Inges bevallingsverhaal: 'De keizersnede stond al gepland, maar die wilde ik niet'

'Van onze oudste zoon Krijn (6) ben ik met 36 weken bevallen via een spoedkeizersnede en ook Wiebe (4), die tijdens de zwangerschap te klein bleek te zijn, moest met spoed gehaald worden. Na die tweede keizersnede dacht ik: kan ik nog wel een derde kind krijgen? Ik heb altijd gedroomd van een groot gezin.

Lees ook: Voor Saskia voelde de keizersnede als falen: 'In gedachten cirkelde ik steeds terug naar die ene schuldige: ik'

Ongebruikelijk

Toen ik zwanger was van Toon, had ik al voor mezelf besloten: als de groei weer achterloopt, dan beval ik weer met een keizersnede. Ik heb zo veel mogelijk echo's afgewacht voordat ik een keizersnede of vaginale bevalling ter sprake bracht.

Met dertig weken leek Toons groei iets achter te lopen, maar twee weken later zat het toch goed. Toen ik de gynaecoloog vertelde dat ik een natuurlijke bevalling wilde, zei ze: 'Het is ongebruikelijk, maar als jouw gevoel zegt dat je vaginaal wil bevallen, dan kan dat'. Dat verbaasde me eerlijk gezegd. Ik had niet verwacht dat ze er zo makkelijk in mee zou gaan.

Lees ook: Vaginaal bevallen na een keizersnede

Keizersnede gepland

De weken verstreken. Dat afwachten vond ik leuk, want bij mijn eerste zwangerschappen kwam ik niet verder dan 36 en 37 weken. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt.

De keizersnede stond inmiddels al gepland: als ik precies 41 weken zwanger zou zijn, dan zou ik worden geopereerd. Maar dat wilde ik natuurlijk niet.

Voor de eerste keer weeën

Met 39 weken kreeg ik wat voorweeën. Die waren niet regelmatig en ook niet pijnlijk. Vier dagen na mijn uitgerekende datum begon er 's avonds opeens wel regelmaat in te komen.

Het ziekenhuis had gezegd dat we meteen moesten bellen zodra we het idee hadden dat de bevalling was begonnen. Maar dat vond ik lastig in te schatten. Ik had namelijk nog nooit echt weeën gevoeld.

Naar het ziekenhuis

Ik ben nog even gaan douchen en rond middernacht maakte ik Alex, mijn man, wakker. 'Ik denk dat het begonnen is', zei ik. We vonden het allebei spannend en hadden er zin in. Een beetje zoals dat gevoel dat je als kind had als je op vakantie ging.

We belden onze schoonouders die op Krijn en Wiebe zouden passen en daarna belden het ziekenhuis. We mochten meteen langskomen, ondanks dat we er zelf rekening mee hielden dat het ook zo kon zijn dat het nog niet begonnen was.

Lees ook: 10 voortekenen dat je bevalling bijna gaat beginnen

Afwachten

In het ziekenhuis kreeg ik een CTG. De gynaecoloog zag wat activiteit, maar nog niet genoeg. 'Je mag hier blijven, dan zien we morgenochtend wel verder', kreeg ik te horen. Het werd klein afgedaan, terwijl ik toch echt het idee had dat het begonnen was.

De volgende ochtend kreeg ik weer een CTG: daar was opnieuw weinig op te zien en al die tijd had ik nog maar 1 centimeter ontsluiting. Dit wordt een lang verhaal, dacht ik.

Terug naar huis

We werden weer naar huis gestuurd. De keizersnede die op 3 juni gepland stond, kwam dichterbij en Alex en ik hadden ons erbij neergelegd dat het toch weer een keizersnede zou worden.

Op de parkeerplaats van het ziekenhuis en in de auto terug naar huis kwamen de weeën steeds regelmatiger. Eenmaal thuis ben ik in bed gaan liggen.

En wéér naar het ziekenhuis

Maar rond 16.30 uur hebben we toch weer het ziekenhuis gebeld omdat het toen echt doorzette. Een halfuur later waren we er weer.

Of ik nog wat gegeten had, wilde de verpleegkundige weten. Toen ik zei dat ik had geluncht, antwoordde ze dat dat voor een eventuele keizersnede niet handig was. 'Maar het is de bedoeling dat we het vaginaal gaan proberen', antwoordde ik.

Vertrouwen

Toen mijn ontsluiting werd gemeten, was ik ontroerd. Ik zat op 7 centimeter en het zag er dus naar uit dat een natuurlijke bevalling zou gaan lukken. De verloskundige gaf mij ook dat vertrouwen. 'Het gaat beginnen', zei ze. En: 'De kans dat het litteken van de vorige keizersnedes scheurt, is minimaal'.

Dat vond ik fijn om te horen, daardoor kon ik ontspannen. Alex en ik hebben samen de weeën opgevangen. Ik was bang dat hij stil in een hoekje zou gaan zitten en dat ik zou veranderen in een botte hork, maar we hebben het samen gedaan. Ik vond het heel bijzonder om dat als team te ervaren.

Lees ook: 12 tips voor jou als partner tijdens de bevalling

Genieten

Toen ik rond 20.00 uur volledige ontsluiting had, mocht ik gaan persen. Ik besefte: dit is precies zoals ik het bij de geboorte van Krijn had gewild. Ik kon daardoor echt van de bevalling genieten.

De persfase duurde ongeveer tien minuten en toen was Toon er. Ik ben liggend op mijn rug bevallen, Alex heeft hem aangepakt.

Trots

Toon is geboren met de navelstreng om zijn nek en ze moesten eerst een paar keer over zijn rug wrijven voordat er geluid uit hem kwam.

Maar al met al kijk ik met een goed gevoel terug op de bevalling. Ik ben trots op mezelf en dankbaar dat het zo is gelukt.'

Lees ook: Annes bevallingsverhaal: 'De navelstreng zat twee keer om zijn nek'