Dit gun je je ergste vijand niet
'Ik had nog nooit van zwangerschapscholestase gehoord. In week dertig van mijn eerste zwangerschap kreeg ik last van gigantische jeuk over mijn hele lichaam. Mijn handen, benen, billen, armen, buik, borsten, oren, neus, hoofd: alles jeukte zo erg dat ik helemaal gek werd.
Dit gun ik mijn ergste vijand niet: ik heb nog liever pijn dan deze jeuk. Ik wist toen nog niet dat deze jeuk gevaar voor mijn baby kon betekenen. Toen ik twee weken later mijn baby niet meer voelde bewegen, gingen we naar het ziekenhuis voor onderzoek.
Lees ook: Zwangerschapsjeuk, wat kun je ertegen doen?
Zwangerschapscholestase is een aandoening die vooral in het laatste trimester van de zwangerschap optreedt. Het is te herkennen aan jeuk over het hele lichaam, maar vooral onder de voetzolen en in de handpalmen. Deze jeuk is gecombineerd met een ophoping van gal in de lever. Omdat zwangerschapscholestase in de laatste periode van de zwangerschap kan zorgen voor complicaties, is het belangrijk om onder controle van een gynaecoloog te staan. Bron: Meander Medisch Centrum
Als ie maar niet doodgaat
Na de onderzoeken lag ik op een kamer te wachten op de uitslag, mijn partner Rutger was bij me. Ik hoorde de artsen op de gang mijn naam noemen, gevolgd door allerlei waarden. Ik ben meteen gaan googelen en zei tegen Rutger: ,,Oh, ik heb zwangerschapscholestase, als ie maar niet doodgaat".
Toen de arts binnenkwam met de mededeling dat ze niet zo'n leuk nieuws had, zei ik: ,,Ik weet het al, ik heb zwangerschapscholestase". Ze bevestigde dit en de grond zakte onder me vandaan. Wat is dit precies en hoe gaan we nu verder?
Het allerbelangrijkste is vanaf dat moment dat je de baby voelt bewegen, een bepaald aantal keer per dag. Als dat niet zo is, moet je meteen aan de bel trekken en wordt er een echo gemaakt. Dat was best lastig omdat mijn placenta aan de voorkant lag, waardoor ik de bewegingen van de baby veel minder goed voelde. Bovendien was het ook nog eens een ontzettend kalm en rustig kind, tot op de dag van vandaag trouwens.
Lees ook: Gynaecoloog Marjon de Boer over hoe vaak je je baby moet voelen bewegen
Niet werkende medicijnen
Het is dus niet op één hand te tellen hoe vaak per week ik in het ziekenhuis zat omdat ik mijn baby niet genoeg voelde bewegen. Bovendien ging ik kapot van de jeuk. Mijn voeten en onderbenen zagen er niet meer uit omdat ik ze helemaal had opengekrabd, maar ook de rest van mijn lichaam heeft er flink onder geleden.
De medicijnen die ik in het ziekenhuis kreeg, werkten voor mij totaal niet. Soms hielp het een beetje om koud te douchen of met natte washandjes de boel tot bedaren te brengen. Tijdens een dieptepunt heb ik zelfs in mijn blootje op de badkamervloer gelegen omdat die lekker koud was.
Het opwekken van de bevalling
Uiteindelijk is de bevalling in week 36 opgewekt met een ballonnetje. Helaas werd dit niet goed gezet, waardoor ik een bloeding kreeg. Vervolgens kreeg ik een pilletje om de weeën op te wekken. Ik voelde vrijwel meteen dat dit effect had. Ze wilden al snel een tweede pilletje geven, maar ik wilde liever aankijken hoe mijn lichaam het zelf zou gaan doen.
