Ik sta op de groenteafdeling van de supermarkt. In het karretje is Dochter één bezig met de handscanner. Met zo'n scanner bespaar je jezelf absoluut geen tijd, maar het is wel lekker dat je de boodschappen meteen kunt inpakken na het scannen. Tenzij je een routinecontrole krijgt, dan wordt alles weer uitgepakt. Maar mijn dochter scant er dus op los. Wat ze scant? Voornamelijk mij, maar ook zichzelf, langslopende mensen en de producten die ik haar voor de neus hou.
Broccoli met zo veel mogelijk stronk
Ondertussen ben ik druk bezig met het uitzoeken van de juiste broccoli. Nu gaat dat in Huize Versteegh wat anders dan bij u thuis, naar ik aanneem. Normaal gesproken zoek je de broccoli met een zo bescheiden mogelijke stronk en een grote bol. Toch? Wij doen het precies andersom. Ik zoek een broccoli met zo veel mogelijk stronk. Waarom? Eerdergenoemde dochter is gek op broccoli. Maar van de roosjes moet ze niks weten. In welke bereidingswijze dan ook. Gepureerd, gestoomd, gewokt, gekookt, uit de oven. We hebben alles geprobeerd. De stukjes gestoomde stronk daarentegen gaan erin als zoete koek.
De groene knop indrukken
Die broccoli die u dus laat liggen, is voor mij als het vinden van goud. Overigens gaan de roosjes niet de prullenbak in, die eten mijn vrouw en ik op. Inmiddels zijn we aangekomen bij de flessenautomaat. Of hoe heet zo'n ding. De emballage-afdeling. Of je nu één fles bij je hebt of een stuk of duizend, er is één ding dat je absoluut nóóit mag vergeten: na het invoeren van de laatste fles laat je je kind op de groene knop drukken. Ik ben dat een keer vergeten en laat ik het zo stellen: ik denk niet dat er ooit iemand langer naast een plat op de grond liggend kind heeft gestaan.
Afscheid nemen van de handscanner
Daarna is het tijd voor de volgende drempel: afscheid nemen van de handscanner. Voordat je kunt afrekenen, moet de handscanner terug worden gezet in een toren met alle andere handscanners. Dit maakt dat er een volgende golf aan emoties loskomt. Niet bij mij − ik ga vrij goed om met afscheid nemen − maar Dochter één heeft daar meer moeite mee. Ik weet dit brandje te blussen door haar bij het pinnen op de groene akkoordknop te laten drukken. Dit maakt ook weer het gemis van het knopjedrukken bij het emballage-apparaat goed.
Met kassabon in haar hand verlaat ik met kind en boodschappen de supermarkt. Eenmaal aangekomen in de parkeergarage, sommeert mijn dochter me om wat sprintjes te trekken met haar in de kar. Hijgend en puffend kom ik bij de auto aan, máár met vrolijk kind. En dat is ook wat waard.
Thuis pak ik de boodschappen uit, snij de stronk van de broccoli en zet een pan met water op. Nog maar vijf minuten in het stoommandje en ook de dagelijkse vitaminebehoefte is weer voldaan.
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine.
