De tweede keer dat ik ging, regende het. Na tien meter waren mijn schoenen nat, mijn witte neuzen zwart en ik was pas net de bocht om. Het was al een long road om überhaupt op dat punt te komen.
Het proces om te starten met hardlopen, duurde langer dan het rondje dat ik van plan was. Liever op de bank liggen, chillen. Einde straat in zicht, maar ik wist dat ik nog die andere lange, eindeloze weg door moest en dan dat stuk daar, een bocht en… Amper onderweg en nu was ik al aan het aftellen naar het einde.
Lees ook: Hardlopen tijdens en na de zwangerschap?
De truc: dóórgaan
Bij ons in de polder valt altijd wel iets moois te bekijken, maar zelfs de rivier door de eindeloze weilanden kon niet op tegen mijn chaggo staat. Regen tikte door, mijn voeten op het asfalt, ik wilde maar een ding: thuis zijn.
Ik zette door, dat was de truc, dóórgaan. Langzaam begon mijn fanatisme te groeien. Ik vroeg een vriendin om mee te gaan. Niet alleen gezellig, een stok achter de deur, maar ze is een motivatie om sneller te gaan, mezelf te verbeteren. Ik wil namelijk niet onder doen voor haar.
Enorme motivatie
Sven gaf mij zijn sporthorloge, en dat bleek een enorme motivatie. Die houdt precies bij hoe snel ik ga en hoeveel kilometer mijn benen hebben gerend. Dat laatste was nog best een teleurstelling, want mijn vaste rondje bleek niet 8 kilometer te zijn, maar 6. Of eigenlijk 5.8.
In het begin van de route lullen mijn vriendin en ik nog wat en daarna wordt het stil. Ik heb zelfs zo de smaak te pakken dat ik, toen we laatst op Vlieland waren, mijn schoenen aandeed om een rondje te rennen. Sven wist een leuke route bij de vuurtoren. 'En dan maak je daar een lusje. Ren je even omhoog, en dan weer naar beneden.'
Het krieken van de ochtend, de zon kwam op, over het duinpad, door de bossen. Totale stilte, alleen mijn ademhaling en ik. Zo mooi. Eenmaal bij de vuurtoren: fucking steil. Ik schraapte al mijn overtuigingskracht bij elkaar, maar halverwege ging ik dood, ademnood.
Endorfine
Niet stoppen, sprak ik mezelf toe. Ik dacht aan Sven die thuis het horloge zou uitlezen en zou zien dat ik gestopt was. En dat kan ik dus niet hebben, hè? Twee keer ben ik gestopt. Toen ik de steile duin weer af liep, zweefden mijn benen, zo verzuurd waren ze. Vlak bij het vakantiehuis deed ik nog een sprintje om mijn gemiddelde snelheid omlaag te krijgen.
Het is nu ochtend, ik ga zo weer op pad. Even een rondje. Mijn lijf voelt goed. Mijn hoofd rust uit. Ik wacht nog wel op de endorfine. Maar om heel eerlijk te zijn, denk ik niet dat ik die krijg van hardlopen. Wel van netflixen.
