Terrible two's
Poe hee, die terrible two driftbuien zijn echt intens. We gaan met Reeva door een pittige fase. Ik lees op allerlei opvoedkundig-achtige websites dat je kinderen beter kunt stimuleren in wat ze wel kunnen doen, in plaats van straffen voor wat ze niet mogen doen.
Stappenplan
Dus knielen Daan en ik meerdere keren op een dag naast Reeva, zodat we op haar ooghoogte zitten, en volgen we een vijf-stappenplan. Stap één: 'Ik zie dat je verdrietig of boos of teleurgesteld bent of whatever-the-f-you're-feeling-right-now.' Stap twee: 'Is dat omdat je bent geschrokken omdat mama met een hardere stem tegen je praat, of omdat papa zei dat je ná het avond eten een ijsje mag, of omdat je nog langer wilde spelen in de speeltuin, of omdat je in alleen je roze unicorn-onderbroek naar school wil (insert-issue-here)?'
Twee is nee
Volgens diezelfde websites zou je kind dan rustig moeten worden, omdat hij of zij zich gehoord voelt. Dan volgt nog stap drie (begrip tonen), stap vier (wees consistent) en stap vijf (geef ze een andere gepaste keus). Maar Reeva zegt eigenlijk op alles 'Nee!'. Ze steekt stampvoetend haar tong uit en krijst alles bij elkaar. Ik mag blij zijn als ze me bij stap één überhaupt laat uitpraten. Nergens staat wat je moet doen als je zelf soort van rustig blijft en een connectie probeert te maken, terwijl je kind aanhoudt. Ik word er helemaal gek van.
Geduld
Mijn geduld lijkt nog minder na chemo. Al is dit misschien een excuus. Ik twijfel zoveel aan mijn gevoel: wat is chemo, wat is Cat? Daniel blijft rustig, zoals altijd. Dat is confronterend, want ik zie door hem constant wat ik niet heb: rust en kalmte.
Haaruitval
Als ik de kids zover heb om hun ontbijt naar binnen te proppen en ze heb gewassen en heb aangekleed, ben ik blij als ik hen met Daniel uitzwaai als ze richting kinderopvang rijden. 'Daaaag liefies, doeiiiiiii, mama houdt van jullie.' Baf, deur dicht, tijd voor mezelf. En vandaag staat als eerste agendapunt op de planning van mijn kankertraject: mijn haar. Het voelt surrealistisch dat mijn haar binnen nu en twee weken uitvalt. Althans, dat wordt steeds tegen me gezegd. Ik glijd nu zoveel vaker met mijn vingers door mijn lange haren, die tot over mijn bh-bandje vallen. Alsof ik meer geniet.
Dikke tumor
Ik merk dat ik me eigenlijk meer zorgen maak over Reeva's reactie en of Daniel me straks nog wel mooi vindt dan over het daadwerkelijk verliezen van mijn haar. Mijn haar groeit wel weer terug, mijn tiet niet. Pfff.. Voor even besef ik me dat mijn tiet eraf gaat. Ik ben echt een tietenvrouw en ik ben heel erg blij met mijn borsten. Eén gaat er sowieso af, mogelijk twee. Ik leg de gedachte weer even weg. Vandaag zitten ze er nog, met een dikke tumor op links, dat wel.
Kappertje spelen
Terug naar mijn haar. Het allerliefst zou ik met het hele gezin naar Studio Kawaii in Rotterdam gaan, mijn vaste kapper. Ze kennen me daar goed. Het lijkt me leuk als Reeva kappertje kan spelen en een paar plukken knipt. En dat ik daarna een hartje op de achterkant van mijn hoofd geschoren krijg. Mogelijk is mijn pruik dan ook af en slaan we twee vliegen in één klap. Ik heb alleen echt geen zin in andere klanten. Maar met het hele gezin naar Rotterdam reizen vóór openingstijd wordt lastig. En ik kan moeilijk aan de studio vragen of ze al hun klanten kunnen weren.
