Ik ben opgegroeid in een dorp in Zuid-Holland, en daar vierden we geen Sint-Maarten. Ik denk dat ik ook helemaal niet wist dat dit feest bestond, anders had ik er vermoedelijk eigenhandig voor gezorgd dat we het wél zouden vieren - gratis snoep, what's not to like?
De eerste keer dat ik dan ook echt met Sint-Maarten in aanraking kwam, was toen we met onze dochter van 2,5 net verhuisd waren naar een kindvriendelijke wijk in Noord-Holland. Daar ontkom je er simpelweg niet aan om zingend langs de deuren te gaan voor snoep op 11 november.
Lees ook: Wendy: 'Een loslopende hond in de speeltuin: ben je niet helemaal lekker?'
Een paar dagen van tevoren gingen er al instructies rond in de WhatsAppgroep van de wijk. ('Zet een lampje voor je deur als kinderen aan mogen bellen!') Op de opvang werden er liedjes geoefend. We hadden heel veel snoep ingeslagen. Alle voorbereidingen waren getroffen. Op één - vrij cruciale - na.
Omdat het onze eerste keer was, ging er iets grandioos mis. Op de dag zelf ontdekte ik namelijk relatief laat in de middag dat het in zo'n kindvriendelijke wijk in Noord-Holland geheel onmogelijk is om last minute een lampion te kopen. Beginnersfout. Ik was er blijkbaar ten onrechte van uitgegaan dat er een oneindige voorraad lampionnen beschikbaar was.
De juiste knutselspullen hadden we ook niet in huis, dus overwoog ik dan maar een fietslampje aan een stok vast te binden, en daar misschien wat slingers aan vast te knopen. Maar ik vermoedde dat mijn dochter me dat niet in dank zou afnemen zodra ze zou zien waar de andere kinderen mee rondliepen. En dus moest ik een andere oplossing bedenken.
Lees ook: Inspiratie: deze lampionnen voor Sint-Maarten zijn leuk om te knutselen
En toen kreeg ik een lumineus idee. Althans: iets wat in de licht paniekerige toestand waarin ik me bevond en waardoor ik niet helemaal helder meer kon denken de perfecte oplossing leek. We wonen niet zo ver bij een IKEA vandaan. En daar verkopen ze van die ronde papieren lampenkappen voor € 3,95. Ook een soort lampionnen, toch? Ik zou er snel eentje gaan kopen, en dan meteen zo'n snoer kerstverlichting op batterijen erbij voor het visuele effect. Zo gezegd, zo gedaan.
Toen ik de lampenkap/lampion thuis uit de verpakking haalde, zag ik dat ik niet alleen een beginnersfout, maar ook een inschattingsfout had gemaakt. De grootte van de lampenkap was enorm ten opzichte van mijn 2,5 jaar oude dochter: 45 centimeter om 90 centimeter.
Waar alle buurtkinderen door de wijk schuifelden met de meest prachtige, delicate lampionnen, moest mijn dochter de straat op met een dwergplaneet. Het ding was ook nog eens relatief zwaar geworden, met dank aan maar liefst vier AA-batterijen die noodzakelijk waren om de lampjes van het lichtsnoer te laten branden.
Lees ook: Wat te doen met al dat Sint-Maarten snoep?
Er werd gewankeld, er werd gestruikeld, er werd gehuild. Het wás al spannend en nu was het nog veel spannender. Kortom: ik had haar eerste Sint-Maarten verpest. Gelukkig was het ook wel vertederend: zo'n klein beteuterd meisje achter een enorm lichtgevend rond gevaarte. En dat leverde een hoop snoep op, wat veel goedmaakt als je nog geen 3 bent.
Je begrijpt: ik heb dit jaar half oktober al een lampion gekocht. Het zal mij nooit meer gebeuren dat we nog een keer zo de mist in gaan op het lampionnenfront.
Wendy van Poorten is hoofdredacteur van Ouders van Nu en schrijft columns over de kleine grote dingen die ze zoal met haar dochter Mea meemaakt. Meer columns van Wendy lezen? Dat kan hier.
