Blog

Blogger Cat: 'Ik kan mijn baby niet meer voeden, mijn melk is gif geworden'

Blogger Cat: ‘Ik kan mijn baby niet meer voeden, mijn melk is gif geworden’ Ouders van Nu Redactie
Ouders van Nu Redactie
Leestijd 6 minuten
Lees verder onder de advertentie

Eerste chemo

Het is een paar dagen geleden dat ik mijn eerste chemo heb gehad en het proces daarna verloopt anders dan ik van tevoren had bedacht. Het beeld dat ik heb van kanker is kotsen boven de wc-pot, een lijkbleke huid en doodgaan. Met dat als uitgangspunt, kan het in werkelijkheid alleen maar meevallen.

Best te doen

Mijn fysieke klachten zijn deze eerste keer voornamelijk hoofdpijn en een algeheel ik-word-ziek-gevoel. Verder zijn de bijwerkingen best te doen. Na twee dagen zijn mijn slijmvliezen weer ok, heb ik geen tintelende lippen meer en komt de hik ook niet meer op rare momenten de kop opsteken.

Te vroeg gejuicht

Ik heb me stiekem al rijk gerekend. Twee dagen fysieke malaise is goed te doen. Maar wat na die twee dagen volgt, is werkelijk vreselijk. Met dit vreselijk deprimerende, emotionele en neerslachtige gevoel had ik totaal geen rekening gehouden.

Lees verder onder de advertentie

Hoofd zit vol

Het voelt zo intens in mijn hoofd. Het lijkt alsof alle emoties van de afgelopen maand nu tot uiting komen. Ik heb moeite om met het gevoel te dealen. Het is lastig om het een plekje te geven omdat er nagenoeg geen ruimte is. Reeva zat voor mijn ziekte zo lekker in haar vel, maar is de afgelopen dagen een beetje borderlinerig. Het ene moment poeslief en een seconde later drammerig, huilerig en driftig. Ze vraagt enorm veel aandacht. Iets wat mij niet lukt om nu te geven en waar ik me vervolgens ook nog eens superschuldig over voel.

Overleving

Daniel staat op standje overleving. Hij draagt nu het hele gezin. Luiers verschonen, de kindjes wassen, ons allemaal eten geven, eindeloos met de kindjes spelen en ook nog eens dealen met de grillen van een zieke vrouw. Ik heb geen ruimte voor mezelf, maar Daniel al helemaal niet.

Warzone

Ik vraag me echt af hoe we dit gaan volhouden (inclusief de gebroken nachten) als Daniel weer moet werken. En ondanks een cleaning sweep van een vriendin van afgelopen maandag, is het huishouden na drie dagen weer een grote teringzooi. Het speelgoed ligt verspreid in alle kamers, overal liggen hydrofiele doeken, de keuken is een grote warzone en ook vind ik de kleren van de kinderen overal en nergens terug. Ik word er helemaal gek van.

Lees verder onder de advertentie

Ondergaan

Om van kanker af te komen, wordt er vaak gesproken over een gevecht. Maar elke keer als ik het hoor, krijg ik zo'n slappe lul. Kanker overwin je niet, kanker onderga je. Doodgaan is geen optie, dus deze behandeling is nu mijn nieuwe 'gewoon'. Iets wat ik moet doen.

Echte gevecht

Het echte gevecht is de rust vinden in mijn gezin. En het grootste gevecht in chemo week 1 zijn Rocco's voedingen. Het doet me zoveel pijn dat ik Rocco niet meer kan voeden met mijn borst. Daniel heeft mij de afgelopen week alle ruimte gegeven om onze zoon te voeden als ik het kon. Hij nam het over zodra een voeding niet goed ging. Mijn productie was extreem gedaald, waarschijnlijk door de stress en ik was ook nog ongesteld geworden.

