'Toen ik 6 jaar was, kwam ik plotseling veel aan. Zoveel dat ik verplicht op zwemles moest van het consultatiebureau. Mijn ouders vonden mijn gewichtstoename vreemd, aangezien mijn broers en zussen een normaal gewicht hadden. Toen ik 10 jaar was, nam mijn moeder me mee naar de huisarts en daar hoorde ik dat ik vervroegd in de puberteit was.
Vier jaar later werd ik maar niet ongesteld, en zat ik weer bij de huisarts. Die vroeg, waar ik bij was, aan mijn moeder of ze zeker wist dat ik niet zwanger was. Dat maakte een grote impact op me. De huisarts schreef het toe aan stress, en ik werd pas op mijn 18e voor het eerst ongesteld.
Lees ook: Twee vruchtbaarheidsdeskundigen over de invloed van overgewicht op zwangerschap
Permanent ongesteld
In plaats van om de 28 dagen ongesteld te worden, stopte het bloeden niet. Nooit. Ik was permanent ongesteld. De arts schreef me de pil voor en zei dat ik terug moest komen als ik kinderen wilde, omdat dit waarschijnlijk niet soepel zou gaan als het überhaupt al lukte. En als het lukte om kinderen te krijgen, zouden ze daarna mijn baarmoeder verwijderen.
Ik was nog maar 18 jaar en moest plots nadenken over een kinderwens en mijn toekomst. In hetzelfde jaar ontmoette ik mijn man, maar ik was nog niet direct klaar voor kinderen. Ik probeerde andere anticonceptiemiddelen, maar door de prikpil bleef ik zes maanden bloeden en de spiraal kwam er tot drie keer toe uit door het hevige bloedverlies.
PCOS
Toen ik naar een gynaecoloog werd doorgestuurd, kreeg ik te horen dat ik een vergroeiing op mijn baarmoeder had en werd PCOS geconstateerd. Het enige wat het ziekenhuis kon bieden om het bloeden te stoppen, zou me onvruchtbaar maken. Dus bleef het advies: slik de pil, doe je best om kinderen te krijgen en laat daarna je baarmoeder verwijderen.
Ik merkte dat de diagnose en het advies psychisch veel met me deden, maar psychologische hulp kreeg ik niet aangeboden. Ik kon niet op een normale manier nadenken over een kinderwens, er zat ontzettend veel druk achter, terwijl ik nog zo jong was.
Lees ook: Desiree (47): 'Door PCOS en een prolactinoom heb ik er zeven jaar over gedaan om zwanger te worden'
150 kilo
Ondertussen bleef ik aankomen, en woog ik op mijn 20e zo'n 150 kilo. Ik deed er alles aan om het gewicht kwijt te raken: ik schakelde een personal trainer in, probeerde allerlei diëten en eetschema's, maar zonder resultaat. Mijn overgewicht heeft namelijk niet te maken met mijn levensstijl, maar met een hormonale aandoening. Het maakte dus niet uit wat ik deed, afvallen lukte niet.
En dat vond ik als jonge meid verschrikkelijk. Ik was onzeker en kreeg veel nare opmerkingen te verduren. Mensen gingen ervan uit dat ik ongezond at. Maar toen ik 20 werd, realiseerde ik me dat dit gewoon is wie ik ben. Ik accepteer mezelf volledig.
Maagverkleining
Toen ik een aantal jaar samen was met mijn partner en op mijn 22e met hem trouwde, gingen we samen naar de huisarts om onze kinderwens te bespreken. De vrouwelijke arts gaf aan dat een maagverkleining wellicht kon helpen met zwanger worden. Er zijn aanwijzingen dat in buikvet specifieke hormonen zitten die je cyclus in de war kunnen brengen. De arts dacht daarom dat afvallen wonderen zou doen voor mijn cyclus en daarmee mijn kinderwens.
Ik besloot de stap te zetten en voor een maagverkleining te gaan. Veel mensen denken alleen aan cosmetische redenen voor zo'n procedure, maar ik bleef overmatig bloeden zonder de pil, en bovendien was het in mijn geval een fertiliteitsbehandeling. Ik wilde niet per se dunner worden, ik wilde graag een kind.
Ik viel 55 kilo af, en hoe fijn dat ook was, ook dat had een grote mentale impact. Ik ben mijn hele leven dik geweest, en dat had ik geaccepteerd. De arts had gelijk: na de maagverkleining kwam mijn cyclus vrij snel in een normaal patroon. Ondertussen was ik heel bewust bezig met conceptie en slikte ik extra ijzer en vitamines. Vier maanden na de maagverkleining raakte ik zwanger.
Lees ook: 7 veelgestelde vragen over hulp bij zwanger worden
Een dochter
Inmiddels ben ik trotse moeder van een dochter en ben ik dankbaar voor wat de maagverkleining me heeft gebracht. Bovendien heeft het afvallen geholpen met een normale cyclus te krijgen, zonder overmatig bloeden. Hoewel ik nog steeds last heb van acne en overbeharing en ik erg mijn best moet doen om op gewicht te blijven, bloed ik in ieder geval niet meer dood. Hierdoor is de noodzaak om mijn baarmoeder te verwijderen ook minder groot, gelukkig.
Hoewel het een pittige tijd was, zijn de vooroordelen en nare opmerkingen van anderen me het meest bijgebleven. Daar heb ik veel last van gehad. Mensen vergeten dat je door medische aandoeningen overgewicht kunt krijgen. We hebben veel begrip voor vrouwen die ongewenst kinderloos zijn, maar minder voor vrouwen bij wie het komt door overgewicht.
Het lijkt alsof mensen dan vinden dat je het minder verdient om kinderen te krijgen, omdat het je 'eigen schuld is'. Ik ben een goede moeder, ongeacht mijn gewicht. En ik ben dankbaar dat er medische ingrepen zijn die mensen kunnen helpen met fertiliteitsproblemen.'
