Mijn 4-jarige dochter gaf haar eerste officiële verjaardagsfeestje. Ze wilde graag thuis gaan koekhappen, stoelendansen en een piñata kapotslaan. Kortom: we gingen van die spelletjes doen die elke generatie overleven. Er moesten alleen nog wat vrienden en vriendinnen worden uitgenodigd.
Tip: Dit zijn de leukste uitnodigingen voor een kinderfeestje (plus de ongeschreven regels van het geven)
Misschien wat veel
Nu sta ik bekend om mijn topfeesten (ik zet grote boxen neer, hang een discobal op en vraag iedereen wat drank mee te nemen, en voilà; een leuke avond), maar niet per se om mijn kwaliteiten als producer. Dus ik pakte het als volgt aan: ik vroeg haar wie haar vrienden zijn, zocht in mijn telefoon en in wat klassenapps naar ouders die bij die namen pasten, en stuurde ze een digitale uitnodiging.
Een week later zei Jasper: 'Wacht. Hoeveel kinderen heb je uitgenodigd?!'
'Ja, had jij het dan geregeld', kaatste ik terug, zonder toe te willen geven dat vijftien kleuters misschien wat veel is in huis. Maar terug kon ik ook niet meer. Uitgenodigd is uitgenodigd.
Kennen jullie elkaar?
Op de dag des oordeels reden we allebei met de auto naar school. Twee andere ouders moesten meefietsen om die vijftien kleintjes veilig bij ons thuis te krijgen. Ik had in de app immers beloofd ze allemaal op te pikken.
Ik had er al acht verzameld toen er een klein meisje vanuit de andere kant kwam aangesloft. 'Even kijken, hoe heet jij?', vroeg ik. 'Ik ben Noa', zei Noa. Eh ... wacht even. We hadden toch al een Noa? Ik keek naar de Noa in mijn groepje. 'Ik ben ook Noa', zei het mini-meisje.
'En eh, kennen jullie elkaar?', vroeg ik aan mijn dochter. 'Nee, niet echt', zei ze. 'Maar zij zat bij Leentje (haar oudere zus) in de kleuterklas.'
Beide Noa's
Ik belde haar moeder even. Dom. Idee. Want wat bleek? Deze Noa had ik zelf uitgenodigd. In mijn telefoon stond 'Moeder Noa', en ik had gedacht dat dat de Noa was die ik bedoelde. En de andere Noa had ik ook uitgenodigd, alleen via haar vader.
Dus ja, beide Noa's dan maar mee. Het kind had al een cadeautje in haar tas, en ach, vijftien of zestien kinderen - wat maakt het nog uit?
Lees ook: De leukste cadeautips voor een kind van 4 jaar
De nasleep van Lowlands
Thuis trof ik kleuters in de badkamer, boven op de open haard, in en óp mijn bed en onder de modder in de tuin. We aten taart, deden spelletjes, sloegen een piñata aan gort en bleven achter met een huis dat leek op de nasleep van Lowlands.
De vloer lag bezaaid met modder, snoep, klodders slagroom, cadeaupapier, achtergebleven sokken en één overprikkelde jarige die alleen nog maar stilletjes voor zich uit kon staren.
'Dit was dus echt niet leuk', zei Jasper.
'Dit was juist súperleuk', bitste ik terug, stiekem wetend dat hij gelijk had.
Maar goed, tegenover jullie geef ik het eerlijk toe: de regel 'zo oud als je wordt, zo veel kindjes mag je uitnodigen' is niet zomaar een verzinsel. Want zo'n dag met vijf kindjes ... wat was dát zalig geweest.
Meer columns van Lauren lezen? Dat kan hier.
/dd164b031d524d7eaf6ec5eb5363ecce/image.jpg)
/6444657aa2b24ba6a69c6342ee6c3e0d/image.jpg)
/3cb3012c716c4654838161c483ac9d8f/image.jpg)
/262ce9d6ad524df4bcd698c04bc05d7b/image.jpg)
/a921f688873b419b83f583a193487e3d/image.jpg)
/198f13f8e0614cd8af23bed724a7a676/image.jpg)
