Een buik vol met Kelly Beukers: 'Ik leef op cola en crackers en ben super humeurig'

Kelly: 'Na mijn eerste zwangerschap, waarin ik een tweeling kreeg, had ik de wens om een normale zwangerschap te ervaren en nog een kind te krijgen. Ik heb Rory overgehaald om het nog een keer te proberen. We hadden natuurlijk al twee jongens, dus ik dacht: hoe leuk zou het zijn als er een meisje bij komt? Maar uiteindelijk werd het weer een jongetje en ik zou het nu niet anders gewild hebben.

Lees ook: Gender disappointment: niet blij over het geslacht van je baby

Nog één keer proberen

Ik merkte dat ik echt een huismoeder was geworden. Ik vond het moederschap geweldig en had helemaal mijn eigen structuur gevonden. Iedereen zei altijd: 'Drie kinderen, dat is toch hartstikke zwaar?' Maar voor mij voelde het helemaal niet zo. Ik zei daarom ook wel vaker tegen Rory: 'Misschien wil ik ooit nog wel een vierde'.

Hij was daar heel stellig in: 'Nee, nee, we zijn compleet. Een vierde maakt alles lastiger—de auto, vakanties, praktisch gezien wordt het gewoon ingewikkelder'. Maar ik dacht alleen maar: het zijn maar een paar pittige eerste jaren, en daarna heb je er gewoon nóg zo'n heerlijk kind bij.

Lees ook: Hoe weet je of je (nog) een kind wilt?

Eén keer onveilig

Omdat ik geen hormonen slik en geen spiraal heb—ik kan daar gewoon niet goed tegen—wist Rory dat ik geen anticonceptie gebruikte. Ik was daar heel duidelijk over: 'Als jij écht geen vierde wilt, dan moet je er maar een knoop in laten leggen'. Maar zover was het nog niet gekomen.

En toen gebeurde het. We hebben één keer onveilig seks gehad. Rory zei nog: 'Van één keer word je toch niet zwanger?' Maar ik zei: 'Nou, dat weet je maar nooit'. En inderdaad, een dag na mijn verwachte menstruatie was ik nog steeds niet ongesteld. Ik dacht: dit klopt niet. Ik zei tegen Rory: 'Schat, ik ben nog steeds niet ongesteld'. Hij geloofde er niks van. Dus ik pakte een test en ja hoor, zwanger.

Relatie veranderen

In het begin was het echt even een shock. Ik wist dat ik het wilde, maar ik wist ook hoe Rory erin stond. Dus ik dacht: wat gaan we nu doen? Maar hij zei: 'Als jij dit écht graag wilt, en je denkt dat dit onze relatie niet zal schaden, dan gaan we ervoor'. Dat was waar hij het meest bang voor was - dat het onze relatie te veel zou veranderen.

Natuurlijk moesten er dingen geregeld worden. We hebben een nieuwe auto besteld en er moeten nog wat aanpassingen in huis komen. Maar uiteindelijk voelt het gewoon goed. Want hoe dan ook: kinderen zijn het mooiste wat er is. Dus ik zei tegen Rory: 'Wij kunnen dit'.

Lees ook: Afvallen tijdens je zwangerschap, mag dat?

Veranderingen in lichaam

Ik vind de veranderingen van mijn lichaam soms lastig. Tijdens mijn vorige zwangerschap was ik 20 kilo aangekomen, maar omdat Djoah zo slecht sliep, heb ik toen gewoon gezegd: 'Die kilo's komen later wel, eerst focussen op zijn slaap'. Op een gegeven moment kreeg ik weer wat meer ritme en was ik nog steeds 10 kilo zwaarder.

Toen keek ik in de spiegel en dacht: wie ben ik eigenlijk nog? Dus ben ik begonnen met afvallen. Vorig jaar rond mei begon ik ermee en uiteindelijk viel ik 10 kilo af. Ik voelde me weer helemaal goed, lekker in mijn lijf. In de zomer liep ik vol zelfvertrouwen over het strand. En nu denk ik: oké, net waren die 10 kilo eraf en nu begint het weer opnieuw.

