Gemis
Ik sta op de rand van land en zee. Mijn voeten worden om de paar seconden met lauw water overspoeld. In mijn linkerhand heb ik een koud biertje vast. Achter mij palmbomen, boven me de zon en voor me strekt een azuurblauwe zee zich uit zo ver als ik kan kijken. Kortom, ik ben in het paradijs. Ondertussen kan ik maar aan één ding denken: hoe zou het thuis zijn? Voordat de baby er was, was reizen voor mijn werk anders dan nu. Natuurlijk miste ik mijn vrouw ontzettend, maar verder was het vooral een groot avontuur. Sinds de komst van de baby is dat veranderd. Ik mis dingen.
Ik was er niet
De eerste keer dat ze zelf rechtop kon blijven zitten. Ik was er niet bij. De eerste poging tot kruipen? Ik zat in New York. En ook de eerste keer projectielkotsen miste ik, al was dat minder erg. Per saldo denk ik dat ik meer thuis ben dan een ouder die van negen tot vijf werkt. Ik ben veel weg, maar ook op gekke tijden veel thuis. Het is dus absoluut geen klaagzang of opgave.
Schuldgevoel
En toch voel ik vaak een soort schuldgevoel. Steevast koop ik op reis een cadeautje voor zowel de baby als mijn vrouw. Zo van: ik weet dat ik weg was, maar hier is een stuk rommel uit een ver land. Of ik maak, zoals toen ik deze reis aan het voorbereiden was, een paar maaltijden. Dan hoeft mijn vrouw niet altijd te koken als ze uit haar werk komt. Of ik verschoon nog even het bed, trek een stofzuiger door het huis of plak het hele huis vol lieve post-its. Het afkopen van mijn schuldgevoel. Maar bij een baby werkt dat allemaal niet. Het is voor een baby heel simpel. Je bent er als je er bent en je bent er niet als je er niet bent. Dat is niet op te lossen met kleine gebaren of je beste beentje voor.
Gemengde gevoelens
Zo komt het dat ik tegenwoordig met gemengde gevoelens vertrek als ik op reis ga voor een verhaal. Het werk dat ik doe is te gek, maar dat ik ontwikkelingen mis bij Lulu (en die volgen elkaar in een sneller tempo op dan ik soms kan volgen) is lastig. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat ik, door mijn werk, de zorg voor de baby volledig bij mijn vrouw leg.
Tegelcliché
Overmorgen vlieg ik weer naar huis. Naar de twee liefdes van mijn leven. De één zal me om de hals vliegen en zeggen dat ze me zo heeft gemist. De ander zal me, na twee weken afwezigheid, eerst wat bevreemd aankijken, omdat ze weer even moet wennen aan mijn aanwezigheid. Het is een tegelcliché, maar terwijl ik op dit strand op het Colombiaanse eilandje Providencia sta, besef ik één ding heel goed: home is where the heart is.
