Wanneer je ver genoeg vooruitloopt, ontstaat er ruimte om achterom te kijken. En soms, als ik de moed heb om terug te kijken, zie ik een jongere versie van mezelf met twee piepjonge kindjes. Eén op de arm van haar vader, de ander veilig dicht bij mijn hart in zijn draagzak.
Het is nu ruim 3,5 jaar geleden dat ik de diagnose borstkanker kreeg, 2 jaar na de laatste chemotherapie en nog geen halfjaar geleden had ik mijn laatste operatie. De tijd is voorbijgevlogen, en toch kan ik het gevoel van stilstaan en vastzitten zo oproepen.
Lees ook: Hoe zit het met zwanger worden na borstkanker?
Zoveel tijd verloren
Te midden van het drukke gezinsleven voelde ik me zo ontzettend eenzaam. Het droombeeld dat ik had voordat ik moeder werd, was zo anders dan mijn realiteit. Zoveel tijd verloren aan ziekenhuisbezoeken, zoveel afwezigheid omdat ik mezelf moest afschermen van prikkels, zoveel verdriet om het verlies van de jonge vrouw die ik ooit was.
Als ik nu terugdenk aan die beginperiode, voel ik naast de liefde van een moeder voor haar pasgeboren baby'tje ook het verdriet. Rocco's eerste levensjaar is onlosmakelijk verbonden met mijn kanker. Het doet pijn als ik lees hoe de hechting tussen moeder en kind in het eerste jaar zo fundamenteel belangrijk is, wetende dat ik er wel fysiek, maar mentaal soms helemaal niet bij was.
Een schuldgevoel over zijn babytijd
Ik voel me schuldig als ik kijk naar de kleine hoeveelheid foto's die ik van ons samen heb van zijn babytijd. Ik vond het te moeilijk om mijn kale zelf naast mijn kleine jongen te zien. En ook ervaar ik de hartverscheurende pijn als ik filmpjes zie met een huilende Rocco.
Hoe hulpeloos ik me voelde, toen ik acuut stopte met borstvoeden vanwege de behandeling en ik op zoek moest naar een andere manier van troosten, omdat de melk die nog uit mijn borsten vloeide bij het horen van zijn gehuil, met chemo was doordrenkt en niet meer bruikbaar was.
Lees ook: Medicijnen en borstvoeding: wat mag wel en wat niet?
Dankbaar
Ondanks de drukte voelde het soms eenzaam, oneerlijk, zwaar en heel erg kut. Het duurde lang om de behandeling te ondergaan en om ruimte te geven aan het herstel. Maar 3,5 jaar na de diagnose voel ik nu vooral dankbaarheid, dankbaar dat de wetenschap mij schoon heeft gekregen, dankbaar dat ik mijn kindjes mag zien opgroeien, dankbaar dat ik sta. Ik ga de periode niet bagatelliseren, en ik ga het ook niet mooier maken dan dat het was. Het was hoe het is geweest.
Wat vertel je een peuter
Nu ik terug durf te kijken, overheerst naast het donkere ook het gevoel van licht en trotsheid. Met vallen en opstaan, hebben Daniel en ik verder gebouwd op het liefdevolle fundament van ons huwelijk en ons gezin. We hebben daarbij kleine Reeva en Rocco altijd meegenomen, met inachtneming van hun belevingswereld.
Zo vertelde ik Reeva toen ze 2,5 jaar was dat ik het niet leuk vond om naar het ziekenhuis te gaan, omdat ik dan zo ziek zou worden, dat ik niet met haar of haar kleine broertje kon spelen. Of bij het verlies van lotgenoten die dierbare vriendinnen werden, gaf ik haar mee intens verdrietig te zijn, omdat de gekke cellen niet uit hun lichamen weggejaagd konden worden. Maar ook dankbaar te zijn, dat het de doktoren wel is gelukt bij mij zodat wij wel samen mogen zijn.
Lees ook: Praten met je peuter: zo voer je een goed gesprek
Weerbaar maken
Het heeft voor ons altijd heel natuurlijk aangevoeld, om onze kinderen mee te nemen en niet weg te houden bij zowel vreugde als leed in ons leven. Om hen te leren dat het leven mooi en soms ook oneerlijk voelt, en hen daarbij te begeleiden nu ze opgroeien tot grotere mensjes.
Zodat ze weerbaar zijn en hun emoties weten te benoemen zodat ze die hopelijk ooit kunnen reguleren (ja Rocco zit nu in zijn peuterpubertijd, inclusief de heftige emoties om verkeerd zittende sokken).
Gezien worden
Ik durf deze nieuwe vrouw in de spiegel aan te kijken. Soms nog wat streng, soms nog wat boos, maar altijd met een liefdevolle blik. Het voelt daarom tijd om het kankerhoofdstuk voor een groot deel af te sluiten en op ontdekking te gaan in de wereld van afscheid waar ik wil werken als uitvaartbegeleider.
Dit is mijn laatste blog. Het geeft me de gelegenheid om jullie te bedanken. Het gevoel van gezien worden in een periode waarin ik worstelde en toch mocht zijn wie ik ben, zal ik koesteren en heb ik enorm gewaardeerd.
Teruglezen? Dit was de eerste aflevering van Cats blog
Lekker spelen
Voor nu neem ik een duik in het volgende hoofdstuk van mijn leven. Vol vertrouwen in alles wat me hierna gaat brengen, zowel pieken als dalen. Om gevoelens te doorvoelen en te leven in liefde (en dus niet in angst).
Toen we een tijdje terug met zijn viertjes in de auto zaten op weg naar huis, zei Reeva: 'Fijn he mama? Fijn dat je niet meer zo vaak naar het ziekenhuis hoeft, nu kunnen we weer lekker spelen.'
Volg Cat op Instagram - Foto: Anouk Sneller