Ik kwam in een heftige weeënstorm en het ging met de minuut slechter met me. Ik weet nog dat er een gynaecoloog binnenkwam die riep: ,,Zoë, je moet nú bevallen!" Daardoor ging ik nog harder achteruit. Ik liet alles lopen, moest veel overgeven en toen na 3,5 uur persen bleek dat mijn baby niet door het geboortekanaal paste, was het alle hens aan dek en ben ik met een spoedkeizersnede bevallen. Gelukkig verdween de zwangerschapscholestase direct na de geboorte van Mats en kreeg ik een gezond, mooi jongetje in mijn armen.
Lees ook: Van aambeien tot zwangerschapsdementie: alle zwangerschapskwaaltjes waar je last van kunt krijgen
Tweede zwangerschap
Ik wist dat de kans heel groot was dat de zwangerschapscholestase tijdens een volgende zwangerschap terug zou komen. Toch heeft mij dit er niet van weerhouden om voor een tweede kind te gaan. Het verbaasde me niet dat de jeuk, die dit keer veel eerder optrad, al bij 28 weken begon en ik heb me direct laten testen. Bingo: zwangerschapscholestase.
Terwijl de waarden tijdens mijn eerste zwangerschap bij Mats op en neer bleven gaan, waren ze bij mijn tweede zoon Loek vanaf het begin meteen heel erg hoog. Te hoog. In week 30 bleek dat zijn hartslag niet meer actief genoeg was, en werd ik een week opgenomen in het ziekenhuis zodat ze ons elk moment van de dag in de gaten konden houden. Ik wist dat mijn kind kon overlijden, dat was mijn grootste angst.
We raken hem kwijt
Ergens in mijn 34e zwangerschapsweek werd ik op de ochtend na mijn verjaardag wakker en zag ik overal bloed in mijn bed. We dachten dat we hem kwijt waren. Ik werd met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en daar bleek dat mijn bevalling was begonnen: ik had 2 centimeter ontsluiting.
Ik kon alleen maar denken: we raken hem kwijt, we raken hem kwijt, we raken hem kwijt. Over het bloed hoefde ik me volgens de artsen niet al te veel zorgen te maken, maar 34 weken is natuurlijk wel heel erg vroeg voor een baby om geboren te worden. Gelukkig zette de bevalling niet door.
Lees ook: Dit zijn de signalen van een vroeggeboorte
Vervroegde geplande keizersnede
Vijf dagen later kreeg ik zwangerschapsvergiftiging en werd ik weer opgenomen in het ziekenhuis. De zwangerschapsvergiftiging staat los van de zwangerschapscholestase, dit was gewoon een extra hindernis die ik erbij cadeau kreeg. Ik werd erg ziek. ,,Hij moet er nú uit", heb ik geroepen, want ik trok dit geen dag langer. ,,Elke dag dat hij langer in jouw buik zit, is er één", zei mijn arts en zij had natuurlijk wel een punt.
Ik bleef in het ziekenhuis en uiteindelijk ben ik met 35,5 weken met een geplande keizersnede van een gezonde zoon bevallen. Omdat ik zwangerschapsvergiftiging kreeg, haalden ze de datum van de keizersnede een paar dagen naar voren. Gelukkig maar, want na de bevalling bleek dat Loek in het vruchtwater gepoept had: een teken dat het niet goed met hem ging en hij niet langer in mijn buik had moeten zitten.
Dankbaar voor de gynaecoloog
De kinderen hebben er niets aan overgehouden en zijn gezond en gelukkig. Ik ben blij dat ik veel steun en begrip gekregen voor mijn situatie: van mijn omgeving en van mijn ontzéttend goede gynaecoloog in Amsterdam die gespecialiseerd is in zwangerschapscholestase. Ik ben haar tot op de dag van vandaag dankbaar.
Niemand in mijn omgeving, inclusief mezelf, had ooit gehoord van zwangerschapscholestase. Het is naar mijn mening een enorm onderschatte zwangerschapskwaal waar veel meer aandacht voor mag komen. Tegen de vrouwen die hier nu mee dealen, wil ik zeggen: ,,Probeer niet te krabben, sta je mannetje en zorg dat je serieus genomen wordt. Het gaat voorbij, even doorzetten, het komt goed".'
