Open relatie
"Ik ga een beetje vreemd", zeg ik tegen mijn chirurg. Nadat ik een hartelijke lach hoor aan de andere kant van de lijn, zegt dokter K: "Het is oke, we hebben een open relatie". Hoewel ik uiterst tevreden ben met de zorg van mijn huidige ziekenhuis, ben ik erg nieuwsgierig naar andere behandelaars.
Second opinion
Ik krijg een verwijzing mee en zit enkele weken later aan een bureau in een klein hokje zonder ramen voor een second opinion. Dokter VP schuift aan en ze verzekert me dat ik dezelfde behandeling geadviseerd zou hebben gekregen als ik meteen naar hen toe zou zijn gegaan. Wat een geruststelling! Het is bevredigend om te horen dat we "goed" hebben gehandeld.
Prothese
Wel is het vervolg in dit ziekenhuis anders. Hier kunnen ze in de operatie waar de tumor wordt verwijderd, direct een siliconen prothese plaatsen. Ook als ik mogelijk bestraald word. Ik vind het een aangename gedachte, want in mijn huidige ziekenhuis zou ik aan één kant "plat" zijn.
Ervaring
Ik besluit om enkel voor de operatie naar het nieuwe ziekenhuis te gaan in Amsterdam. Wel vraag ik dokter VP of zij de operatie wil doen. De korte kennismaking voelt namelijk enorm vertrouwd. Ze stemt toe. 's Avonds als ik de televisie aanzet, zie ik haar en begrijp ik waarom het zo voelde. Twintig jaar geleden kreeg zij ook een borstkankerdiagnose terwijl zij kleine kindjes thuis had. Ze is een ervaringsdeskundige. Enkele weken later krijg ik mijn operatiedatum opgestuurd.
Lotgenoot
De avond voor de operatie komen Bas en Tria op onze kinderen passen, zodat ik nog even met Daniel in een hotel kan terugtrekken. Eenmaal aangekomen op de kamer wisselen Daan en ik wat woorden en zijn we allebei duidelijk gespannen. We zetten de televisie aan en zien een journaliste die verslag doet vanuit Zuid-Afrika. Ik herken haar, het is ook een lotgenootje. Onbewust geeft ze me mee dat het uiteindelijk goed zal komen.
Voor mezelf zorgen
De volgende dag duik in de douche, en knijp ik nog eventjes in mijn borst. "Het is jammer dat je me wil vermoorden, ik had het heel fijn met jou." Bij de ingang krijg ik een dikke omhelzing van een geëmotioneerde Daniel. Terwijl ik onder zeil lig, zal hij ongetwijfeld de minuten van de klok af kijken. Ik heb het met hem te doen, maar moet nu voor mezelf zorgen. Vanwege de maatregelen, moet ik weer alleen door de deur.
Nummer
Nadat ik de trap oploop met mijn backpack op mijn rug, meld ik me aan bij de dienstdoende verpleger. Ik heb me in al die tijd nog nooit zó'n nummer gevoeld. Ze is overduidelijk druk en is nog niet klaar om mij te ontvangen. Gehaast wijst ze naar een bed, waar een blauw operatiekleedje ligt dat ik vervolgens onhandig aantrek. Daarna krijg ik bezoek van een assistent-chirurg die wat strepen en pijlen plaatst en word ik verzocht om mijn bril af te doen. Met mijn -7 zie ik geen drol meer voor ogen. Ik staar naar een waas op het plafond en wil het liefst janken, maar het komt niet. Ik laat alles maar over me heen komen.
Humor
Een uur later word ik door de gangen van het ziekenhuis gereden om uiteindelijk op de operatietafel te belanden. De ruimte is koud en staat vol met zo'n tien mensen in operatiekleding. Mijn naam en geboortedatum worden tenminste vijf keer gecontroleerd, door verplegers, de anesthesist (die ik de drugsman noem, want ik probeer met slechte humor mijn ongemak wat te verbergen) en ook de chirurgen controleren mijn gegevens.
Eindelijk
Uiteindelijk zie ik de vriendelijke ogen van dokter VP voor me. Ze kijkt me indringend aan en wenkt me dat het tijd is. Ik tel terug van 10 naar 0 en voel mezelf in slaap vallen. "Denk maar aan je kinderen", hoor ik de drugsman zeggen en in een fractie van een seconde zie ik Daniel, Reeva en Rocco voor me. "Tot zo liefjes, als ik wakker word is die kanker eindelijk uit mijn lijf." Hopelijk.
Je kan Cat volgen op Instagram via @__rollwiththepunches__
