'Waar is Dexx?' 'Ziet iemand Dexx?' 'Wat heeft-ie in zijn mond?' Zo gaat het hier de hele dag. Uitdagend kun je het gerust noemen. We noemen de man in kwestie zelf inmiddels Dexx the Explorer.
Midden van de tafel
Ineens besefte ik weer: o ja, zo was het inderdaad. Die fase dat je al je spullen in het midden van de salontafel neerzet. Met interieur en styling heeft het niks meer te maken. Ik had nog een mooi boeket staan, dacht: daar kan hij vast niet bij. Wel dus.
Van de week liep hij met een kaars en een kandelaar. Die staan nu bij die bloemen en de rest in het midden. Opgeven is geen optie bij de kleine man. In de keuken: uitstrekken die vingers, ja, op zijn tenen, de lucht in, totdat hij erbij kan en het kastje opengaat. Dat kastje met die drie lades, met chips en koekjes.
Lees ook: Leren lopen, de eerste stapjes
Onheilspellende stilte
Ineens realiseerde ik me toen weer: als het ineens stil is, is dat geen goed teken. Ik had hem wel met een pakje koekjes gezien, maar dacht: hij vindt dat ritselen zo leuk en hij krijgt de verpakking toch nooit open. Toen werd het dus stil en zat hij me met een chocolademond grijnzend aan te kijken. Smolt ik van, net zo hard als de chocoladeresten op zijn handen.
Hij banjert ook rond met de roze loopkar van Kae, een spoor van vernieling achterlatend. Hop, trekt-ie onderweg het mandje met de plaktattoos van Kae uit de kast. Even een beukje tegen de boeken.
Mijn moeder had inmiddels van die ronde plakkers gekocht die je op hoeken plakt. Dat je ernaar kijkt en weet: zo'n huis waar een kind aan het werk is. Hekjes dicht, zijn alle strijkkralen van Kae van de grond? De stopcontacten met van die dingetjes erin die je er daarna nooit meer uitkrijgt.
Lees ook: Hoe goed kan een kinderhoofd tegen een stootje?
Steentje in zijn mond
In de tuin, let op met Dexx en al die afstapjes! Nee, erger: het grind. Van de week ging hij ernaast zitten. Niet eerst kijken, maar meteen hop, steentje naar zijn mond. Ik was nog net op tijd. Volgende hand, weer een steentje naar zijn mond, check daar kwam ik tussenbeide.
Zo zaten we daar samen gezellig in de zon, nou ja, duurde niet lang, want hoezeer ik hem zijn ontdekkingstocht ook gun: liever niet met een doorgeslikt steentje. Gisteren had hij zo'n smakgeluid. Ik trof een soort stoffig nat balletje, zoals een kat dat ook kan hebben.
Lees ook: EHBO bij baby's en peuters: wat iedere ouder moet weten
Mooiste moment van de dag
Kortom: wij staan hier dus de hele dag aan. Geen ongelukjes in kleine hoekjes graag. Deze fase gaat ook weer voorbij, ik weet het. Want ineens is er ook dat besef: wat wordt hij al groot. Hij is geen baby meer. Gelukkig legt hij nog elke dag zijn hoofdje op mijn schouder. Wegkruipend in mijn nek na een dag lang ronddolen in die grote nieuwe wereld. Mooiste moment van de dag vind ik, van mij en mijn explorer.
