Thirza (40) werkt als kok en herbaliste en is moeder van Amélie (12), Isabella (10) en Louise (8). Thirza is niet meer samen met de vader van haar kinderen, maar ze hebben co-ouderschap.
'Ik breng veel tijd door in mijn eigen keuken: een soort tiny house dat vooral uit ramen bestaat en midden in een park staat met een voedselbos en moestuinen. Dat was altijd mijn grote droom, en die werd werkelijkheid.
Het duurde even voordat ik me eraan kon overgeven: ik ben opgegroeid met weinig, en dat zoiets 'duurs' nu van mij was, kon ik niet zomaar accepteren. Maar elke dag ben ik er dankbaar voor. Ik vind het fantastisch dat mijn dochters hier ook veel tijd mogen doorbrengen en samen met mij leren over planten en kruiden.
Lees ook: Voor beginnende biologen: modderkeukens en ander speelgoed om de natuur mee te ontdekken
Repetitief werkje
Ze zijn om de week bij mij, en onze dagen verlopen vrijwel altijd in een vast ritme. Ik sta elke ochtend rond 5.30 uur op, in stilte. Die vroege uren zijn heilig: thee, ontbijt, langzaam opstarten. Amélie heeft ook veel tijd nodig, en ik maak haar als eerste wakker.
Zij doet haar ding in de badkamer en ik maak beneden uitgebreid ontbijt voor de meiden: pannenkoeken. Ik maak ze graag: het repetitieve werkje brengt me rust. Ik houd genoeg over voor de lunchtrommels. Na het ontbijt breng ik de meiden op de fiets naar school. Zelf fiets ik door naar mijn keuken en werk tot een uur of 15.00.
Buiten eten
Dan haal ik de meiden op van de bso en neem ze mee naar de keuken. Daar is een natuurspeeltuin en genoeg te doen voor hen, terwijl ik nog even doorwerk. We eten de restjes van vandaag samen op een picknickbank buiten. Thuis ruimen de meiden hun kamers op.
Ik vind het belangrijk dat ze thuis in een rustige kamer slapen en wakker worden. Ik help een handje door wat rommel te verzamelen. We kletsen nog wat en beginnen daarna aan het avondritueel: douchen, tandenpoetsen, haren uitkammen en nog even lezen. Om 20.00 uur slapen Isabella en Louise, Amélie slaapt rond 21.00 uur.
De natuur als steun
De dinsdag begint weer vroeg en ik geniet van de ochtendrust. Ik geniet ook van mijn werk. Vandaag werk ik aan een communityproject, The Secret Garden, dat zich richt op mentale gezondheid.
Ik heb zelf met mentale uitdagingen geworsteld en bezig zijn in de natuur voelt echt als steun. Die rijkdom, net als de rijkdom van mijn keuken, wil ik graag delen. Ze zeggen weleens: gedeelde smart is halve smart, maar gedeelde vreugde is dubbele vreugde, toch?
Lees ook: Co-ouderschap, 12 tips voor gescheiden ouders
Samen met de buren
Woensdag verloopt chaotisch: we verslapen ons en ik mis mijn rustige start. Dat voel ik de hele dag. Ik kook snel rijst met groenten, we eten samen, de meiden maken ruzie. Het perfecte gezin zijn we niet, en dat hoeft ook niet. 's Avonds luister ik met hen muziek en ga vroeg naar bed.
Donderdag brengt balans terug. Vanavond eten we samen met mijn overburen en hun zoon, die bijna als een extensie van mijn gezin voelen. Ik dacht altijd dat ik alles alleen moest doen, maar sinds ik hier woon heb ik langzaam een stukje community opgebouwd. De buurvrouw die naast me woont was er veel voor me toen ik hier net woonde als alleenstaande moeder en mijn dochters nog fulltime bij mij waren. Ik kan nog steeds bij haar terecht voor opvoedvragen.
Grenzen aangeven
Op vrijdag neem ik de meiden na school weer mee naar mijn keuken in het voedselbos. We plukken samen kruiden en groenten. Ze leren veel over de natuur, niet alleen bij mij, maar ook op de vrije school waar ze naartoe gaan. We eten buiten en thuis trek ik me terug: ik ben moe.
Ik wil dat de meiden zien dat grenzen aangeven normaal is. Ik ben dienstbaar, maar niet onuitputtelijk. Ze komen apart van elkaar nog even naar boven voor een praatje en vragen waarom ik wel een zak chips mag eten en zij niet, haha. De jongste heeft wat meer moeite met slapen, maar ik wil dat ze in haar eigen bed in slaap valt. 's Nachts kruipt ze bij me, en dat is prima.
Lees ook: Dit zijn de fijnste slaapmeditaties voor kinderen
Herbalisten in spé
Ook in het weekend werk ik soms, zoals deze keer op zaterdag. Ik neem de meiden mee naar de keuken. Ze vinden het erg leuk wat ik doe en helpen graag mee. Amélie is veel met eten bezig: ze is vegetariër en leest ingrediëntenlijsten om gelatine of stremsel te vermijden.
We eten thuis ook veel veganistisch. De meiden spelen buiten, en als ze geen zin meer hebben, mogen ze even binnen een filmpje kijken. Omdat we de dag zijn begonnen met soep en 's middags warm hebben gegeten, maak ik 's avonds een uitgebreide smoothiebowl met avocado en fruit.
Lees ook: Mijn kind wil vegetarisch eten: waar moet ik op letten?
Op zondag zijn we allemaal moe. De meiden vragen of we lekker thuis kunnen blijven, dus dat doen we. Geen afspraken, geen verplichtingen: gewoon thuis spelen en rommelen. Aan het eind van de dag gaan ze weer naar hun vader.
Mensen vinden het soms zielig dat ik alleenstaande moeder ben en soms 200 procent aansta, maar als mijn kinderen even weg zijn heb ik wel extra rust. Ouders die samen zijn hebben soms helemaal geen moment voor zichzelf.'
De rubriek Spitsuur verschijnt iedere maandagochtend. Eerdere afleveringen vind je in het dossier Spitsuur.
Ook vertellen over jouw week? Mail oproep@oudersvannu.nl