Einde borstvoeding

Ik hoefde maar een kik te geven en dan stond Daniel met een nieuwe fles klaar en nam hij Rocco mee terwijl ik mijn hoofd met tranen in een kussen gooide. Toen ik hem bedankte voor zijn geduld, raakte Daniel geëmotioneerd en gaf hij aan dat hij het ook jammer en kut vindt dat er zo aangericht een einde is gekomen aan de borstvoeding.

Lees verder onder de advertentie

Frustratie

We weten dat het zoeken is met Rocco nu we volledig over zijn gegaan op flesvoeding. Elke voeding geeft stress en is frustrerend. We zijn aan het kutten omdat we moeten zoeken naar de juiste temperatuur en het is elke keer gissen hoeveel hij nodig heeft, omdat hij waarschijnlijk nog nooit een volledige voeding heeft gedronken en zijn maagje nog relatief klein is. Hij komt nu om de anderhalf, soms twee uur voor een voeding en dat dag en nacht.

Giftig

En bovenop alles.. komt er elke keer als Rocco huilt nog melk uit mijn borst. Het doet me zo'n pijn. Ik ben zo verdrietig dat ik hem niet sneller kan troosten. Ik kan mijn baby niet meer voeden, mijn melk is gif geworden. Ik ben zo giftig dat ik zes dagen lang na elk toiletbezoek twee keer moet doorspoelen, de bril grondig moet poetsen en Daniel zes dagen lang niet mag tongzoenen.

Niet redden

Aan het einde van de dag ga ik tussen de rommel zitten en val ik uit naar Daniel. We gaan het zo echt niet redden. Als dit nog een heel jaar gaat duren, deze behandeling met alle ongemakken in dit chaotische huis, dan gaan wij gillend uit elkaar.

Lees verder onder de advertentie

Team

Als de kinderen op bed liggen, laat ik mijn frustraties gaan. Daniel is zo gaar dat hij amper wakker kan blijven. Mijn geduld is op. We zijn allebei mega gevoelig en het is zo lastig om on topic te blijven. Normaal gesproken houdt Daniel me bij de les en komen we weer nader, maar opeens besef ik dat hij het deze keer niet kan en zie ik in hoe zinloos deze ruzie is. Ik bedenk me dat hij mijn partner is en dat ik hem nu net zo hard nodig heb als hij mij. Wij zijn het team. Het heeft geen zin om elkaar te bevechten.

Hulp nodig

We steken na wat horten en stoten weer de koppen bij elkaar en spreken uit wat we relaxt zouden vinden en waarbij we hulp kunnen gebruiken. Daniel wil minder koken, ik wil een schoner huis. Als ik bedenk hoeveel vrienden wel niet hebben gezegd iets te willen doen, moet dat lukken.

Koken en poetsen

Als eerste stel ik voor om Joan te bellen en te vragen of hij met een paar vrienden elke week twee avonden koken op zich wil nemen. 'Gaan we regelen,' appt Joan meteen terug. Daniel vraagt of buurman Joris en buren Margitta en Wim ook een dag willen koken. Tenslotte bel ik zes vrienden om te vragen of zij een schoonmaakrooster willen delen. Regina, Soewena, Fabian en Chio en Loet en Ab zeggen allemaal direct 'ja'. 'Tuurlijk kom ik. Jij zou dit ook voor ons hebben gedaan,' zegt Regina.

Lees verder onder de advertentie

Hand ophouden

Mijn gevoelens zijn gemengd. Het is zo kut dat ik in een situatie zit waarbij ik mijn hand moet ophouden, maar tegelijkertijd is het zo fijn dat we al deze mensen om ons heen hebben en dat het nu concreet is wat we kunnen verwachten. We hebben nu dus zeker drie, soms wel vier keer in de week structureel avondeten en ons huis wordt tenminste één keer in de week gepoetst. Not bad voor een emo dag. Iets hoopvoller duik ik mijn bed weer in.

Je kan Cat volgen op Instagram via @__rollwiththepunches__