Negen maanden is een lange tijd als je ergens op wacht. En toch, nu het bijna voorbij is, is het omgevlogen. Het is zoals Einstein al zei: 'Put your hand on a hot stove for a minute, and it seems like an hour. Sit with a pretty girl for an hour, and it seems like a minute. That's relativity.' Nog enkele dagen en dan is het zo ver. Natuurlijk kan het ook nog twee weken duren, maar voor het gemak reken ik dat ook nog als enkele dagen. De afgelopen tijd ben ik druk bezig geweest met het huis nieuwe-baby-proof maken.
Tips om je huis kindvriendelijk te maken.
Enclave van speelgoed
Extra commode? Check. Nieuwe kleertjes? Ook check. De lijst is eindeloos, maar hier een kleine opsomming. Kinderwagen waar twee kinderen in kunnen, een co-sleeper voor naast het bed, een tweede babystoel, een nieuw bed voor dochter nummer één, gordijnen voor de nieuwe kinderkamer, een extra autostoeltje, een muziekmobiel voor boven de wieg, een nieuw voedingskussen, geboortekaartjes, etc. Het hele huis was al een enclave van speelgoed en luiers, maar inmiddels valt er haast niet te zien dat hier ook nog twee volwassen mensen wonen.
Handige babyuitzetlijst, dit heb je allemaal nodig.
Vol energie
Wat wel fijn is aan al deze voorbereiding, is dat ik het idee heb dat we er klaar voor zijn. Alles wat ik zelf in de hand heb, is wel gedaan. Dat geeft een beetje rust. Nou ja rust… Dat is er nog maar weinig. Onze dochter rent inmiddels rondjes dat het een lieve lust is. Het maakt niet eens uit waar of wanneer, als er maar gerend kan worden. Mocht er ooit een remake komen van Forrest Gump, maar dan met een vrouwelijke hoofdrol: bel mij. Ik heb de ideale kandidaat.
Niet sexy, wel handig
Ik heb ook een nieuwe auto op het oog. Niet dat ik het van plan was, maar met twee kinderen en alle troep die je moet meenemen als je op pad gaat, denk ik dat het toch tijd wordt voor een stationwagen. Is dat sexy? Neen. Is dat handig? Yes. De volgende stap zal een busje zijn, waar we ons als gezin in verplaatsen. Volwassen worden, zo schijnt dit te heten.
Oeps
Wat ook fijn is, is dat ik me straks niet meer steeds bijna verspreek als het over de aanstaande Versteegh gaat. Regelmatig laat ik haar naam bijna over mijn lippen struikelen. Het is zelfs al gebeurd dat ik de eerste letter uitsprak en daarna een heel rare oplossing moest bedenken. Er moest een ander woord komen met dezelfde beginletter, dat ook nog logisch zou klinken in het verhaal dat ik aan het houden was. Dat lukte maar half.
Kan niet wachten
Nog een paar dagen. Nog een paar dagen. Vanaf dan zullen we door het leven gaan als een kwartet. Met z'n vieren. Ik kan het me bijna nog niet voorstellen, maar ik heb er godsgruwelijk veel zin in. Dit is de laatste column als vader van één. Leuk hè?
