
Postnatale depressie
De medicijnen hielpen tegen een psychose, maar niet tegen een depressie. En van een post-partumdepressie was helaas wel sprake. Femke twijfelde veel aan zichzelf en zei niet veel tegen de baby. Haar autisme openbaarde zich ook op een duidelijke manier: Femke houdt erg vast aan regels en structuur, waardoor ze het voeden van de baby op vaste tijdstippen ook héél strikt nam.
Dat vond ik moeilijk, maar na een paar maanden ging het gelukkig iets beter. Femke werd overgedragen aan de reguliere ggz en heeft nu een nieuwe therapeut. Eens in de twee weken ziet ze ook een vaste begeleider voor de medicatiecontrole.
Lees ook: Post-partum (postnatale) depressie: wat kun je doen?
Toekomst
Femke en ik kijken hoopvol naar de toekomst. Een tweede kind zouden we heel leuk vinden, maar dan moeten we er eerst voor zorgen dat er een goed plan ligt. Femkes medicatie moet dan namelijk weer worden afgebouwd.
Ondertussen genieten we erg van onze dochter. Ze heeft een flinke woordenschat voor een kind van 1,5 en vindt het leuk om te spelen en te klimmen. Het is een fantastisch meisje. Soms wel een beetje druk, haha!'
Lees ook: Een post-partum depressie: hoe ga je daar als partner mee om?
De namen Jeroen en Femke zijn gefingeerd. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie.
