'Het was prachtig weer. We zaten in de nasleep van een hittegolf, het leek eindelijk weer een beetje af te koelen en mijn man ging een weekend weg met vrienden. Deen was vier weken oud en hoewel hij een moeilijke drinker was en veel huilde, was hij al een flinke baby. Hij zat goed in zijn vetjes, groeide goed en onze dochter Jackie van drie was inmiddels gewend aan zijn komst. Mijn man ging dus met een gerust hart op pad.
Slaapkoppie
Die dag sliep Deen voor het eerst supergoed. Hij had eigenlijk nog helemaal geen dag-en-nachtritme: overdag sliep hij vrij onrustig, 's nachts was hij vooral wakker. Maar deze vrijdag sliep hij uren achter elkaar, dronk goed en sliep weer door. Dat was ik helemaal niet van hem gewend. Ook de nacht verliep ineens heel goed. Hij sliep niet door, maar wel veel langer dan anders.
Nog geen paniek
Helemaal blij appte ik de volgende ochtend mijn man: "We hebben voor het eerst een goede nacht gehad, zou hij het eindelijk gaan snappen allemaal?" Onze dochter sliep met vijf weken door en ik keek reikhalzend uit naar het moment dat Deen dat ook zou gaan doen. Zou dat dan nu al zijn? Ook de zaterdag bracht Deen grotendeels slapend door, net als de zondagochtend. Ik vond het heerlijk, eindelijk ritme. Maar toen ik hem om vier uur 's middags uit zijn bedje haalde, voelde hij ineens wat warm. Hij had negenendertig graden koorts. Ik maakte me er niet zo'n zorgen over, het was buiten warm, we waren we nauwelijks buiten geweest met hem. Wat kon hij nou onder de leden hebben?
Vast een griepje
Anderhalf uur later was ik minder relaxed. De thermometer gaf ruim veertig graden koorts aan. Ik probeerde contact met Deen te maken, maar kreeg hem niet wakker. Ook wilde hij niet drinken. Ik wist meteen: dit is niet goed. Maar ik heb me zelfs toen nog een fractie van een seconde afgevraagd of ik overbezorgd was, heel raar eigenlijk. Mijn instinct zei: dit klopt niet, maar mijn verstand ging er toch nog tegenin. Baby's hebben zo vaak koorts, dat kan toch ook wel weer overgaan? Het was vast een griepje, of zo.
Lees ook: Koorts bij je kind: zo moet je handelen
Alarmbellen
Maar de mensen van de huisartsenpost, die ik toch maar even belde om te vragen wat ik moest doen, waren meteen gealarmeerd. Deen had er namelijk ook nog enorme diarree bij gekregen, in alle kleuren van de regenboog, en was nog steeds niet alert. Ze wilden hem meteen zien. Daar schrok ik van, maar ik schoot onmiddellijk in de overlevingsstand: ik belde mijn schoonouders om Jackie op te halen en daarna mijn man, want die was nog altijd op pad. Gelukkig bleek hij al bijna thuis te zijn, dus we konden samen naar het ziekenhuis.
Nachtmerrie
En toen zaten we op de Eerste Hulp, met een baby met wie twee uur geleden nog niks aan de hand leek, maar die nu slap, rood en superwarm op mijn schoot lag. Levenloos bijna; hij reageerde helemaal nergens meer op. De huisartsenpost had ons meteen doorgestuurd, dus dat het ernstig was, daarvan was ik nu wel overtuigd. Het lukte me gelukkig rustig te blijven, ik kon zelfs niet anders. Paniek was niet handig; ik moest handelen en er zijn voor mijn zoon. Maar ondertussen spookte wel steeds de vraag door mijn hoofd wat hij nou zomaar kon hebben gekregen. Hoe was hij ineens zo ziek geworden? En had ik het eerder moeten zien? Van het ene op het andere moment waren we in een nachtmerrie beland.
