Spitsuur: 'Onze manier van gentle parenting vraagt veel'

Slapen bij de kinderen

'Chiel en ik doen de opvoeding als team en ook samen met de kinderen. We doen gentle parenting op onze manier: al van kleins af aan laten we onze kinderen niet huilen. We hebben ze als baby veel bij ons gedragen in een draagzak, en we slapen met ze in bed. Ik blijf bij Mex liggen tot ze slaapt – de kinderen hebben allebei een tweepersoonsbed – en vaak val ik dan ook in slaap. Chiel brengt Ché naar bed en slaapt dan vaak bij hem.

Dat vraagt best wel veel. Het is erin geslopen toen ik alleen was met Mex, toen sliep ze altijd bij mij in bed. Het is een bewuste keuze geweest: het wordt normaal gevonden dat je je kind zo snel mogelijk in zijn eigen bed laat slapen, terwijl je als volwassene het liefst elke dag naast je partner ligt. Ik vond dat niet rijmen met elkaar.

Wegglippen

Toen Ché net geboren was, hebben we ook een tijdje met z'n vieren in bed geslapen. Niet optimaal voor je rust, maar het lukte ons toch om het elke keer te cheffen. Er komt een moment dat ze het niet meer willen, dus we proberen ervan te genieten. Chiel en ik hebben onze momenten in de avond samen als het ons is gelukt om – als de kinderen slapen – weg te glippen uit hun slaapkamers (lacht).

Lees ook: Gezellig in het familiebed: is samen slapen met je kind een goed idee?

Derde erbij

Hoe het zal zijn met een derde kind erbij? Nu is het eerlijk verdeeld – hoe gaan we straks onze aandacht verdelen? Om die vraag kan ik me weleens druk maken. Ik heb me voorgenomen iets minder van mezelf te vragen als moeder. De derde ga ik borstvoeding geven, maar als het – net zoals bij Ché – uren voeden op verzoek is en ik weer te veel afval, ga ik dat al snel combineren met kunstvoeding.

Ook zal ik proberen de baby vaker weg te leggen en bijvoorbeeld meer in de kinderwagen te laten slapen, in plaats van in de draagzak. Al weet ik ook dat je als mama heel veel van tevoren kunt zeggen, willen en bedenken, maar je het pas echt weet als je baby er is. We zijn dankbaar dat ik zwanger ben en we hebben er vertrouwen in dat we ook ons gezin van vijf als team gaan rocken.

Dansen om 06.00 uur

Ik ben niet echt van de tijd, Chiel maakt ons elke ochtend wakker. Terwijl de jongens ontbijt maken, kleden Mex en ik ons aan en doe ik Mex' haren. We ontbijten samen, al is het maar kort, en op donderdag maakt Chiel sinds kort pannenkoeken. We proberen niet te haasten voor school, dat vind ik geen fijn begin van de dag. Gelukkig zit Mex op een montessorischool, daar is iets meer speling dan bij een reguliere school.

In de zomer hebben we een grote reis gemaakt, onder andere naar ons eiland van herkomst, de Molukken. Inclusief jetlag: twee weken waren we om 06.00 uur wakker met z'n allen. Dat was een feestje. Opeens hadden we heel veel tijd over en konden we dansen en knutselen in de ochtend. Maar het was toch ook wel weer fijn toen we langer konden slapen.

Lees ook: Op vakantie met je baby: 13 geschikte bestemmingen

Stedentrip met kinderen

Over mijn oudste krijg ik vaak terug dat ze heel empathisch is; ze kan het goed zien als iemand hulp nodig heeft. En als ze iets niet fijn of leuk vindt, kan ze dat prima onder woorden brengen. Dat is deels wie zij is en deels onze opvoeding.

Zo gaan we graag op stedentrip met de kinderen, naar bijvoorbeeld Kopenhagen, Parijs en Londen. 'Dat is zo vermoeiend', zeggen anderen dan – ja, maar we vinden het vooral heel erg leuk. Juist omdat dit ook iets is dat Chiel en ik graag deden voordat we ouders werden.

's Ochtends bespreken we wat iedereen wil doen. Mama wil in een leuk tentje koffiedrinken, Mex wil naar een kindermuseum, Ché wil naar een speeltuin, papa wil wandelen of naar een coole boetiek – zo proberen we onze dag in te delen en ons aan elkaar aan te passen.

Alles is bespreekbaar

Veel praten, veel uitleggen: alles bespreekbaar maken – dat heb ik in mijn eigen opvoeding een beetje gemist. Ik kom uit een Moluks-Nederlands gezin, we leerden pas écht met elkaar praten toen ik volwassen was. Als iets niet kon of mocht, hoorde ik vaak 'daarom niet', en dat snapte ik niet. Aan mijn eigen kinderen leg ik daarom veel uit en herhaal ik veel. Dat gaat soms ten koste van de tijd, maar daar ben ik niet zo mee bezig.

