'Van collega's heb ik weleens verhalen gehoord over kraamweken waarin zij zich halverwege lieten vervangen omdat het totaal niet klikte met het gezin of omdat de omstandigheden voor hen niet prettig waren. Ik kon me daar nooit iets bij voorstellen. Tot nu.
Lees ook: De kraamverzorgster bevalt niet, wat nu?
Liefde voor Marokko
Aan het gezin ligt het niet. Met de ouders, beiden eind 30, kan ik het vanaf dag één goed vinden. Hij is van Ghanese afkomst, zij is een witte Nederlandse vrouw. Ze hadden al een 2-jarige zoon, nu is daar een prachtige dochter bij gekomen.
Met het gezin deel ik de liefde voor Marokko, het land waar mijn vader vandaan komt en waar het stel elkaar tien jaar geleden op vakantie ontmoet heeft. Drie jaar geleden zijn ze op huwelijksreis naar Marrakesh geweest.
Lees ook: 50 Marokkaanse namen voor jouw zoon of dochter
Feestontbijt
Op de derde dag van mijn kraamweek klets ik met het gezin over de Marokkaanse keuken. 'De lekkerste die er is', vindt de kraamvrouw. Na mijn werkdag besluit ik daarom thuis Marokkaanse kippasteitjes voor hen te maken. Omdat ze me hebben verteld dat haar vader de volgende dag op kraamvisite komen, maak ik er een paar extra.
Zodra ik binnen ben, beginnen de kraamvrouw en haar man er meteen lekker van te eten. 'Pasteitjes voor het ontbijt, wat een feest', smult vader.
Lees ook: Verloskundige Goodarzi onderzoekt waarom gekleurde zwangeren en baby's slechtere zorg krijgen
'Dat moet ik allemaal niet'
Als opa rond lunchtijd op kraamvisite komt, bied ik hem uiteraard de pasteitjes aan. Ik ben niet van suiker en kan best wel wat hebben, maar van grootvaders reactie schrik ik toch wel. 'Dat moet ik allemaal niet hoor. Doe mij maar gewoon iets Hollands, we zijn hier toch niet in Afrika!'
Ik zie aan zijn dochter dat zij zich geneert en ook de vader staat even met zijn mond vol tanden. 'Nou pap, doe eens normaal', hoor ik zijn dochter zeggen. 'Hajar heeft dit gemaakt. Proef nou maar gewoon, je zult het lekker vinden!' Haar vader kijkt naar mij, dan weer naar de schaal pasteitjes op de salontafel en kijkt dan zijn dochter dan streng aan. 'Ik zei toch nee.'
Keuken opruimen
Op aanraden van zijn vrouw haalt de vader een appeltaart bij de bakker. Die gaat er wél in. Als opa voldaan zijn bordje op de salontafel legt, staat zijn schoonzoon op om het naar de keuken te brengen, waar ik op dat moment net de vaatwasser sta uit te ruimen. 'Laat lekker staan, die daar kan dat toch opruimen?', zegt opa. 'Ze is toch zo goed in de keuken?'
Ik weet niet wat ik hoor. Het is de tweede keer in korte tijd dat ik schrik en me beledigd voel. Zijn dochter grijpt weer in: 'Pap, zulke dingen kun je niet zeggen. Ik wil dat je daarmee ophoudt'. Omdat ik niet zijn kant op wil kijken, weet ik niet hoe hij reageert. Het blijft van zijn kant in ieder geval stil.
Lees ook: Wat doet een kraamverzorgster (en wat niet)?
Overlast
Omdat opa aan de andere kant van het land woont, blijft hij logeren. En zo komt het dat ik hem de volgende ochtend opnieuw tref.
Ik sta in de keuken een flesje te maken voor de baby als ik een gesprek tussen de kraamvrouw en haar vader opvang. Hij vertelt over zijn jonge buurman ('volgens mij is het een Marokkaan of zo') die regelmatig op het balkon staat te blowen. 'Dat krijg je met die mensen. Zorgen altijd voor gedoe.'
Streng
Die opmerking doet me nog meer pijn dan de opmerkingen de dag ervoor. Ik wil er wat van zeggen, maar doe het niet. Zijn dochter grijpt opnieuw in, strenger dit keer. Ze wijst hem erop dat haar kraamverzorgende, ik dus, Marokkaanse roots heeft en dat haar man een man van kleur is. 'En jouw kleinkinderen dus ook. Ik wil jouw racistische opmerkingen daarom niet meer horen en anders weet je waar de deur is!'
Het liefst wil ik haar bedanken en een knuffel geven, maar ergens voelt dat ongepast. Ik wil ook niet dat de sfeer er nog ongemakkelijker van wordt.
Lees ook: Zo ga je om met racisme onder kinderen: 'Het echte trauma ontstaat als volwassenen er niks mee doen'
Lief zijn voor anderen
De vader heeft het gesprek ook kunnen volgen en stelt voor om samen met hem de baby in bad te doen. 'Dan kunnen zij samen verder praten', zegt hij.
Tijdens het badje vertelt hij hoe gek hij is op zijn vrouw en hoe gelukkig hij is met zijn gezin, maar dat hij zich door zijn schoonvader niet geaccepteerd voelt. 'Dat is moeilijk', vindt hij. 'Zeker omdat hij de opa is van onze kinderen. Wij leren hen lief te zijn voor anderen, hoe de ander er ook uitziet en waar hij vandaan komt. Opa lijkt hen iets anders te willen leren.'
Lees ook: Praat met je kind over racisme en begin voor de spiegel, deze pedagoog geeft tips per leeftijd
Excuses
Als opa later die middag weer naar huis vertrekt, valt dat moment net samen met het einde van mijn werkdag. Onze auto's staan naast elkaar geparkeerd. Ook dat nog, denk ik. Maar het lukt me toch er een vriendelijk 'Tot ziens' uit te persen. Het is het zoveelste ongemakkelijke moment in twee dagen.
'Sorry', zegt hij dan. 'Mijn dochter heeft gelijk. Soms ben ik een klootzak. Dan zeg ik dingen die niet door de beugel kunnen.' Ik accepteer zijn excuses en we schudden elkaar de hand.
'Maar jullie soort vrouwen geven mannen toch geen hand?', vraagt hij dan. Ik haal adem, zucht diep en rijd snel weg.
*Hajars naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Liefhebber van onze rubriek Kraamwerk? We publiceren iedere zaterdag een nieuwe aflevering, eerder gepubliceerde Kraamwerken vind je ons dossier. Liever op papier? Dat kan! De bijzonderste afleveringen zijn gebundeld in een boek.
