Met een tekening in haar hand verscheen Simcha in de deur van de verloskamer. Met ogen op steeltjes kwam ze langzaam dichterbij. Enkele minuten daarvoor was haar zusje ter wereld gekomen. Peter en ik hadden gezien hoe ze op mijn buik haar eerste hap lucht nam en zielig begon te huilen omdat ze zo aan haar bolletje hadden getrokken. Maar het medische team had de kamer inmiddels verlaten en de verloskundige had op mijn verzoek zo snel mogelijk mij en het bed verschoond zodat Simcha niet zou schrikken van het bloed.
'Is dat nou Norah?'
Simcha liep voorzichtig dichterbij en keek naar het kleine blote hoopje dat in een doek gewikkeld in m'n armen lag. Voorzichtig legde ze haar hand op het roze ziekenhuismutsje. 'Mama, is dat nou Norah?' 'Ja schat, dit is je zusje.' Haar gezichtje gaf licht. 'Wat is ze lief, mama.'
Belangrijke taak
Het meisje over wie ze al zo lang met ons sprak, naar wie ze zo had verlangd, was er eindelijk. Dapper knipte Simcha de navelstreng door. Nu was Norah los van mij en kon ik haar in de armen van haar grote zus leggen. Zo trots als Simcha keek. Die avond kwamen we laat thuis. Het was al donker en Simcha wachtte ons thuis op met kaarsjes, slingers en een lied. 'Norah is geboren, laat heel het land het horen!' zong ze uit volle borst. Die avond viel ze in slaap met het kleine handje van Norah in haar hand. 'Ik ben er. Ik heb je,' mompelde ze geruststellend tegen haar zusje. 'Nu blijven we altijd samen.'
'Heb ik hier de kracht wel voor'
Een paar dagen later stond ik haar 's ochtends met haar zusje op m'n arm achter het raam uit te zwaaien toen ze naar school ging. Ik wist me groot te houden tot ze de hoek om was en begon toen onophoudelijk te trillen. Ik had het zo vreselijk koud, en zo'n ondraaglijke buikpijn. De kraamhulp constateerde dat ik flinke koorts had en in no time moest ik naar het ziekenhuis, waar bleek dat ik een streptokokkeninfectie had. Wat voelde ik me beroerd. Er was een moment waarop ik niet zeker wist of ik zo kort na de heftige bevalling wel de kracht zou hebben voor zo'n gevecht.
Janken van geluk
Ook voor Simcha was het allemaal te veel. Een zusje erbij, mama en de baby ineens weg en het gezicht van papa vol zorgen. Toen de medicatie zijn werk deed, de koorts uit mijn lijf wegtrok en ik weer een paar stapjes uit m'n bed kon zetten, kon ik er gelukkig eindelijk ook weer voor haar zijn. Kleine Norah in de armen van haar papa leggen en Simcha voorlezen voor het slapen gaan. Haar haren vlechten voordat ze naar school gaat. Elke dag leef ik toe naar het moment waarop ik de draagdoek om kan knopen, de deur uit kan lopen en mijn meisje weer van school kan ophalen. Dat moment waarop de deur van de klas opengaat, en zij naar buiten rent met een stralend gezicht omdat ik daar sta. Dat beeld, van haar in m'n armen, met Norah slapend tegen me aan, daar ben ik naar onderweg. Als ik daaraan denk, kan ik wel janken van geluk.
