Journalist Rob Goossens: 'Eerlijk is eerlijk, RTL Boulevard gaat altijd voor'

'Let vooral niet op de rommel', zegt Rob als we op zijn bank ploffen. Gelukkig voor hem is rommel een relatief begrip: het valt reuze mee, al zie je aan de rondslingerende boeken, poppen en puzzels duidelijk dat hier een dreumes rondscharrelt. Of 'een kleine, slopende terrorist' zoals Rob zijn dochter Mia liefkozend noemt.

Baal je van wat bende in huis?

'Het is zoals het is. Veranika en ik werken fulltime. Als zij na een werkdag afgepeigerd thuiskomt, krijgt ze vier keer per week Mia in haar armen gedrukt en vertrek ik naar RTL Boulevard. Iedereen met kinderen weet: dat zijn de pittigste uren van de dag. Dus als ik terugkom, ligt Veranika eraf en ben ook ik wel klaar met de dag. Dan voel ik me niet schuldig over een niet-opgeruimd huis.'

Lees ook: 7 tips voor relaxte(re) spitsuren met kinderen

Dit klinkt als een strak schema.

'Klopt, maar daarmee kampt elke ouder toch? We hebben nog het geluk dat we ons vier dagen crèche voor Mia kunnen permitteren. Maar het cliché geldt wel: je gaat in no time van een relatie naar samen een bedrijf runnen. Een kind is de ultieme relatietest, omdat je er dán pas echt achter komt of je waarden overlappen. Ik ken mensen die dachten dat ze op één lijn zaten, maar zodra er een kind kwam, bleek dat totaal niet het geval. Gelukkig hebben Veranika en ik daar geen last van: we hebben verschillende interesses en af en toe knallende ruzie, maar als het gaat om opvoeden of kernwaarden zitten we hetzelfde in de wedstrijd.'

Wat trok je aan in Veranika?

'Haar doorzettingsvermogen. Ze komt uit Wit-Rusland. Haar ouders hadden het niet breed en het was zeker niet vanzelfsprekend dat ze ging studeren, ook al was ze de beste van haar klas. Met behulp van de ondertiteling van Friends leerde ze zichzelf Engels en elke zomer vertrok ze naar Amerika om daar twee maanden lang kneiterhard te werken. Zo had ze precies genoeg geld om een jaar te kunnen studeren, en dan ging ze de zomer erop weer die kant op. Toen ik haar ontmoette tijdens haar vakantie in Nederland was ik direct onder de indruk van haar drive. Een jong meisje dat iets van haar leven wil maken en dat zélf najaagt, omdat ze weet dat het niet vanzelf gebeurt. Ongelooflijk stoer.'

Was het liefde op het eerste gezicht?

'Ja, al duurde het even voordat het echt wat werd, omdat we zo ver uit elkaar woonden. Wel appten we elke dag. Op een gegeven moment vlogen we in hetzelfde weekend naar Barcelona, zij om haar beste vriendin op te zoeken, ik mijn broer. Puur toeval! Uiteindelijk misten we elkaar op een half uur na op het vliegveld. Daar baalden we zó van dat we snel daarna afspraken in Amsterdam; een half jaar later was het officieel aan.'

Hadden jullie toen al een kinderwens?

'Veranika was heel duidelijk, ze wilde pas over een baby nadenken nadat ze zichzelf had bewezen in haar werkveld. Dat snapte ik. We voelden geen druk. Op het moment dat Veranika een goede baan had en ik mijn zaakjes op orde wilden we de kinderkwestie wel onderzoeken. Natuurlijk hou je vragen en onzekerheden, maar tegelijkertijd wisten we: als wij dit, in onze situatie, niet aankunnen, waarom zijn er dan zeven miljard mensen op de wereld? Eerlijk is eerlijk: toen Veranika vrij snel zwanger bleek, was er even blinde paniek, maar die verdween ook weer.'

Wat stelde je gerust?