Crackers en cola

Ik voel me bij deze zwangerschap totaal anders. Bij mijn vorige zwangerschappen had ik die echte pregnancy glow. Ik voelde me goed, moest alleen in het begin een paar keer spugen, maar verder had ik nergens last van.

Nu ben ik de hele dag door misselijk. Ik leef op cola en crackers en ben super humeurig. Ik herken mezelf niet meer. Aan het begin had ik zelfs geen levenslust meer, zo gek. Ik had gewoon nergens zin in.

Lees ook: Alles over misselijkheid tijdens de zwangerschap

Niet lekker in mijn vel

Bij mijn vorige zwangerschappen was ik juist zó blij! Ik kon niet wachten om het aan iedereen te vertellen, ik wilde naar buiten, mezelf laten zien. Ik voelde me mooi. Maar nu? Nu voel ik me gewoon lelijk. Ik wil niet naar buiten, geen make-up op, geen leuke kleding aan. Echt verschrikkelijk.

Het wordt gelukkig wel iets minder. Ik ben blij hoor, maar ik heb nog steeds van die dagen waarop ik denk: oké, nu is het klaar. Dan probeer ik gewoon zo min mogelijk te doen met de kinderen.

Maar we zijn net verhuisd en hebben nu een heerlijk huis, mét een speelkamer vol speelgoed. Dus als de jongens thuis zijn, zeg ik gewoon: 'Ga maar lekker spelen in de speelkamer'. Dan weet ik dat ze het naar hun zin hebben en hoef ik niet per se eropuit.

Thuis in bad bevallen

Bij mijn eerste bevalling, met Jackson en James, was het heftig. Alles gebeurde onverwacht—ik had weeën zonder dat ik het doorhad en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Daar kreeg ik weeënremmers, maar uiteindelijk kwamen ze toch al met 26 weken. De eerste paar weken mocht ik ze niet eens vasthouden.

Daarom wilde ik het bij mijn tweede bevalling helemaal anders. Ik ging me verdiepen, boeken lezen, en besloot dat ik een natuurlijke bevalling wilde. Het liefst thuis in bad met een hands-off aanpak—dus een verloskundige die er wel is, maar niet ingrijpt en me gewoon mijn lichaam laat volgen.

Maar toen kwam Djoah een maand te vroeg en moest ik alsnog naar het ziekenhuis. Ik baalde enorm, maar gelukkig mocht ik daar in bad bevallen. Dat was een geweldige ervaring. Nu wil ik nóg een stap verder: gewoon thuis in bad, alleen met Rory erbij. Dat is het plan, maar je weet natuurlijk nooit hoe het loopt.

Lees ook: Bevallen in bad, hoe werkt dat?

Een meisje

We krijgen een meisje! Ik voelde het aan alles en de testjes die ik had gedaan, wezen ook die kant op. Toch hield ik in mijn achterhoofd dat het ook een jongen kon zijn, en dat zou ook helemaal goed zijn geweest. Bij Djoah hoopte ik eerst ook op een meisje, puur omdat ik zo verlangde naar die moeder-dochterband die ik met mijn eigen moeder heb.

Toen hij een jongen bleek te zijn, moest ik even schakelen, maar uiteindelijk kon ik me niet voorstellen dat hij een meisje was geweest. Nu ben ik juist dolgelukkig met drie jongens, ze hebben zo'n hechte broederband en zijn echte mama's-kindjes.

Bij deze zwangerschap bleef ik dat in mijn achterhoofd houden—als het weer een jongen zou zijn, zou het gewoon even omschakelen zijn. Toch voelde ik het aan alles: dit moest een meisje zijn, en ik had gelijk! Nu mag ik straks die moeder-dochterband gaan ervaren waar ik zo naar uitkeek.'