Prikken
In eerste instantie dachten de artsen aan hersenvliesontsteking, omdat Deen niet alleen diarree had, maar ook vlekjes op zijn lijf had die niet verdwenen als je erop drukte. Hij kreeg een infuus, dat ze er in eerste instantie maar niet in kregen. Ze moesten twaalf keer prikken. Twaalf keer, in zo'n klein lijfje! Hij was helemaal hysterisch, maar huilde zonder tranen, wat betekende dat hij al aan het uitdrogen was.
Het moet
Er waren heel veel artsen en verpleegkundigen met hem bezig, maar gelukkig mocht ik ook bij hem blijven. Ik hield zijn benen vast en praatte zachtjes tegen hem, want ik wilde dat hij wist dat ik er voor hem was. Maar ik kon het haast niet aanzien; toen er hersenvocht bij hem werd afgenomen met een heel grote naald, ging ik even de kamer uit. Het was aan de ene kant fijn dat hij zo huilde, want dat betekende in elk geval dat hij er nog was, maar om je baby zó te zien, zo ziek, zo warm en zweterig en dan ook nog helemaal door het dolle heen, dat is echt vreselijk. Ik moest tegen mezelf zeggen: dit gebeurt allemaal omdat ze moeten weten wat hij heeft. Dit móét gewoon even, we moeten hier doorheen.
Ineens doodziek
Om half één 's nachts, zes uur nadat we in het ziekenhuis waren aangekomen, waren mijn man en ik eindelijk alleen met Deen. Hij lag na uren van prikken, testen en het afnemen van allerlei monsters, uitgeput te slapen. In zijn kleine lijfje zat onder andere een sonde en een infuus met antibiotica. Mócht hij hersenvliesontsteking hebben, dan zou hij daarvan moeten opknappen – maar de uitslag zou pas over twee dagen komen. Ik had in de consternatie niet aan mijn kolf gedacht, dus Deen kreeg kunstvoeding door zijn sonde en later in een flesje. Ze wilden precies zien wat hij binnenkreeg, want naast de diarree begon hij ook enorm te spugen, hij hield niets binnen. Deen had sinds die middag niet meer bij me gedronken en mijn productie liep zo snel terug dat ik hem later niet meer zelf heb kunnen voeden. Heel jammer.
Schuldgevoel
Ik keek naar hem, in dat ziekenhuisbedje aan al die slangen, en voelde me schuldig. Ik was zijn moeder, ik had toch moeten zien dat hij ziek aan het worden was? Had ik hem eerder moeten temperaturen? Maar hij leek helemaal niet ziek, hij sliep alleen wat meer. Ik dacht echt dat hij gewoon in een ritme raakte. Dat was toch niet zo'n heel gekke gedachte? Acht uur later bleek het een stuk minder rooskleurig. Dat is de grootste schrik geweest, dat hij uit het niets zó ongelofelijk ziek kon worden. In een mum van tijd was Deen van een levendig ventje in een vrijwel levenloze baby veranderd. Ik kijk daar nog altijd met ongeloof op terug, dat dat zomaar kan, zonder dat je het echt in de gaten hebt.
Rota
De antibiotica sloeg niet aan, wat betekende dat Deen geen hersenvliesontsteking had. Zijn klachten waren niet verminderd, maar toch was dat een opluchting, want hersenvliesontsteking is heel ernstig voor zo'n jonge baby. Volgens de artsen zou hij dan een buikvirus hebben, dat kon haast niet anders. Maar welk virus, dat was nog onbekend. Op basis van onderzoek naar onder andere zijn ontlasting, werd duidelijk dat hij het rotavirus onder de leden had. Een buikvirus waar kinderen heel ziek van kunnen worden, maar dat ook met een beetje verhoging en wat buikpijn voorbij kan zijn. Dat verschilt per kind, geen idee waarom.