Deur in huis
Tijd voor plan B. Ik besluit om mijn vriend Eloi te bellen. Zijn ex-vriendin Fahra is kapper, maar ik heb haar nummer niet. Eloi weet alleen nog niets van mijn kanker. Ik weet inmiddels dat met de deur in huis vallen het beste werkt: 'Zit je Eloi? Ik wil je wat vertellen. Ik heb kanker, het is behandelbaar en ik ben al begonnen met mijn kuur.'
Angsten delen
Zo, dat is eruit. Als Eloi een beetje van de schrik bekomen is, stelt hij me een paar vragen. Ik ben vandaag veel emotioneler. Waarschijnlijk omdat ik mezelf in het weekend geen ruimte heb gegeven, waardoor het er nu allemaal uit komt. We delen samen huilend onze angsten.
Haar eraf
Hij vraagt hoe het met Reeva gaat. Wat hartverwarmend voelt, omdat hij zelf ook vader is. Ik vertel dat ik mijn haar zal verliezen, en dat ik Reeva graag wil betrekken als ik mijn haar af laat scheren. Eloi denkt dat Fahra het goed kan, niet alleen technisch, maar ook emotioneel. Hij geeft me haar nummer.
Uitje
Als hij aan me vraagt hoe ik het wil doen, deel ik hardop mijn ideeën. Ik wil er een familie-uitje van maken. Ik vind het een fijn idee dat ik word geschoren terwijl Reeva bij ons is. Dat ze kan wennen aan mijn hoofd met weinig haar. Daarnaast kan Daniels coronacoupe ook meteen onder handen worden genomen. Eloi luistert naar mijn plannen, en zegt: 'Bedenk wat je wilt, wij zijn er voor jou.' Ontroerd leg ik neer.
Picknick
Als Daniel thuiskomt, pakken we wat picknickspullen en vertrekken we naar Utrecht. We besluiten om bij een restaurantje een lunch af te halen om vervolgens in park Lepelenburg te eten. Het voelt heel fijn. Ik heb mijn hoedje op en we hebben een kleed meegenomen. Rocco slaapt. Door corona mocht Reeva een tijdlang niet naar de kinderopvang en nu dat wel weer kan, geniet ik vandaag van de tijd met z'n drietjes.
Tijd samen
Ik heb het gevoel dat ik ook wat tijd met Rocco moet inhalen, echt een-op-een contact. Inmiddels is Rocco 4 maanden oud en heb ik de afgelopen maand, sinds mijn diagnose, amper oog voor hem gehad. Dat besef werd me maar al te duidelijk toen de dochter van mijn vriendin met hem speelde en hij schaterlachte. Ik heb amper aandacht gehad voor Rocco omdat ik zo druk bezig was met mezelf. Ik probeer mezelf te vergeven en troost me dat ik er nu ben en er alles aan doe om bij hem en zijn grote zus te kunnen blijven.
Warm water
Als Rocco wakker wordt, zoeken we zijn fles (check), kunstvoeding (check) en de thermoskan (kak. vergeten). Daniel veert meteen op en blijft ruim twintig minuten weg, op zoek naar warm water. Ik baal weer dat ik Rocco niet kan voeden – hoe lang moet ik dit verdriet nog voelen? – maar ik ben vooral heel blij dat Daniel zonder gêne overal aanbelt om water te zoeken.
Afspraak
's Avonds bel ik Fahra. Ik stel haar voor dat ze erover nadenkt. Maar ze onderbreekt me al gauw en zegt dat ze het graag wil doen. Ze voelt zich vereerd dat ik haar vraag. We moeten alleen flink zoeken naar een moment. Ik hoop dat ze woensdag of donderdag kan, over negen of tien dagen. Maar die dagen kan ze niet. Mogelijk lukt het op Eloi's verjaardag, aanstaande zondag, over zes dagen. Ze gaat nog wat proberen te schuiven en belooft me er snel op terug te komen.
Je kan Cat volgen op Instagram via @__rollwiththepunches__
