'"Je hebt drie centimeter ontsluiting," zegt de verloskundige. Het vanmiddag geplaatste ballonnetje is eruit gevallen, maar dit schiet niet op. Daar gaat mijn scenario voor een snelle bevalling.
Vals alarm
Al weken ben ik kind aan huis in het ziekenhuis. Telkens bleek het vals alarm. "We gaan een datum prikken," zei de gynaecoloog op een gegeven moment. "Dan heb je iets om naar uit te kijken." Het laatste stuk van de zwangerschap viel me ongelooflijk zwaar. We hebben een samengesteld gezin met drie kinderen en ik was niet altijd de leukste moeder en partner. Maar het gezinsleven gaat altijd door, dus ik ook.
Slaappil
Er wordt opnieuw een ballon geplaatst en ik krijg een slaappil. Hopelijk kunnen we wat uurtjes pakken vannacht. Voor Roel wordt de bank klaargemaakt. Ik krijg er niet veel van mee, want de slaappil werkt meteen. Mijn ogen worden zwaar en ik zak weg in een diepe slaap.
Vandaag dan?
Ineens is het ochtend. Roel is ook wakker. Ik poets mijn tanden en doe wat make-up op. Zo voel ik me toch weer een beetje mens. De verpleging komt binnen en legt het programma voor de dag uit. Het móét vandaag gaan gebeuren.
Harde buiken
De ballon wordt eruit gehaald. Vier centimeter nu. Ik heb totaal niet het gevoel dat ik aan het bevallen ben. Ze gaan het anders aanpakken: ik krijg weeënopwekkers. Hopelijk zorgt dat voor actie. Ze werken niet meteen. Ik voel wel wat harde buiken, maar om nou te zeggen dat het weeën zijn? Het infuus gaat weer hoger. Oef, een steek in mijn buik.
Tandje erbij
Ik zit vast aan de CTG. Ik wil het liefst rondlopen, maar dat kan niet: ik moet blijven liggen. Ik heb nog steeds harde buiken, maar ze worden wel pittiger. Het infuus wordt weer verhoogd. Roel houdt mijn hand vast: "Kan ik wat voor je doen?" Ik ben in mezelf gekeerd.
Nieuw team
Iedereen hoopt dat het vanochtend gaat gebeuren. Liefst vóór de middagdienst, want de verpleging wil onze baby ook graag zien. Ik probeer de weeën weg te zuchten. Lange zucht, korte zucht. Ik doe maar wat, maar volgens mij werkt het. De weeënopwekkers lijken hun werk te doen, zien ze op het scherm. Ik krijg een matje onder mijn billen, zodat ze mijn vliezen kunnen breken. Maar dat gaat nog niet zo makkelijk, er moet flink kracht worden gezet. En dan is het raak: een golfje water loopt naar buiten. En daarna nog één.
Zo veel slangetjes
Ineens gaat alles in sneltreinvaart. Mijn lichaam neemt het over. Weeën, zo heftig! Dit is niet te doen. Ik wil lopen. Op mijn zij liggen. Maar al die slangetjes en kabeltjes… Ik zit vast. "Ga op je rug liggen," zeggen ze, maar dat gaat echt niet. Het gaat zo snel. Roel houdt mijn hand vast, maar hij kan me niet helpen. Ik moet het zelf doen. Het venijn zit in het laatste stuk. In ons geboorteplan staat dat ik geen pijnstilling wil, maar daar kom ik op terug. Dit hou ik niet vol!
Hoeveel ontsluiting?
Morfinepomp, ruggenprik; een assistent legt de opties uit. De verpleging overlegt of pijnstilling überhaupt nog kan. Er wordt een bedje naar binnen gereden. Gaat het al gebeuren dan? Ondertussen is er wisseling van de dienst. Dus toch. En een nieuwe controle. In een halfuur ben ik naar volledige ontsluiting gegaan. Razendsnel. Roel staat links naast me, de verpleegkundige rechts. Ik mag persen.
Even wachten…
De baby zit hoog. Met elke pers voel ik hoe hij een stukje zakt. "Even wachten nu!" roept de verloskundige. Het hoofdje staat heel lang. De pijn is zo heftig. Roel staat klaar om de baby aan te
pakken. Nog één keer. Het voelt warm. Daar komt hij! Roel legt hem snel en voorzichtig op mijn borst. Ongelooflijk. Onze Zebb. Wat zijn we blij dat je er bent!'
Naam: Zebb • lengte: 50 cm • gewicht: 3320 gram