25x wat je ontdekt als je weer gaat werken na je verlof

Je past niet meer in je oude kleren, maar ook niet in je zwangerschapskleren. Het is de fase van 'wat kan ik aantrekken dat niet knelt, afzakt of onder de spuugvlekken zit?'

Je tas zit vol kolfspullen, hydrofiele doeken en flesjes. En ergens in een donker hoekje vind je dan toch de dingen die je nodig hebt voor je werk. Onder de melkvlekken.

Je baby naar de opvang brengen is een emotioneel gebeuren. Je snikt nog lang na bij het koffiezetapparaat. Waarom had je er ook alweer mee ingestemd om je kind achter te laten bij vreemden?

Je hersenen draaien op 40 procent. Je weet je wachtwoord niet meer. Je vergeet waarom je naar de printer liep. En praat over jezelf in de derde persoon tegen je collega: 'Laat mama het maar even doen'.
Lees ook: Sherida (30) heeft last van een mombrain

De hele dag wordt er tegen je gezegd: 'Lekker hè, even wat anders dan luiers!' Terwijl jij er vannacht vier keer uit moest en de dag om 05.42 uur begon – en je nu professioneel moet gedragen. Hoe ga je dit ooit doen?!

En toch voelt werken als 'me-time'. Tussen het luiers verschonen en in slaap wiegen door was je even vergeten dat je ook nog een eigen identiteit, talenten en dromen hebt. En je kunt nu zowaar een pauze houden zonder bang te zijn iemand wakker te maken.

Je hebt totaal geen idee meer wat je eigenlijk deed vóór je verlof. Wat was je functie ook alweer? En moest je ook iets doen met die computer voor je neus?

Je planning draait om de kolfmomenten. Eigenlijk wel prima, die lange pauzes om alles even te laten bezinken. En in die kwartiertjes tussen het kolven door probeer je nog wat te werken.

Je mist je baby meer dan je dacht. Stiekem kijk je om de drie minuten naar foto's van je baby. Dat neusje, die handjes ... Ik wil met hem knuffelen! Nu!

Je baby blijkt ineens reuze zelfstandig nu die op de opvang is. Je krijgt een foto doorgestuurd van hem in een wipstoel en opeens lijkt het wel een tiener.

Je hoort continu een baby huilen. Maar het is de printer. Of je mail. Of helemaal niks. Je moederbrein staat op scherp.

Je voelt je schuldig als je werkt, en schuldig als je niet werkt. Gratis inbegrepen bij het moederschap: fulltime schuldgevoel.
Lees ook: Je werk en gezin combineren zonder stress en schuldgevoel: 6 handige tips

Je bent vergeten hoe je smalltalk voert zonder over baby's te praten. 'Hoe mijn weekend was? De baby kan nu een speeltje vasthouden, we hadden poepexplosie tot aan de nek en op zaterdagavond gingen we om 20.00 uur naar bed.' Fun!

Het is heerlijk om met mensen te zijn die niet constant om je aandacht vragen. Collega's die hun eigen brood smeren en zelf naar de wc gaan: zalig.

Te veel koffie bestaat niet. En ondertussen googel je op de mogelijkheden voor een koffie-infuus.

Niets zo irritant als mensen zonder kinderen die klagen over dat ze moe zijn. Hallo, jij kunt gewoon nachten ongestoord doorslapen?! Waar doe je moeilijk over?!

… en onnodige vergaderingen. 'Deze meeting had ook een mail kunnen zijn', denk jij terwijl je borsten op knappen staan en je aftelt tot je kolfpauze.

Werk-privébalans? Mooi woord. Voor in sprookjesboeken. Balans klinkt iets te *zen* voor jouw situatie. Je werkstress en deadlines ben je niet om 17.00 uur kwijt, en je privéleven – kind ziek, ruzie met je partner, gebroken nachten – beïnvloedt je werk op zijn beurt. Het is beter om te focussen op flexibel zijn en prioriteiten stellen – en dat steeds af te stemmen op de situatie. Lees ook: 11 tips om werk en gezin in balans te houden

Je mag die bekkenbodemoefeningen wat serieuzer gaan nemen. Elke keer van je stoel opstaan herinnert je daaraan.

Het voelt goed om weer iets te doen voor je salaris. Natuurlijk was het fijn dat je werd doorbetaald tijdens je verlof, en voor je baby zorgen is óók hard werken. Maar toch.

Je staat op scherp voor een belletje van de opvang. Nog voor de telefoon overgaat, vóél jij dat ze gaan bellen.

Elke week heerst er wel weer een nieuw virus op de opvang. En je baby pakt ze allemaal mee. En steekt de rest van het gezin vrolijk aan.

Je twijfelt continu of je nu meer of juist minder wil gaan werken. Ben je nou een geboren tradwife of juist een carrièretijger?

Iedereen doet maar wat. Er is geen handleiding voor deze fase van heel veel verschillende ballen in de lucht houden. En dat je mascara dan halverwege je wenkbrauw zit en je minutenlang niet op woorden kunt komen, is helemaal niet erg.

Je mag trots zijn. Je hebt een baby op aarde gezet, brengt 'm groot én weet je elke dag achter dat bureau of in je werkkleding te hijsen. Reden om vanmiddag taart te eten.