Steven Pont is ontwikkelingspsycholoog, gezinstherapeut en oprichter van opvoedplatform nul18.nl. Hij geeft een kijkje in de psyche van het kind.
Niet hun personeel
'Ik ben het onderwijs uitgegaan. Niet vanwege de kinderen, maar om de ouders,' zegt Pauline. Toen ik op de Pedagogische Academie zat, was ze een student uit een parallelklas en daarna vond ze haar weg in het onderwijs helemaal. Maar 28 kinderen betekent ook 56 ouders en op een dag trok ze het simpelweg niet meer. Ze kreeg steeds meer het idee dat ouders haar als hun personeel zagen, die niet snapten dat hun kind niet meer recht had dan op 1/28 van haar tijd.
Jongleren met iets dierbaars
Ook in de kinderopvang is het omgaan met de ouders een terugkerend thema op studiedagen. Begrijpelijk ook dat die ouders veeleisend zijn, want het gaat om hun kinderen. Ik heb op een studiedag weleens aan deelnemers gevraagd iets kleins en dierbaars mee te nemen, waarmee ik vervolgens voor hun ogen ging jongleren. De spanning op hun gezichten sprak boekdelen. En dit ging nog maar om een vaasje van een overleden tante of een trouwring van een opa die er niet meer was. Laat staan dat het om je kind zou gaan.
IJzeren driehoek
En toch is een goede relatie tussen een pedagogisch medewerker of een leerkracht met de ouders van een kind júist belangrijk. De klassengrootte heeft bijvoorbeeld minder invloed op hoe goed kinderen het doen op school dan de mate waarin de ouders met de leerkracht van hun kind door één deur kunnen. Want als je merkt dat je vader of moeder je juf maar ingewikkeld vindt, is het natuurlijk moeilijk voor jou als kind om je juf als een leuke vrouw te zien. Je stelt je veel minder voor haar open, en daarmee wordt leren ook ingewikkelder. We spreken daarom wel van de 'ijzeren driehoek' tussen kind, ouders en leerkracht. Als die goed in elkaar steekt, heeft het kind de grootste kans om het goed te doen op school.
Wederzijdse achterdocht
Ik krijg geregeld mailtjes van ouders die klagen over de leerkracht of pedagogisch medewerker van hun kind. Er worden hele epistels geschreven over wat er allemaal niet deugt, welke fouten er zijn gemaakt en hoe het kan dat iemand iets op een bepaalde manier heeft aangepakt. En de vraag is dan wat ik daarvan vind. Tot mijn verbazing blijkt vaak dat er nooit werkelijk contact is geweest over het onderwerp waarover ik dat mailtje krijg. Er is niet gevraagd waarom iets op een bepaalde manier is aangepakt. Ik schrik er weleens van hoeveel achterdocht er wederzijds speelt. We leren kinderen om ruzies weer goed te maken. Dan zouden we toch zelf het goede voorbeeld moeten geven?
Gemeenschappelijk doel
Dus, lieve ouders, meesters, juffen en pedagogisch medewerkers: u zit in hetzelfde team, u streeft allemaal naar een optimale ontwikkeling van het kind dat jullie bij elkaar heeft gebracht. Mocht er dus wat ruis op de lijn zitten, nodig elkaar uit. Ouders, u moet snappen dat de leerkracht niet uw personeel is. En leerkrachten en pedagogisch medewerkers: voor ouders bent u met het meest dierbare aan het jongleren dat ze hebben: hun kind. En emoties horen daarbij.
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Beeld: GettyImages
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