Lees ook: Rotavirus: dit is het en dit kun je ertegen doen
Enge gedachte
Maar bij Deen was het duidelijk ernstig, dat verklaarde ook zijn enorme hoeveelheid diarree en het vele spugen. Waar hij het virus had opgelopen, was onduidelijk. Misschien via Jackie, die het opgepikt kon hebben op het kinderdagverblijf, of misschien hadden wij het ergens van meegenomen. Je kunt het rotavirus overal oplopen. Best een enge gedachte, nu ik weet hoe heftig het kan uitpakken. Het bleek ook dat er nog meer buikvirussen heersten – er zijn er nogal wat: de kinderafdeling lag vol met spugende baby's en jonge kinderen. Zo snel als het rotavirus kwam, zo vlot was het ook weer verdwenen. De sonde vol voeding en vocht deed wonderen. Na drie dagen was Deen alweer bijna het alerte mannetje dat hij eerst was. Hij kwam ook aan en we mochten naar huis.
Nóg een keer
Het duurde nog behoorlijk lang voor Deen helemaal de oude was. Hij heeft maandenlang veel gehuild en bleef erg onrustig. Slapen deed hij nauwelijks. Ik ben ervan overtuigd dat dat komt door de heftige gebeurtenissen in het ziekenhuis en het feit dat hij op zo'n jonge leeftijd uit zijn veilige omgeving was gerukt. Het was echt een trauma voor hem. Ik zag aan alles dat hij niet lekker in zijn vel zat, maar kon daar niets aan doen. Bovendien was hij om de haverklap ziek. Kinderen die op jonge leeftijd het rotavirus krijgen, lopen grote kans gevoelig te blijven voor andere buikvirussen.
Deen pikte ze allemaal op en belandde met zes maanden weer in het ziekenhuis. Dit keer met het norovirus, een andere pittige buikgriep. Het verloop was deze keer gelukkig minder heftig. Het duurde langer, maar hij was minder ziek. Wel viel Deen kilo's af en het duurde weer een hele tijd voor hij erbovenop kwam. Dat kwam ook omdat hij moeite had met eten en het verteren van vast voedsel. Hij verslikte zich vaak en zijn buik kon het nieuwe voedsel moeilijk verwerken. Dat komt vaker voor als een kind veel buikvirussen heeft gehad, verzekerden de artsen me, maar ik vond het moeilijk. Zeker ook toen bleek dat Deen moeilijk kon slikken en praten. En slapen deden we ook nog steeds niet, gekmakend. Het overkomt ook niet elk kind; volgens de kinderarts heeft Deen dikke vette pech gehad.
Piekeren
Ik ben heel nuchter, maar het verloop van het rotavirus heeft me lang beziggehouden. De ziekte kwam zo snel en was zo heftig, maar bleek uiteindelijk relatief simpel te genezen. Toch had het voor Deen en daarmee ons hele gezin grote gevolgen. Waarom wist ik niets over deze ziekte? Waarom had de kraamhulp of het consultatiebureau me er niets over verteld? Deen had wel dood kunnen zijn als ik iets later gebeld had. Ik heb daar geregeld over gepiekerd, zeker toen ik hoorde dat er een vaccinatie bestaat tegen het rotavirus. Als ik had geweten hoe gevaarlijk het virus kan zijn en dat er een vaccin is, had ik Deen natuurlijk laten inenten.
Sterke kerel
Inmiddels is Deen ruim twee en een vrolijke, gezonde jongen. De voorspelling van de artsen, dat hij mettertijd minder vaak ziek zou zijn, lijkt uit te komen. Fysiek is hij sterk en snel en het eten en praten gaat steeds beter. Ik zie de toekomst zonnig in. Deen is een vechter en komt hier wel doorheen, dat weet ik zeker. Ondertussen vertel ik aan wie het maar wil horen wat het rotavirus met een kind, met een heel gezin kan doen, én dat er dus een vaccinatie tegen bestaat. Want ik gun niemand zo'n eerste jaar als wij hadden.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Neeltje Huirne, beeld: Shutterstock
/6596c406dbb24f0b8237838dc9bd0ce4/image.jpg)
/be4563fd70dc49b783c5f7d803ce8608/image.jpg)
/7b709f5e6c6b429bb34dc138440e5956/image.jpg)
/044845d4abf74d56b639b3291d60c4b8/image.jpg)
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
