Jordans bevallingsverhaal: 'Mijn vriend dacht dat onze baby dood was'

'Mijn vriend en ik hebben er lang over gedaan om zwanger te raken. Na twee jaar en twee iui-behandelingen was het dan eindelijk gelukt.

Tijdens de zwangerschap had ik regelmatig bloedverlies. Dan trok ik aan de bel en moest ik voor controle naar het ziekenhuis. Gelukkig was met de baby steeds alles in orde.

Lees ook: Bezoek aan de fertiliteitsarts: wat kun je verwachten?

Buikpijn

Begin januari verloor ik een slijmprop tijdens een weekendje weg in Brussel. Mijn eerste gedachte was: wat is dit nou? Toen ik een vriendin die al een kind heeft, erover vertelde, zei ze dat de kans groot was dat ik binnen tien dagen zou bevallen.

Ik was 32 weken zwanger toen ik weer wakker werd met bloedverlies. Omdat ik ook buikpijn had, zijn we opnieuw naar het ziekenhuis gegaan. Daar kreeg ik voor de zekerheid prikjes voor longrijping omdat de arts er rekening mee hield dat Julius eerder geboren kon worden.

Toen het er toch naar uitzag dat de bevalling nog niet zou beginnen, mocht ik weer naar huis. Ergens was ik teleurgesteld omdat ik zin had om onze baby te ontmoeten, maar ik wist ook dat het beter was als hij nog even zou blijven zitten.

Lees ook: De slijmprop verliezen: dit betekent het

Gebroken vliezen

Twee dagen later hadden we thuis een zwangerschapsfotoshoot, de dag erop was ik thuis aan het werk. Ik was nog actief en had nog zin om dingen te doen. Het was mij toen wel opgevallen dat ik wat meer afscheiding had. Daar vertelde ik mijn moeder over en die vond het raar. Zij zei dat het best zo kon zijn dat mijn vliezen waren gebroken.

Ik belde daarom voor de zekerheid het ziekenhuis en ik kreeg te horen dat ik zo snel mogelijk langs moest komen. In het ziekenhuis bleek dat mijn moeder gelijk had.

Lees ook: Vliezen gebroken? Hier moet je op letten

Wachten op ambulance

Omdat er op dat moment geen plek was in het ziekenhuis, kregen we te horen dat ik naar het ziekenhuis in Alkmaar moest. Een ambulance zou mij en mijn vriend er vanuit Amsterdam naartoe brengen. Maar het duurde en duurde maar en ondertussen bleef dat vruchtwater maar stromen. Gelukkig voelde ik me redelijk goed: ik had geen pijn.

Rond 23.00 uur kregen we te horen dat de ambulance niet meer kwam. En dat terwijl we al acht uur aan het wachten waren. Ze wilden mij naar huis sturen, maar ik wilde graag blijven omdat ik zo moe was. 'Als jij denkt dat je vanavond niet gaat bevallen, dan mag je hier blijven', zo kreeg ik te horen. Ik zei dat ik zeker wist dat de baby nog niet kwam, maar wist ik veel. Het enige dat ik wilde was slapen.

Maar slapen lukte helaas niet. Ik lag niet lekker, de verlichting op de gang was fel. Rond 02.00 uur riep ik de verpleging erbij omdat ik krampen kreeg. Een uur lang werd de hartslag van de baby gemonitord via een CTG en daarna werd ik overgeplaatst naar een bevalkamer. Er was eindelijk plek.

Weeënstorm

Daar was ik blij om, maar helaas kreeg ik een paar uur later een weeënstorm. De pijn vond ik heftig; ik kon niet meer functioneren. Tijdens de weeën heb ik gegoogeld hoe ik moest puffen, want ik had geen idee. De bevalcursus stond pas een week later gepland.

En toen kwam de verpleegkundige om ons te vertellen dat er toch geen plek was op de nicu. Ik kon er dus niet blijven. Ondertussen had ik veel pijn en 3 centimeter ontsluiting. Toen ik vroeg om een ruggenprik, zei ze dat dat pas kon als ik in een ander ziekenhuis was. 'De ambulance brengt je zo naar Almere', zei ze.

Lees ook: Bertina's bevallingsverhaal: 'Ik heb gehuild en gebeden, want dit mocht niet gebeuren'

8 centimeter ontsluiting

Niet lang daarna werd ik op een brancard gehesen. Ik lag niet lekker en voelde me kwetsbaar. Voor mij was het niet chill om zo door de gang gerold te worden. Ik had het gevoel dat iedereen mij aan zat te kijken en trok een deken over mijn hoofd.

Met de ambulance vertrokken we naar Almere. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen had ik opeens 8 centimeter ontsluiting. Ik was aan het hyperventileren, lag te krioelen van de pijn en wist niet meer wat ik met mezelf aan moest. De pijn was heel heftig.

Ruggenprik

Gelukkig kon ik een ruggenprik krijgen. Maar daarvoor moest ik zo veel mogelijk proberen te ontspannen en een bolle rug maken, terwijl ik van nature een holle rug heb. Ik had het moeilijk en ben heel bang voor naalden, maar op dat moment dacht ik: al moet je er tien naalden in steken, doe het maar.

Na een uur had ik nog steeds veel pijn. De dosis van de ruggenprik werd daarom verdubbeld. Toen werd ik eindelijk zen. Ik kon twee uur lang chillen en kletsen. Totdat ik volledige ontsluiting had.

De ruggenprik ging uit, ondanks dat ik wilde dat die aan bleef. Twee uur later waren de weeën opeens weg, waardoor ik weeënopwekkers kreeg.

Lees ook: Een buik vol met Kirsten Knip (32): 'Een ruggenprik wil ik echt niet, dat is niets voor mij'

Persen

Om 14.00 uur kwamen ze weer terug en mocht ik eindelijk gaan persen. Het duurde even voordat ik onder de knie had hoe dat werkte met mijn ademhaling, maar toen het voor mijn gevoel eenmaal lukte, zei de gynaecoloog dat ze me een verdoving ging geven voor een knip.

Een bevalplan had ik niet, maar ik wist wel dat ik géén knip wilde. Ik schrok er dus van, maar toen ze me eenmaal had verdoofd, ging het snel. Door de verdoving kon ik mij ontspannen, waardoor een knip gelukkig niet meer nodig was.

Paars

Julius werd geboren en meteen op mijn buik gelegd. Hij ademde niet, was paars en helemaal slap. Dit is niet goed, dacht ik.

De verpleegkundige zei tegen mijn vriend dat hij foto's moest maken van de baby, maar hij keek naar Julius en dacht dat onze zoon dood was.

De baby werd snel van mij afgehaald en er kwamen twee artsen de kamer binnen. Julius kreeg zuurstof toegediend en daarna heb ik hem kort op mijn borst gehad. Vervolgens werd hij meegenomen in een couveuse terwijl ik werd gehecht. Het was heftig, maar toch ben ik geen moment angstig geweest.

Gezellig

Die avond hebben we voor het eerst met hem gebuideld. Dat was ons eerste fijne moment als gezin.

Julius maakte snel grote stappen en na een maand mochten we naar huis. Nog steeds vind ik het moeilijk om bepaalde foto's terug te zien van vlak na de geboorte; ik word er verdrietig van. Hij had een slechte start, maar gelukkig gaat het nu heel goed met Julius. Het is een klein, schattig en gezellig ventje.'