Lisannes bevallingsverhaal: 'Ineens commotie. De schouder van de baby zit vast'

'Lily Rosie (7) en James (5) liggen al op bed en mijn man Kay is aan het sporten, als ik 's avonds mijn bloedprop verlies. Ik bel Kay: "Kom langzaamaan maar naar huis. Het gaat gebeuren."

Twee keer een keizersnede gehad

Het rommelt al twee weken, maar zette tot nu toe niet door. Ik tik al bijna de 42 weken aan. 's Middags ben ik nog op controle geweest bij de gynaecoloog. Daar kreeg ik goed nieuws: ik had al 4 centimeter ontsluiting en een verweekte baarmoedermond.

Ik wil graag vaginaal bevallen. Een inleiding wordt afgeraden. Door een grotere kans op een weeënstorm kan het litteken van mijn eerder keizersnedes scheuren. De eerste keizersnede was gepland: Lily Rosie lag in een stuit.

De geboorte van James begon met weeën, maar het zette niet door. Door hyperemesis gravidarum (HG) was ik extreem misselijk en woog ik nog maar 45 kilo. Ik had niet de kracht om nog langer op de bevalling te wachten.

Lees hier alles over vaginaal bevallen na een keizersnede

Dit is echt een wee

Na het avondeten begint het weer te rommelen. Pijn in mijn rug, dit is een echte wee. Ik gebruik mijn yogabal om op te steunen. Na het verliezen van de bloedprop worden de weeën regelmatiger en intenser.

Mijn moeder arriveert rond 22.30 uur voor de kinderen. Kay kan nog even rustig douchen en onze spullen pakken. De weeën komen om de drie à vier minuten, maar doen niet echt pijn. Ik klets wat met mijn moeder.

Elk uur een centimeter

Om 23.45 uur zijn we in het ziekenhuis. De ontsluiting gaat heel geleidelijk, ongeveer een centimeter per uur. Keurig volgens het boekje. Ik keer steeds meer in mezelf, voel me rustig. De pijn is te doen. Kay is aan mijn zijde.

Volledige ontsluiting, om 4.15 uur mag ik persen. Ik zit op handen en knieën, met mijn hoofd richting de muur. Ik focus me op mezelf, op mijn lijf, op de persweeën. Ik hou de verloskundige in de gaten voor aanwijzingen. Het hoofdje is er al!

Ontsluiting: alles over deze fase van de bevalling

Schouder zit vast

Ineens commotie. De schouder van de baby zit vast. Er is een knip nodig. "Doe wat je moet doen", denk ik. Ik merk niet dat achter me de kamer volstroomt met medisch personeel. Getrek en gesjor. De baby is los. Ongeschonden. Ik voel een golf van opluchting en trots. Dan de verrassing: het is een meisje! Maia Sofia.

De euforie duurt niet lang. Ik verlies veel bloed, de placenta komt niet los. Binnen tien minuten lig ik op de operatietafel. Daar verwijderen ze mijn placenta. In totaal krijg ik drie bloedtransfusies. Ik krijg er weinig van mee. Voor Kay zijn het spannende momenten. Ondanks de heftige afloop kijk ik terug op een prachtige bevalling. Ik zou het zo opnieuw doen.'