Margreets bevallingsverhaal: 'Ik vroeg me af hoe zo'n klein mensje van 26 weken dit kon overleven'

'Vanaf dag één dat ik erachter kwam dat ik zwanger was, was ik veel ziek: overgeven, geen eetlust, weinig energie. Pillen tegen de misselijkheid hielpen niet, het was echt drama.

Lees ook: Tips van moeders tegen zwangerschapsmisselijkheid

Plankgas naar het ziekenhuis

Ik was 22 weken zwanger toen ik opeens bloedingen kreeg. 's Avonds laat werd ik er een keer wakker van en schrok: zo veel bloed! Ik belde de verloskundige en die zei dat er mogelijk een bloedvat gesprongen was. Het zou niets zijn om me meteen zorgen over te maken en ze adviseerde me om het nog even aan te kijken.

Tien minuten later belde ik toch weer, want het bloed gutste eruit. Zo kwam het dat ik om 04.00 uur plankgas naar het ziekenhuis reed.

Bloedstolsel

In het ziekenhuis kreeg ik een echo, er werd bloed geprikt en inwendig gekeken. De arts zag een bloedstolsel tussen de baarmoeder en placenta, maar dat was niets ernstigs. En met de baby was alles in orde. Ik heb voor de zekerheid wel een nacht in het ziekenhuis gelegen.

Mij was verteld dat een bloeding nog een keer zou kunnen gebeuren en de avond nadat ik weer thuis kwam uit het ziekenhuis, kreeg ik er inderdaad weer een.

Lees ook: Dit kan bloedverlies tijdens de zwangerschap betekenen

Mentaal zwaar

De bloedingen bleven aanhouden. In week 24 kreeg ik te horen dat ik er rekening mee moest houden dat ik weeën kon krijgen of dat de baby op een gegeven moment gehaald moest worden. Mentaal voelde ik me klote: waarom was een een tweelingzwangerschap mijn wel gelukt en lukt het nu niet?

Sudoku

Precies 26 weken zwanger was ik toen we op zondag naar de kerk gingen. Mijn man en ik hadden het er die dag nog over dat ik al een paar dagen geen bloeding had gehad. Maar die avond bloedde het toch weer. In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ik moest worden opgenomen.

Het bed mocht ik niet uit, alleen om te plassen. Ik heb flink gehuild: hoe moet dit nou? Moet ik hier nu tot week 40 blijven liggen? Met sudoku's kwam ik de dagen een beetje door.

Longrijping

De dinsdag erop moesten we beslissen of we voor longrijping wilden gaan, vanwege de dreigende vroeggeboorte. De dokter legde uit dat ik via een injectie hormonen toegediend zou krijgen die ervoor zouden zorgen dat de baby's longen sneller zouden rijpen.

Mijn man en ik zijn gelovig en hebben alle beslissingen gemaakt in overleg met God, ook deze. We hebben God gevraagd ons te helpen in de keuze en gevraagd om een teken. 'Laat het vloeien beduidend meer of minder worden, zodat we weten wat we het beste kunnen doen', zo hebben we gebeden. Net toen we 'amen' zeiden, vloeide ik meteen bizar veel. Die avond nog kreeg ik de longprikjes.

Lees ook: Signalen van een vroeggeboorte

Bloedtransfusie

Twee dagen later ging het heel slecht met me. Ik was lijkbleek, wilde alleen maar slapen en had geen energie. Mocht ik moeten bevallen, dan zou ik daar te zwak voor zijn. Ik moest daarom een bloedtransfusie ondergaan.

Daar knapte ik van op, maar die nacht verloor ik weer veel bloed: 300 milliliter in tien minuten. Ik was aan het vloeien en aan het kokhalzen. Bovendien had ik erge hoofdpijn. Toen ik om paracetamol vroeg, kreeg ik dat niet. Later begreep ik dat artsen al met elkaar aan het bespreken waren of ik een keizersnede moest ondergaan.

Keizersnede

'Bel je man, want we gaan de baby halen', zeiden ze niet veel later. Hoewel ze het een spoedkeizersnede noemden, vond ik het er in vergelijking met de vorige spoedkeizersnede die ik had, het er veel rustiger aan toe gaan.

Toen ik beviel van mijn tweeling, ben ik van de oudste namelijk vaginaal bevallen maar van onze tweede dochter via een spoedkeizersnede. Dit keer had mijn man man nog even de tijd om bij me te zitten en zijn operatiepak aan te trekken.

Lees ook: Inges bevallingsverhaal: 'De keizersnede stond al gepland, maar die wilde ik niet'

Een meisje

Ik weet nog goed dat ik niet kon stoppen met spugen en dat ze zeiden: 'Het is een meisje!' Tijdens de zwangerschap wilden mijn man en ik het geslacht niet weten, dus dit was een mooie verrassing. Ik wist meteen: ze heet Sarah.

Ik kan me niet goed herinneren wanneer ik haar voor het eerst heb gezien. Ze konden haar namelijk niet bij leggen omdat ik nog aan het spugen was.

Daarnaast moest ze meteen de couveuse in en aangesloten worden aan allerlei draadjes.

Fragiel

Toen ik rond 10.00 uur wakker werd, op mijn verjaardag, was mijn man bij me. Hij reed me daarna naar Sarah toe.

Mijn eerste gedachte toen ik haar zag: wat is ze klein! Ze lag in een nestje, heel lief en teder. En vooral super fragiel. Ik heb me toen afgevraagd hoe het mogelijk was dat zo'n klein mensje kon leven. Sarah was groot voor 26 weken, ze had het gewicht van een baby van 28 weken dus dat heeft haar veel geholpen. Omdat ik nog maar net wakker was, hebben we later die avond pas voor het eerst huid-op-huid-contact gehad.

Lees ook: Prematuurkleding: dit heb je nodig voor een vroeggeboren baby

Vrolijk

Sarah is op 4 mei geboren en mocht op 2 augustus, drie dagen voordat ik was uitgerekend, naar huis. Ze heeft ruim zeven weken op de NICU gelegen en vijf weken op de high care-afdeling.

Sarah is inmiddels een heel vrolijk meisje van 15 maanden oud, maar met een gecorrigeerde leeftijd van 12 maanden. De bevalling van Sarah was heftig en onwerkelijk, maar ik heb sterk het gevoel dat het allemaal zo heeft moeten gaan.'