Ik verplaats spullen. Uit het zicht. Niet dat ik een soort mega spender ben, maar zeker met kinderen wandelen er nogal wat spullen je huis binnen. Twee jaar geleden, toen we verhuisden, hadden we al veel weggedaan.
Een miljoen vazen
Ik herinner me een voorraadkast in het oude huis waar ik zelf niet meer in paste. Vol met… door mij verplaatste items. Lege dozen, boodschappentassen, een stofzuiger die het niet meer deed en bovenin een miljoen vazen (why?).
Laatst was ik mijn stapeltjes en verplaatsmodus ineens zo zat. Het was nog niet zo erg dat ik onze zwemkleding bij de theedoeken bewaarde, maar toch. Uit ons kantoor waren de nuttige items (zoals enveloppen en postzegels) vertrokken naar een kastje elders, en stonden daar stapels met… ja, met wat eigenlijk?
De besteklade in de keuken was uitgebreid met elastiekjes, batterijen en bellenblaas. Logisch. De eettafel: er pasten nog borden op en een vaas, maar verder was het de plek om alles te verzamelen waar Dexx ooit eens naar had gegrepen en waarvan hij de inhoud niet in zijn mond mag doen.
Lees ook: 8x tips om je kind te laten helpen met opruimen
Dozen vol tekeningen
Ook present op tafel: een stapeltje post (ligt overal in huis), sleutels en tekeningen van Kae. Herken je dat? Die enorme hoge productie tekeningen? Elke dag weer een stapel. Weggooien doet pijn, want ze is er zo trots op. Dozen vol met tekeningen heb ik.
Waarom ik zo veel verplaats? Ik kan niet tegen troep. Kortsluiting, onrust, alles. Vroeger kon ik nog weleens wat laten slingeren, maar sinds de kinderen wil ik het huis opgeruimd hebben. Voor het oog dan, want door mijn verplaatsdrift broeit het op andere plekken. Achter een deur, zodat ik het niet zie.
'Detoxen,' zei de zus van m'n oude teamgenoot. Ze is getraind op de Marie Kondō-manier en ze kwam hier even huishouden. Een rust daalde op me neer toen we samen door ons huis gingen. Al die spullen! Overduidelijk hebben wij de aankomende tien jaar niks meer nodig.
Lees ook: Dit kunnen kindertekeningen je vertellen
Hallo airfyer
Naast inderdaad nog steeds een miljoen vazen, en genoeg voor een paar ritjes naar de kringloop en pakketten richting het goede doel, vond ik bijvoorbeeld drie borstkolven. Drie?! Toevallig had ik laatst online zitten zoeken naar een blender, leek me handig. Wat bleek: stond hier gewoon, in de voorraadkast. Net als een airfryer. Achter heel veel andere spullen. Die kon ik vervolgens weer neerzetten op de inmiddels lege planken in de keuken.
Dingen wegdoen vind ik ook geen probleem, ontdekte ik. En alles een vaste plek geven helpt ook. Qua tijd. En irritatie. Er verdwijnt hier nogal eens iets in de Bermudadriehoek. Zo ook vanmorgen. Sven zocht zijn sleutels. Vond-ie niet, dus pakte hij de mijne. Hij liep naar de schuur, kwam even later weer binnen en vroeg: 'Waar zijn jouw sleutels nou?' Wij zoeken. Had-ie ze onbewust gewoon in het sleutelbakje gelegd. Kortom: het is nog even wennen.
