Luie kilo's
Let wel dames en heren, ik heb het niet over mijn vrouw. Integendeel, die hoestte twee keer en was weer op haar oude gewicht inclusief dito figuur. Het zal de combinatie van goede genen zijn en het geven van een sloot borstvoeding waarop Campina nog jaloers kan zijn. Nee, ik heb het over mezelf. Ik heb een 'dadbod', papavet, luie kilo's. Sinds de geboorte van het kind heb ik een aantal dingen verzuimd en in plaats daarvan heb ik een aantal andere dingen meer gedaan. Laten we beginnen met de dingen die ik meer had moeten doen. Sporten. Punt. Voorheen sportte ik zeker drie keer per week, soms zelfs vijf keer. Nu was ik zeker niet het type Arie Boomsma, maar veel vet was er ook niet. Daarbij heb ik de afgelopen tijd mijn ruggengraat op vakantie gestuurd als het om snaaien gaat. Een handje nootjes hier, een chipje daar en voor je het weet, zie je er een beetje 'gezellig' uit.
'Je bent weleens slanker geweest'
Het is ook niet zo gek. Als na een lange werkdag het huis in ruste valt – het kind ligt in bed, er is gegeten, de keuken is weer schoon en er draait een wasje – dán is het moment dat je toekomt aan samen de dag doornemen. Bakje lekkers erbij en samen praten. Of, op de extra vermoeiende avonden, even wegzakken bij De slimste mens of Temptation Island. Overigens lijkt een combinatie van die programma's me zowel een bijzonder slecht als hilarisch idee. Ik ben toch benieuwd hoe de verleiders het in de studio – nagebouwd op een tropisch eiland – er vanaf brengen bij Philip en Maarten. Die laatste met een strohoed op, tegen de zon. Maar goed, ik had het over mijn lobbige lijf. Ik ben sinds de geboorte van mijn kind acht kilo aangekomen. Acht. Toen ik laatst aan mijn moeder vroeg of ze me dik geworden vond, zei ze: 'Je bent absoluut niet dik, je bent gewoon weleens slanker geweest.' Dat is moederliefde. Hetzelfde zeggen, maar dan verpakt in een laagje tissues.
Buikvetje
Het resultaat? Nou, laat ik het zo zeggen. Ik reed laatst iets te harder dan verantwoord door Brazilië over een onverharde weg. Bij elke hobbel voelde ik mijn buikvetje – want ik praat nog in verkleinwoorden, dan lijkt het minder erg – trillen. Daardoor nam ik een besluit. Ik ga fietsen. Ik schaf een racefiets aan en ga trappen tot ik een ons weeg. Of in ieder geval een paar ons minder. Liefst een ons of tachtig.
