Geen romantiek
Als ik mijn ogen opendoe, ben ik op de verkoeverzaal en heb ik pijn. Ik krijg nog een medicatiemiddel en dommel weer weg. Het volgende moment dat ik wakker word, lig ik in een klein kamertje. Daniel is nergens te bekennen, er is niemand die mijn handje vasthoudt zoals je in romantische films ziet.
Avondspits
Vanwege covid is bezoek enkel welkom tussen 17:30 uur en 20:30 uur. Precies in de kinder-avondspits. Daniel mag daarnaast maar één kind meenemen. Omdat onze oppas last minute wegens omstandigheden niet komt opdagen en de kids het niet eens zijn met de alternatieve oppas, moet ik genoegen nemen van één uur gezelschap van een oververmoeide Daniel.
Treurige kerst
De rest van de dag ben ik moederziel alleen. Het zijn de meest treurige feestdagen (ten tijde van de operatie was het kerst) die ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Na twee dagen word ik ontslagen en ga ik met een drain naar huis om daar te wachten op het pathologische rapport. De slang van de drain zit in mijn nieuwe borst genaaid en voert het vele vocht af in een drainage-pot die ik Bloody Mary noem. Ik ervaar geen pijn in mijn borst, die voelt doof. Alle zenuwen zijn verwijderd, waardoor ik daar geen gevoel meer heb. Wat ik wel voel is mijn onderrug omdat ik nu gedwongen op mijn rug moet slapen.
Wegpuffen
Op de derde nacht komt Daniel erachter dat ik veel te snel mijn pijn medicatie heb afgebouwd. Ik heb alle instructies van de artsen niet goed opgenomen toen ik werd ontslagen. Met als gevolg dat wanneer ik wil gaan slapen, ik niet op mijn rug kan liggen en uiteindelijk op handen en knieën de pijn loop weg te puffen. 'De bevalling deed verdomme minder pijn', schreeuw ik naar Daniel. Tegen de tijd dat we de eerste vogels horen fluiten, lukt het me om een houding te vinden in het kussenfort wat Daniel voor me heeft gebouwd.
Rots
Daniel is lakei extra ordinair. Hij is de animator voor de kinderen, verzorgd alle maaltijden, doet de gehele huishouding en cijfert zichzelf nog meer weg. Het hele gezin draait op hem. Het is niet gek dat wanneer de kinderen op bed liggen, Daniel er com-pleet vanaf ligt.
Zwarte nachten
Als ik op een nacht wakker word van Rocco's gehuil, probeer ik hem te troosten. Ik mag mijn tien maanden oude baby'tje niet tillen en probeer hem te sussen met een speen. Maar als dat na een tijdje niet lukt, vraag ik of Daniel komt helpen. Hij blijft bewegingsloos liggen op de slaapzolder. 'Ik kan niet meer Cat. Ik ben zo moe'. Als ik aanhoudend smeek, kruipt Daniel uit bed om Rocco op te pakken. Na nog een half uur wiegen, waggel ik achter hen aan met mijn drain en zing ik een slaapliedje waardoor Rocco stopt met huilen en in slaap valt. Het is een klein maar oh zo welkom lichtpuntje in de gitzwarte nachten.
Kankervrij?
Op oudejaarsdag mag ik op audiëntie komen in het ziekenhuis voor het rapport van de patholoog. Ik heb mezelf opgedirkt en heb besloten dat ik, op Rocco's geboorte na, dit jaar het liefst zo snel mogelijk wil vergeten en het nieuwe jaar wil omarmen zonder kanker. 'Doe mij nog maar een paar rondjes bestraling en dan kan ik dit kanker-hoofdstuk afstrepen', grap ik bij binnenkomst.
Weer een klap
De arts valt met de deur in huis en vertelt me dat de snijranden schoon zijn (!) en dat dat dus betekent dat de tumor in zijn geheel is verwijderd. Lang kan ik echter niet stilstaan bij het goede nieuws, want direct erachteraan zegt ze dat er DCIS is gevonden in mijn tepel. Cellen die een voorstadium van kanker zijn.
Onder het mes
Ze vertelt dat ik opnieuw onder het mes moet en daarnaast maakt ze zich zorgen over de resttumor. 'Je tumor is geslonken van 54 mm naar ruim drie cm. We zien dat je tumor toch een andere samenstelling had dan we hebben gedacht en willen je adviseren om na je operatie en de bestralingen nog een keer zes chemokuren om de drie weken te doen om de kans dat de kanker wegblijft te vergroten.'
Finishlijn
Ik kan alleen maar met grote ogen staren. Mijn oren geloven het nog niet. De finishlijn had ik in mijn vizier en wordt recht voor mijn neus naar achteren geschoven. Ik realiseer me op dat moment dat ik er niet al bijna ben, maar dat ik nog maar op de helft ben van mijn actieve behandeling. Nog eens zeven maanden in en uit het ziekenhuis, nog eens zeven maanden gaat mijn uitgeputte lijf de behandeling aan. Ik weet even niet meer waar ik de kracht moet vinden om samen met Daniel nog eens zo'n traject aan te gaan. Daniel gooit zijn arm om me heen en fluistert, 'Stap voor stap Cat, ik ben hier, we doen het weer stap voor stap.'
Je kan Cat volgen op Instagram via @__rollwiththepunches__