Lees ook: Gentle parenting: 'Je moet er veel tijd en geduld voor hebben'

Eigen identiteit

Chiel werkt vier dagen als creative director. Ik werk drie dagen, waarvan twee op de redactie of op locatie en één dag thuis, bij de kinderen. Tijdens deze thuiswerkdag springt mijn moeder, hun omi, bij. Ik vind het belangrijk om te blijven werken, ook om Mex en Ché te laten zien dat het nog steeds allemaal kan: mama is er veel, maar heeft ook haar eigen identiteit.

Mensen interviewen, podcasts opnemen en pr-plannen uitdenken én uitvoeren geeft mij zoveel energie; nieuwe energie. En die energie stop ik met liefde in mijn kinderen, ons gezin, ons thuis.

Lees ook: Sabrina (38): 'Had ik als ouder maar eerder mijn eigen droombaan gecreëerd'

Huishouden

Ik bof enorm, want Chiel doet heel veel in huis. Hij doet de grote boodschappen – hij is beter in aanbiedingen – en ik doe af en toe met de kinderen wat kleine boodschappen tussendoor. Koken doet Chiel vaker dan ik, al is maandag mijn vaste kookdag. Verder kookt mijn mams één keer in de week voor ons en halen we in het weekend een keer af of gaan we uit eten.

De was is mijn afdeling, Chiel maakt schoon en doet de klusjes in huis. Ik ga over de afstyling van de (slaap)kamers, de tuin en andere hoekjes. Ons huis hoeft geen showroom te zijn, ik vind het belangrijker om met de kinderen tijd te spenderen.

Als je niet van tevoren bespreekt om ook het huishouden samen te doen, sluipt het erin dat de vrouw het (meeste) op zich neemt. Tenminste, dat zie ik om me heen gebeuren en daar ben ik het niet mee eens. Gelukkig past dat ook niet bij ons gezin.

Oplaadmomenten

Het enige wat soms uit balans is: Chiel voetbalt, hij traint op donderdag en speelt wedstrijden op zaterdag. Ik probeer zelf één keer per week een yoga- of pilatesles mee te pakken, maar als ik druk ben vervalt dat. Ik heb wel het geluk dat ik veelal met vriendinnen werk: op een werkdag kan ik vaak even een koffie doen met een vriendin, dat is ook een oplaadmoment.

Daarbij houd ik in de weekenden, op zondag, als Mex bij haar vader is en Chiel en Ché samen zijn, steeds vaker een middag voor mezelf. Zo ben ik laatst met mijn zus een dag naar Amsterdam gegaan, hebben we een yogales voor zwangere vrouwen gevolgd, samen geluncht en een head spa gepakt.

Familieband

We zijn familiemensen. Mijn broer en zus hebben ook kinderen, we zien elkaar bijna elk weekend bij onze ouders in Lunteren. Ik vind het belangrijk dat onze kinderen elkaar vaak zien, zodat ze ook echt een familieband met elkaar kunnen opbouwen.

Een band die bijna net zo hecht is als die ikzelf heb met mijn broer en zus. Dat saamhorigheidsgevoel vind ik iets moois aan onze cultuur, want naast het samenzijn draag je de zorg voor de kinderen tijdens deze momenten ook samen.

Datenight met mosselen

Het is te lang geleden dat Chiel en ik een datenight hadden. De laatste keer dat we iets samen deden was afgelopen juni. Vanouds non-stop dansen, lol maken, klef doen. Even geen papa en mama zijn, maar gewoon wij tweetjes op een festival. Onze dates schieten erbij in.

Mex is om het weekend bij haar vader. Misschien is de oplossing om in dat weekend Ché een beetje op tijd op bed te leggen, en dan een structurele datenight thuis te houden. Het liefst ga ik dan samen mosselen eten en heb ik, met een fijne playlist op de achtergrond, wat vraagkaartjes over het leven en de liefde paraat.

Lees ook: Spitsuur: 'Na onze wekelijkse datenight zijn we weer helemaal verliefd'

Meegaan in het ritme

Op zo'n grote reis in de zomer vergeten we vaak de tijd en gaan we mee in het ritme. Dat geeft een gevoel van vrijheid en maakt ons zo gelukkig. We hopen ooit nog met de kinderen een langere tijd op reis te kunnen. Dat proberen we thuis vast te houden: minder gehaast te leven, minder bewust te zijn van de tijd. De ene dag lukt dat beter dan de ander.

Er zitten dagen tussen dat we veel doen en ondernemen, maar er zijn ook dagen dat er minder gebeurt (naast school, pianoles of dansles) omdat we moe zijn. Maar we hebben het heel fijn, omdat we naar elkaar blijven kijken en luisteren. En samen met onze kinderen blijven we ontdekken.'