Toverstenen

Ze nam al afscheid van haar 'baby daddy' en nu moet Nienke opnieuw afscheid nemen. Van liefde Josh, deze keer.

‘Jongens, jullie weten dat Josh weer naar Amerika gaat hè? Alleen deze keer gaat hij heel lang en komt hij niet meer terug.’
Het houdt maar niet op met het afscheid nemen. Tims laatste spullen uit mijn huis. Josh en ik niet meer samen. Mijn vriendin zei vorige week: ‘Nien, dit wordt jouw Arabische lente. Je wederopstanding!’ Ik voel vooral dat alles eindigt. En ik heb geen idee wat er straks weer begint.

Geschreven door

Nienke Pleysier

Nestje repareren

Josh en ik begonnen ruim twee jaar geleden. Het was alsof de bliksem insloeg. Het vonkte en het knetterde dat het een lieve lust was. De fladderige muzikant stapte met één been in een druk en georganiseerd gezinsleven. En ik probeerde mijn uiteengevallen nestje te repareren en tegelijkertijd een relatie te onderhouden met iemand die er weinig was. Maar man, deze levens van uitersten bij elkaar brengen, dat bleek een klus waar we beiden niet tegenop gewassen waren. Al die bakken liefde ten spijt.
Boven mijn bed hing een foto van mij en Josh. In een innige omhelzing, Pinkpop 2014 was het. ‘We are the adventure,’ schreef hij op het lijstje. Een avontuur, dat was het zeker.

Duidelijk, maar niet zwaar

We wilden het goed doen, voor de kindjes. Afscheid nemen. Niet te zwaar of ingewikkeld, met woorden als ‘uit’ en ‘uit elkaar gaan’, maar wel duidelijk. Lou en Lewis hadden hem, na heel wat horten en stoten, in hun hart gesloten. En daar mag-ie blijven. Josh, die de beste tovertrucs van de wereld deed. Die zelf een brok in zijn keel kreeg tijdens het voorlezen van Grote Robin. Josh die ze zo lekker konden pesten, door met hun vingers langs de tanden van een plastic kam te tokkelen, dan werd-ie gek. Josh de luilak, die ze rustig konden bespringen zonder dat-ie wakker werd.

Doe een wens

We gingen pannenkoeken eten. Met te veel stroop en poedersuiker, maar wat maakte het uit, deze dag? Josh had cadeautjes. En een mooi verhaal. Hij ging de wereld veroveren, te beginnen in Amerika. Daarvoor moest hij heel hard werken. En bleef er niet echt tijd over om bij ons te zijn. En dat vond hij heel jammer. Hij had twee toverstenen voor ze. In fonkelende doosjes. ‘Tegen die toverstenen kun je praten, voordat je gaat slapen. Dan kun je bijvoorbeeld een wens doen. En ze werken het beste als je niet iets wenst voor jezelf, maar voor iemand anders,’ legde hij uit. Ze vonden ze mooi. Maar liever nog wilden ze geduwd worden op de schommel. ‘Komen jullie?’

Tranen

Die middag wilde ik niet huilen in het bijzijn van de kindjes. Maar toen Josh weg was, hield ik het niet meer. Ik ging naast ze op de bank zitten en liet mijn tranen lopen. ‘Ik ben verdrietig jongens, omdat ik Josh ga missen.’ Ik vroeg wat zij ervan vonden. Lou zei niet zo veel. Lewis zei: ‘Stom.’ ‘Zullen we vandaag extra lief voor elkaar zijn?’, vroeg ik. Dat vonden ze een goed idee. ’s Avonds na het tandenpoetsen stond Lewis in de badkamer met zijn toversteen in zijn hand en zijn ogen dicht een wens te prevelen. Ik zag zijn lippen bewegen: ‘Ik vind mama lief,’ fluisterde hij in zichzelf. ‘Hé, ik voelde een wens!’, riep ik. Met grote ogen keek hij me aan. ‘Mama, ik deed een wens voor jou!’, riep hij vol ongeloof. ‘De toversteen doet het echt!’