Ik ben een man met veel ergernissen. Zeker in deze periode van mijn leven. Je zou mij de Maarten van Rossem van het opvoeden kunnen noemen.
Kinderen die met een scherm in een restaurant zitten. Het verschoningskussen dat altijd in het vrouwentoilet ligt. Of brutale peuters die niet worden gecorrigeerd door hun ouders.
Lees ook: Lucas: 'Moet ik andermans kinderen ook opvoeden, omdat ik ze brutaal vind?'
In de derde persoon
Maar wat met stip bovenaan staat, waar ik kippenvel van krijg over mijn hele lichaam, mijn absolute nummer één ergernis: mannen die met een heel hoog stemmetje tegen hun eigen kinderen spreken. Wanneer ze iets stouts doen bijvoorbeeld. En dan vaak in de derde persoon.
Bijvoorbeeld een vader in de klas. Lees de volgende zinnen met een kinderlijk stemmetje in je hoofd. Of beter nog; laat je man ze aan je voorlezen zes octaven hoger dan dat hij normaal doet. 'Wilco, ik vind het normaal grappig als jij in mijn billen knijpt. Maar niet in de klas, Wilcootje. Dat weet jij wel hè?'
Of een van mijn vrienden. 'Papa is weer thuis. Dat vind jij fijn hè. Ja hè. Dat zie ik aan jou. Want jij bent een grote jongen.'
Lees ook: Koetsjiekoe! Volgens onderzoek praten mensen over de hele wereld op dezelfde manier tegen baby's
Zware bassen
Het zijn een soort Elmo's vermomd in een papapak. Nu trek ik die muppet al niet in Sesamstraat. Laat staan een vleesgeworden variant. Het valt me op dat het vooral de man is die dit doet. Dat rare infantiele gedrag.
Ik vraag me dan af: is dit evolutie-technisch een goed idee om te doen? Dat wij mannen anders te intimiderend overkomen met onze zware bassen? Zouden we met een muizenstemmetje juist een betere band creëren?
Niet sexy
Ik weet van mijn dochters dat mijn bulderstem (hun woordkeuze) ze angst inboezemt als ik echt boos ben. Dat is misschien ook niet de manier. Maar ik weiger toch echt als een koetsjie-koetsjie-papa door het leven te gaan.
Het scheelt misschien dat mijn vrouw ooit opbiechtte dat ze het echt heel onaantrekkelijk vindt als een man met een hoog stemmetje praat tegen zijn kroost. 'Hoe sexy hij ook is; als hij dat doet, is het gelijk klaar', verklaarde ze resoluut.
Lees ook: Lucas: 'Mijn vrouw is ontzettend beschermend en ik let minder op. Soms per ongeluk. Soms expres'
Gelijk gecorrigeerd
Daarnaast ben ik door het Jeugdjournaal gehard in het idee dat je kinderen serieus moet nemen. 'Kindertjes' of 'jongetjes' zijn echt verboden woorden. Als nieuwe collega's dit in hun mond nemen, worden ze gelijk gecorrigeerd.
Kinderen willen, net als volwassenen, gewoon serieus genomen worden. Natuurlijk moet je af en toe mee in hun belevingswereld, maar ze zijn toch niet achterlijk?
Bokito
Naast dat de piepstemmers (bijna) altijd vaders zijn, valt mij nog iets op. Het zijn ook papa's die heel erg bezig zijn met het laten zien dát ze papa zijn. En niet zomaar een, maar echt een ontzettend leuke. Die ook nog engelengeduld bezit. Of, nog beter, nimmer een bulderstem heeft.
Alsof er met die extreem verhoogde klanken die uit zijn keel komen iets moet worden bewezen. Zo van: kijk mij eens leuk zijn, lieve vaders en moeders van de klas. Dit niveau bereiken jullie niet. Een bokito op een apenrots, maar dan met een heel hoge stem.
Lees ook: Karin: 'Ik schreeuwde tegen mijn kinderen, heb ik ze nu beschadigd?'
Dondersteentjes
Ik wil deze mannen graag iets meegeven. Ik zet even mijn hoge stem op. Komt ie: 'Lieve vadertjes van Nederland. Zullen we alsjeblieft hiermee stoppen. Pleasie, pleasie. Dat zou deze papa heel erg kunnen waarderen. Dankjewel lieve dondersteentjes.'
Meer columns van Lucas lezen? Dat kan hier.