'Mijn oudtante, met wie ik een goede band had, overleed voor ik haar kon vertellen over onze zwangerschap. Dat vond ik verdrietig – zij werkte op een doveninstituut en was fantastisch met kinderen. Tijdens haar uitvaart zei mijn oudoom: "Als je met zorgen zit, kijk naar boven en weet dat Leny voor je zorgt." Veranika en ik voelden toen dat het goed zou komen: tante Leny zou er voor ons zijn. Mia's tweede naam is ook Leny.'

Een tijd vol mixed emotions dus?

'Er gebeurde een hoop. In het begin had de zwangerschap veel effect op Veranika's brein. De redelijkheid was soms ver weg, daar schrok ik enorm van. Gelukkig werd het na drie maanden makkelijker en werd de rest van de zwangerschap een heel dierbare tijd. Maar in die eerste maanden kochten we ook een huis en werd mijn collega vermoord. Want ook Peter [R. de Vries, red.] heb ik nooit kunnen vertellen over onze zwangerschap; hij werd neergeschoten in de week van onze 12 weken echo. Dit alles doet nog veel pijn, Peter was belangrijk voor me, en een van mijn liefste RTL Boulevard-collega's.'

Lees ook: Zwangerschapshormonen: wat doen ze met je?

Welke rol speelt RTL Boulevard op dit moment in je leven?

'Eerlijk is eerlijk: Boulevard gaat altijd voor; ze weten dat ze op me kunnen rekenen. Bij noodgevallen regelen ze natuurlijk wel iemand anders, maar ik zal nooit een uitzending afzeggen omdat ik bijvoorbeeld liever uit eten ga met Veranika. Dat bedoel ik niet vervelend, maar zo werkt het niet. Veranika weet dat. En ze weet hoe leuk ik mijn werk vind. Een tijdje terug had ik drie weken op rij geen uitzending, dat maakte me zó onrustig dat ze zei: "Als ze bellen, ga maar, alles beter dan deze onrustige Rob in huis."'

Hebben jullie nog tijd voor elkaar?

'Bijna niet. Enerzijds omdat ik 's avonds beschikbaar moet blijven voor Boulevard, anderzijds omdat we er 's avonds helemaal af liggen. Dan willen we alleen nog maar slapen. We hebben echt wel behoefte aan meer tijd samen, maar... het komt er nu gewoon te weinig van.'

Waar gaan jullie meningsverschillen over?

'Voornamelijk over agendabeheer – en in het bijzonder als ik daarbij niet helder genoeg communiceer. Zo ging ik laatst op zaterdag om 10 uur 'even' naar een collega en kwam ik pas om 15 uur terug. Dat viel niet lekker. "Vriendelijke vriend," zei Veranika bij thuiskomst, "een lekkere definitie van 'even' heb jij, wanneer verwacht je dat ik ga opladen?" Dat snap ik, want Mia hangt meer aan Veranika, dus om vrij te hebben, moet zij bij wijze van spreken op de slaapkamer zitten met de deur op slot. Dan helpt het niet als ik vaag communiceer.'

Lees ook: Taakverdeling thuis: zo maak je van de to-dolijst in je hoofd een gedeelde verantwoordelijkheid

Dus zoiets gebeurt eens maar nooit meer?

'Haha, dat zou je denken hè? Misschien dat ik volgende keer inderdaad duidelijker communiceer, maar de keer dáárna ben ik het waarschijnlijk weer vergeten. Wat dat betreft heb ik veel respect voor vrouwen, zowel vanwege het baren als de uitdaging om samen te leven met een man en zijn gebreken.'

Zijn er meer verschillen tussen jullie?

'Soms schrik ik ervan dat ik het vaderschap nog steeds goed kan 'uitzetten'. Als ik afspreek met vrienden en Mia is bij Veranika, dan voel ik me gewoon even geen vader. Dat vind ik een vreemd besef, omdat ik weet dat Veranika dat heel anders ervaart; ongeacht waar ze is, blijft ze nadenken over Mia, krijgt ze genoeg eten, stoot ze haar hoofd niet aan de tafel?'

Daarin ben jij dus relaxter?

'Absoluut. Als ik met Mia in de woonkamer ben, laat ik haar rondscharrelen, óók als ze het hoekje omgaat naar de keuken. Ik blijf dan op de bank zitten, hopend dat ze geen kattenvoer eet. En – mocht ze toch kattenvoer eten – dat ze niet overgeeft. Veranika ziet dat compleet anders; in de keuken staat kattenvoer, er zijn stopcontacten, zij vliegt meteen achter Mia aan.'

