'Al heel snel wist ik dat Haryan de vader van mijn kinderen zou worden. Daar twijfelde ik niet aan. Hij was mijn grote liefde, en dat is hij nog steeds. En die kinderwens had ik altijd al. Dus toen er genoeg stabiliteit (vaste baan, een huis) in ons leven was, leek het ons het perfecte moment om ruimte te maken voor een kindje.
Ik weet dat het leven niet maakbaar is, maar aan onvruchtbaarheid denk ik geen moment. Een jaar gaat voorbij zonder dat ik zwanger raak. We besluiten te trouwen, en tijdens het passen van jurken maak ik me helemaal zorgen: wat als de jurk perfect op maat is, en ik tegen die tijd zwanger ben? Maar die zorgen blijken nergens voor nodig.
Lees ook: Waarom word ik niet zwanger? Dit zijn de mogelijke oorzaken
Eileiders doorspuiten
Terug van onze huwelijksreis ga ik naar de huisarts. We krijgen een doorverwijzing naar de fertiliteitskliniek in het lokale ziekenhuis en daarmee begint ons medische traject. We worden getest op allerlei dingen en moeten vragenlijsten invullen. Maar uit alle onderzoeken komt niets: er zou geen reden moeten zijn voor infertiliteit. Dus worden we naar huis gestuurd om het nogmaals een half jaar zelf te proberen.
Dan krijg ik een hysterosalpingografie (HSG), een onderzoek dat de vorm van de baarmoederholte en de toe- en doorgankelijkheid van de eileiders in beeld brengt. Ik krijg te horen dat mijn baarmoeder hartvormig is, maar dat dit een zwangerschap niet in de weg zou moeten staan. Mijn eileiders worden doorgespoten en ik word naar huis gestuurd. Een van de neveneffecten van het doorspuiten van de eileiders is dat een zwangerschap mogelijk alsnog spontaan kan gebeuren, maar drie maanden later is er nog niets gebeurd.
Bijzonder: Wist je niet! 9 bijzondere feiten over de baarmoeder
IUI (Intra-Uteriene Inseminatie)
Twee jaar na onze eerste pogingen, beginnen we met IUI (Intra-Uteriene Inseminatie). Ik krijg van tevoren medicatie en in een lab selecteren ze de beste zaadcellen, om die op het juiste moment in te brengen. Dat kan in principe elke maand, dus dat is wat we doen. Zes keer. En elke keer hebben we heel veel hoop, en niet veel later heel veel verdriet.
Elke keer als ik weer ongesteld word, overheerst de teleurstelling. Ik begrijp er niets van, hoe moeilijk kan het nou zijn? We creëren de perfecte situatie, maar zwanger word ik niet. Na een aantal keer verlies ik alle hoop op een zwangerschap. Toch blijven we doorgaan.
Lees ook: Wat is IUI (Intra-Uteriene Inseminatie)?
Zo alleen
We voelen ons heel alleen in dit traject. We kiezen ervoor dit bewust niet te delen met mensen om ons heen, maar dat maakt het niet makkelijker. Helemaal niet als iedereen om ons heen wel zwanger wordt. En elke keer dat ik een zwangerschapsaankondiging hoor, staan de tranen erg hoog, maar probeer ik zo enthousiast mogelijk te reageren. Op verjaardagen krijgen we inmiddels ook veel de vraag of wij dan geen kinderen willen. Ik wuif het weg met een 'we willen nog graag reizen', maar de vragen doen zeer.
Verschrikkelijke Moederdag
Na zes mislukte IUI-pogingen beginnen we met ivf, in het ziekenhuis in Groningen. We mogen meedoen met een soort pilot, waarbij er gebruik wordt gemaakt van een follikel uit de eigen cyclus. Een soort ivf-light, met minder medicatie. De punctie die nodig is doet zo ongelofelijk veel pijn. Echt vreselijk, vind ik het. Helemaal als we daarna te horen krijgen dat het eitje slechts een eiblaasje is, en dus leeg is. En dat op Moederdag. Wat een verschrikkelijke dag.
Niet lang daarna zijn we aan de beurt voor de reguliere ivf-behandeling waarbij ik aan vrij heftige medicatie moet zodat er veel eitjes groeien. Veertien zijn het er maar liefst, en mijn opgezette buik doet er zeer van. Inmiddels lukt het niet helemaal meer om het traject wat we doorlopen geheim te houden, en delen we het met onze familie. Daar komt veel verdriet bij kijken, vooral bij onze zussen. Dat zij ook nog zoveel verdriet ervaren, doet ons zeer. En eigenlijk kan ik het er maar moeilijk bij hebben. Maar het maakt het makkelijker dat zij er nu vanaf weten.
Lees ook: 6x tips om je vriendin te steunen als zwanger worden haar niet lukt
Naar Duitsland
Na twee mislukte ivf-pogingen (met ongelooflijk pijnlijke puncties) zoeken we hulp bij een kliniek van twee Nederlandse gynaecologen in Duitsland. De kliniek is meer dan drie uur rijden, dus gelukkig mogen we de echo's in Nederland doen, zodat we niet zes uur in de auto zitten voor een onderzoek van hooguit tien minuten.
Ondertussen zijn we ons ook aan het verdiepen in adoptie, want geen kinderen is voor ons simpelweg geen optie. We schrijven ons, na veel bijeenkomsten, nog niet in bij een adoptiebureau, omdat het traject in Duitsland nog loopt en je geen twee dingen tegelijk mag doen. Maar mocht het traject in Duitsland uitlopen op niets, dan hebben we een back-upplan.
Zwanger!
In Duitsland voelt alles meteen heel anders. Ze kijken veel verder dan alleen vruchtbaarheid en ik krijg vitamines voorgeschreven. Ze besluiten - uiteraard in overleg met ons - om ICSI te proberen. En dat gaat gelijk al heel anders. Voor de puncties word ik onder narcose gebracht, dus ik voel er helemaal niets van. Zeven embryo's worden in de vriezer geplaatst en in februari 2020 wordt er eentje teruggeplaatst.
De artsen geven ons een goed gevoel en we verlaten enthousiast de kliniek om twee weken later met een positieve zwangerschapstest in onze handen te staan. We zijn zwanger! Ik heb zo uitgekeken naar dit moment dat ik dacht dat ik alleen maar pure vreugde zou ervaren. Maar ik ben hartstikke bang. De hele zwangerschap lang. Want wat als het nu misgaat? Maar dan wordt onze zoon Fender acht maanden later geboren en ons geluk kan niet op.
Lees ook: Alles over ICSI
Twijfel over een tweede
Als je ons vroeger had gevraagd hoeveel kinderen we wilden, zou het antwoord minstens drie zijn geweest. Maar door alles wat we hebben meegemaakt, is er twijfel. Willen we nog een kindje? Omdat de wens er toch heel sterk is, en we toch nog zes embryo's hebben liggen, gaan we naar Duitsland voor een nieuwe poging.
Die mislukt, en dat valt zo enorm tegen. De teleurstelling is groot en de moed zakt ons in de schoenen. Gelukkig lukt de tweede poging en in augustus 2023 worden we ouders van Storm. Tien jaar na onze actieve kinderwens zijn we ouders van twee fantastische zoons, wie had dat ooit gedacht.
