Jeanines bevallingsverhaal: 'Mijn man valt snel flauw van bloed, dus hij was niet op z'n best'

'Mijn eerste bevalling, van Levy (nu 4 jaar), duurde veertien uur. De ontsluiting kwam maar niet op gang, dus ik moest aan de weeënopwekkers en kreeg uiteindelijk een ruggenprik. Het dúúrde maar. Uiteindelijk moest ik ingeknipt worden en is Levy er met een vacuümpomp uitgehaald, omdat zijn hartslag daalde. Ik heb zoveel pijn gehad, ook na de bevalling nog. Dus ja, ik zag heel erg op tegen weer een bevalling.

Om me voor te bereiden heb ik er veel over gepraat met mijn man, moeder en andere vrouwen om me heen. Ze konden me wel geruststellen, 'de ene bevalling is de andere niet', maar dan kon ik daarna weer gaan piekeren. Stel dat het weer niet op gang komt. Een paar keer heb ik gedacht: ik doe het niet, ik trek het niet meer. Van tevoren was ik echt gestrest, ik kon er nachten van wakker liggen. Ik wilde sowieso weer in het ziekenhuis bevallen, omdat ik een ruggenprik wilde.

Lees ook: Hoeveel pijn doet een bevalling?

Zoon opgehaald

Toen ik 40+6 weken was, verloor ik 's morgens wat vruchtwater. Mijn man was aan het werk in Roosendaal, twintig minuten verderop. Ik belde de verloskundige, zij zei dat ik nog even moest afwachten. De dag verliep rustig, om 14.00 uur heb ik mijn zoon nog zelf opgehaald van school. Rond 15.00 uur verloor ik weer vruchtwater en begonnen de weeën te komen.

Ik had nog steeds in m'n hoofd dat het nog wel even kon duren, maar om 16.45 uur werden de weeën toch zo heftig dat ik mijn man belde om naar huis te komen. Levy werd opgehaald door vrienden. Rond 17.15 uur kwam de verloskundige even langs, toen zat ik op 4 centimeter ontsluiting. Toen ik even later opstond uit m'n bed, verloor ik een plens vruchtwater.

Lees ook: Vliezen gebroken? Hier moet je op letten

Geen ruggenprik

Vanaf 18.00 uur kwamen mijn weeën zo snel op elkaar, dat ik de verloskundige weer wilde bellen. Een kwartier later was zij er, en zij stelde voor om naar het ziekenhuis te gaan. Het was tien minuten rijden naar het ziekenhuis, om 19.00 uur waren we daar.

Eerst moest ik nog een half uur aan de CTG, omdat ik graag een ruggenprik wilde. Maar na dat halfuur had ik al 8 centimeter ontsluiting, dus een ruggenprik mocht niet meer. De weeën deden zóveel pijn, ik had ze bij mijn rug, mijn benen en laag onder in mijn buik.

Lees ook: 23x moeders vertellen: zo voelt een ruggenprik

Met z'n vieren puffen

Ik moest nog 2 centimeter. De weeën kwamen om de anderhalf, twee minuten. Die fase vond ik het heftigst: de weeën kwamen hard en snel achter elkaar. Maar de verloskundige en kraamverzorgende hebben me er heel goed doorheen geleid.

Mijn man ook hoor, maar die is niet zo van het ziekenhuis – hij valt snel flauw van bloed, vocht en dat soort dingen. Dus hij was niet op z'n allerbest, maar hij heeft wel echt z'n best gedaan. Ik had genoeg support om m'n weeën op te vangen.

Als de verloskundige zegt: 'Wat doe je het goed!', dan denk je echt: we zijn er bijna. De kraamverzorgster heeft m'n hand vastgehouden, en ze hebben met me mee gepuft. Dat was superfijn.

Kwartier persen

Om 20.30 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Dat voelde ik nu heel goed, omdat ik geen pijnstilling had – dat vond ik echt heftig. Maar binnen een kwartier persen was ze eruit.

Deze keer hoefde ik niet ingeknipt te worden, maar ik was wel bijna volledig uitgescheurd. Ter plekke werd ik gehecht, ik heb er geen last van gehad. Dezelfde avond mochten we alweer naar huis. Ook het herstel ging heel goed.

Lees ook: Wat je moet weten over uitscheuren tijdens de bevalling

Positieve ervaring

Deze bevalling heeft mijn visie op bevallen heel erg veranderd: het kan ook 'fijn' zijn. Het hoeft niet alleen maar slecht te zijn, met veel pijn en complicaties. Dus ik heb er gelukkig een positieve ervaring aan overgehouden.'