Moe
'Schatje?' Nog voordat Daniel de slaapkamer binnenloopt, roept hij me vanuit de gang. Ik hoor hem al slenterend aankomen en ik kijk vanuit bed naar hem op als hij door de deur komt. Zijn mooie gezicht is grauw en zijn wallen vallen nu nog meer op. Ze zitten niet alleen onder zijn ogen, zijn hele oogkassen zijn donker. De vermoeidheid eist ook zijn tol op hem.
Amputatie
De zestien chemokuren zitten erop en we hebben die mijlpaal bescheiden gevierd. Vanwege alle maatregelen kan het niet met een uitbundige 'nooit-meer-chemo-party', maar moet ik genoegen nemen met een online 'bye-bye-boobie-party' van mijn vrienden. Amper voordat ik het ene hoofdstuk kan afsluiten, staat het volgende namelijk alweer voor de deur: de amputatie van mijn borst.
Slechts één
Na een zenuwslopend onderzoek met dito wachtperiode, heb ik gelukkig te horen gekregen dat ik niet genetisch ben belast. Wat ongeveer betekent dat Reeva net zoveel kans heeft op de ziekte als elk ander meisje zonder zieke moeder én dat ik 'slechts' mijn zieke borst verlies in plaats van allebei.
Nog een bevalling
De operatie heb ik altijd als een soort bevalling gezien. De tumor noemde ik Damy, wat staat voor 'overwinning en bedwingen', maar wat ook wordt gebruikt voor duivelskinderen. Damy moet mijn lijf uit, en ik heb er zo'n 7 maanden naartoe gewerkt om tot dat punt te komen. Precies één maand krijgt mijn lijf de tijd om te herstellen van de chemoravage voordat de operatie volgt. Maar ik kom amper op kracht omdat corona ons huis heeft bereikt.
Bijwerkingen
Koorts, hoofdpijn, keelpijn, snotterig, misselijkheid, smaak- en reukverlies, ik tik werkelijk alle boxen aan. Nieuwe bijwerkingen stapelen zich op reeds bestaande bijwerkingen, al is het steeds ingewikkelder om te bepalen of het nu van de kanker komt, van de behandeling of van mijn nieuw verkregen ziekte.
Hulp weg
Het is zwaar, alle hulp is weggevallen nu we geïnfecteerd zijn, want we vormen een bedreiging voor anderen. We moeten het nu helemaal met z'n tweetjes dragen. De meest vervelende bijwerking is de extreme vermoeidheid. Als ik mezelf verplaats van de slaapkamer naar de woonkamer, kan ik pardoes in slaap vallen op de bank. Overigens vallen zowel Daniel en ik te pas en te onpas op de vloer in de woonkamer in slaap terwijl twee kinderen in luiers om ons heen dartelen.
Uit onze tenen
Dani heeft vergelijkbare klachten als ik en het is meteen te zien in het hele huis. Nu kunnen we de afgelopen maanden met een newborn, de ziekte en de vermoeidheid al niet bepaald van de vloer af eten, maar onze kinderen zijn altijd schoon, dragen altijd schone kleren, en eten van een schoon bord. Maar zelfs dat, die basiszorg, moet nu uit onze tenen komen.
Gebroken moederhart
Daniel hangt in de deurpost van de slaapkamer en vervolgt zijn vraag: 'Wat vind je ervan om iemand te bellen om te kijken of Rocco daar kan slapen?' Mijn moederhart breekt meteen in ontelbare stukjes. Hoe is het mogelijk dat we tot dit punt zijn gekomen? Dat we niet eens meer de kracht hebben om voor onze eigen kinderen te kunnen zorgen?
Risico
Ik pak mijn telefoon en bel Sara. 'Ik wil het heel graag doen meis, maar we zitten nog op Terschelling'. De volgende die ik bel, is Helena. Ik leg haar de situatie uit, en ze laat me praten terwijl ze eigenlijk alle details al lang weet omdat ze zo nauw met ons mee loopt. 'Tuurlijk', zegt ze meteen. Ook wijs ik haar erop dat het een risico is, omdat ik niet weet of de kinderen zijn besmet en dat het ok is als ze het niet wil doen. 'Dat risico nemen we, dat is ok. Ik heb nu geen auto, lukt het je om hem te brengen?'
Uit handen
Uiteindelijk krijgen we het niet voor elkaar om Rocco diezelfde dag te brengen. We zijn compleet gesloopt. Helena staat de volgende dag op de stoep met een gehuurde auto om Rocco op de parkeerplaats in ontvangst te nemen. Het voelt zo pijnlijk om onze inmiddels 10 maanden oude baby in een maxicosi over te dragen, maar het is niet anders.
Hou vol
Sara komt eerder naar huis komen zodat Reeva bij haar kan logeren. Als ik haar bel om haar te bedanken zegt ze: 'Als je als moeder een andere moeder vraagt om de zorg van je kinderen over te nemen, weten we hoe diep jullie zitten Cat. Hou vol, we komen, jullie sterken aan en het gaat weer beter worden.' 's Avonds loop ik langs de lege bedjes, en huil ik mezelf in het donker in slaap.
Je kan Cat volgen op Instagram via @__rollwiththepunches__
De foto is gemaakt door Katerina Plevkova.
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
