'Eigenlijk wilde ik op mijn 23e al moeder worden. Maar ik zat midden in mijn carrière en dacht: dit is niet het moment. Twee jaar geleden was ik er wel klaar voor. Mijn coach wist van mijn wens en heeft me altijd gesteund, heel fijn. De eerste vijf maanden heb ik nog op Papendal getraind, daarna in mijn eigen fitnessruimte. Rustig afbouwend om mijn lichaam niet uit te putten.
Lees ook: Sporten tijdens zwangerschap, wat kan wel en wat niet?
Aan mijn lot overgelaten
Iets wat tijdens de bevalling wel gebeurde: ik kwam meteen in een weeënstorm terecht. Mijn verloskundige was druk met een andere bevalling en de overdracht ging niet helemaal goed, waardoor ik in het ziekenhuis in een kamer aan mijn lot werd overgelaten. Toen de verloskundige een paar uur later kwam, was ze in shock dat ik amper werd geholpen.
Ik kreeg direct een morfinepomp waardoor ik eindelijk kon bijkomen. Daarna ging het gelukkig prima. James bleek alleen veel zwaarder dan verwacht: 4,3 kilo. Mijn man dacht eerst: wat komt daaruit? Toen hij op mijn borst werd gelegd, moesten we allebei huilen van geluk.
Lees ook: Zwanger van een grote of zware baby? Dit moet je weten
Doorzettingsvermogen
Nog steeds is het speciaal, bijvoorbeeld om onszelf in James terug te zien. Zo heeft hij net zo veel doorzettingsvermogen als ik en geeft niet op totdat iets is gelukt. Tegelijkertijd is het sinds zijn geboorte zoeken naar balans. Aan de ene kant wil ik niets van hem missen, waardoor ik op mijn rustdagen eigenlijk te veel doe: naar de speeltuin, fietsen, wandelen.
Heel leuk, maar het geeft geen rust. Ik had ook echt negen maanden nodig om te ontzwangeren. Toen pas had ik mijn explosieve kracht terug en lukte het bijvoorbeeld rond de 100 kilo met een halter omhoog te krijgen.
Na dertien maanden weer in de race
Ik ben normaal nooit zenuwachtig, maar voor die eerste wedstrijd – James was elf maanden – was ik zelfs misselijk van de zenuwen. Ook door mijn angst voor hooggespannen verwachtingen van de buitenwereld. Onzin: iedereen vond het juist superknap dat ik er überhaupt weer stond.
Dertien maanden na de bevalling deed ik mijn eerste meerkamp met onderdelen als hordelopen, hoogspringen, kogelstoten en verspringen verdeeld over twee dagen. Voor mij een belangrijke test: was mijn sport het nog waard om er zo veel energie in te stoppen? Toen ik omringd door vrienden, familie en James Nederlands kampioen werd, wist ik genoeg.
Naar de Olympische Spelen?
Om mijn ultieme doel te halen – de Olympische Spelen in Parijs – gaat mijn man een dag minder werken, zodat ik meer kan focussen op mijn sport. Al doe ik het wel op mijn manier: als ik op trainingskamp ga naar Zuid-Afrika gaan mijn gezin en vader mee en op mijn vrije dag blijf ik leuke dingen met James doen.
Inmiddels heb ik ook mijn topcoachopleiding aan de Atletiekunie afgerond, nu nog mijn hbo-diploma sportmanagement halen. Wie weet kan ik in de toekomst nieuwe talenten begeleiden en adviseren over de combinatie moederschap en topsport.'