Waar ben jij, in jouw ogen, beter in?

'Ik ben heel precies met luiers. Ik ben ervan overtuigd dat mijn speciale luiertechniek tot minder lekken leidt. Het liefst doe ik het dan ook altijd zelf. Vanmorgen hadden we weer een luierlek en dacht ik: yep, die heeft Veranika om gedaan, haha. Maar echt, mijn techniek heeft een zekere superioriteit.'

Lees ook: Wat is de beste manier om een luier te verschonen?

Waarover verbaas je je het meest in je nieuwe rol als vader?

'Dat ik een enorm reservoir geduld heb. Van nature ben ik heel ongeduldig. Dat uit zich in micro-ergernissen; zo kan ik níét tegen sjokkende mensen. Bij een willekeurige voorbijganger kan ik het redelijk negeren, maar als iemand in mijn omgeving, of in mijn huis, sjokt, doe ik ademhalingsoefeningen om rustig te blijven: een mens heeft toch wel wat beters te doen in het leven dan deze slome verplaatsing? Hup, tempo! Bij Mia vormt mijn geduld geen enkel probleem. Het scheelt misschien dat ze niet sjokt, maar een stevige tred heeft.'

Lijkt Mia op jou?

'Ze is net zo eigenwijs en beschikt over een specifieke mening. Probeer haar bijvoorbeeld niet te vertellen dat ze haar favoriete schoenen niet aan mag. Ik vind het wel grappig, maar soms is het onhandig, dan sta ik eindeloos met haar te discussiëren omdat ze een schone luier om moet. Het dwingt je als ouder om een beetje creatiever te zijn. Toen Mia gisteren – met een volle luier – een uur lang weigerde om verschoond te worden, ben ik naast het aankleedkussen gaan liggen met mijn benen omhoog. Mia moest zo hard lachen dat ze naast me kwam liggen en Veranika haar kon verschonen.'

Dat 'eigenwijze' krijgt ze natuurlijk van twee kanten mee?

'Ja, ik hou mijn hart vast. Nu is ze een onschuldige peuter en 'tolereer' ik haar eigenwijsheid, maar er komt een moment dat ze béter weet. Daar kijk ik niet per se naar uit. Ik word heel duidelijk als zij onredelijk is: jammer dat je geen schoenen aan wilt, maar de crèche gaat over tien minuten dicht, dus je kunt krijsen, maar wij staan hoe dan ook over maximaal negen minuten binnen, klaar. Ik hoop dat ik als ze ouder wordt ook nog rustig kan blijven.'

Wat vinden jullie belangrijk in de opvoeding?

'We stimuleren Mia om zelf keuzes te maken, waarbij we wel duidelijk maken dat niet alles wat ze wil ook kán: bij opa mag ze misschien altijd haar favoriete cartoon kijken, maar thuis niet. Dat is soms pittig, maar het gaat meestal goed. Het is leuk om een 'nieuwsgierig' en zelfredzaam kind op te voeden. Als ze wil tekenen, regelt ze zelf ergens papier en potloden, en komt ze daarna apetrots met een tekening aanzetten. Het werpt nu al vruchten af.'

Lees ook: 10x dingen die je je peuter vooral wél moet laten doen (al lijkt het niet altijd logisch)

Wat is je ultieme geluksmoment?

'Donderdag is mijn dag met Mia. Op die dag geef ik haar zo veel mogelijk de ruimte om de invulling te bepalen. Ik vind het fantastisch om te zien dat zo'n klein mensje keuzes maakt die niet volledig zijn losgezongen. Ze wilde het ontbijt verzinnen, mij voeren, een boekje lezen en in de kinderwagen zitten. Ik had alle tijd en ging gewoon mee in haar flow, 's avonds viel ze dolgelukkig in slaap. Een geweldig leuke dag. En het mooie, ik wéét dat ik vandaag of morgen weer zo'n leuke dag met haar ga hebben en dan straal ik weer van oor tot oor, net als nu.'