Denise (29) is getrouwd met Marco (34). Ze hebben drie dochters: Eline (9), Isabel (7) en Anny (3).
Hou van jou
'Afgelopen kerstvakantie zaten de kinderen en ik een Disney-film te kijken. Anny wilde boven spelen en ging naar haar kamer. Op een gegeven moment kwam ze naar beneden, liep naar me toe en zei: "Ik hou van je," met een rare blik. Alsof ze geschrokken was en iets had gedaan wat niet mocht.
Ik vroeg haar wat er gebeurd was. Ze kroop weg op mijn schoot. Het zat me niet lekker, onrust nestelde zich in mijn lijf. Dit klopt niet, dacht ik. Zo is Anny niet. Ik liep naar boven, keek overal maar kon niks vinden. Ik weer naar beneden. "Wat is er gebeurd?" vroeg ik. Weer geen antwoord. Normaal zou ze een reactie geven of iets opbiechten, nu keek ze bang en bleef stil. Ik knuffelde haar en bleef doorvragen over wat er was gebeurd.
Schokken
Ze viel in slaap op mijn schoot en begon een beetje te schokken. Mijn hartslag knalde omhoog. Snel belde ik de huisarts. Ik mocht een uur later langskomen. Maar dat voelde te laat.
Snoepie
Ik belde een vriendin. Die zei: ga nog een keertje kijken. Ik trok het beddengoed van de bedden, draaide al het speelgoed om. Toen ik voor de vierde keer naar haar slaapkamer liep, viel mijn oog op een schot op zolder. Het stond op een kiertje. Eenmaal dichterbij zag ik een verpakking van een lithiumbatterij liggen.
Ik rende naar beneden en vroeg aan Anny of ze dat gegeten had. "Ja, snoepie," zei ze. "Maar het prikt." Ik belde meteen de spoedlijn van de huisarts. We moesten snel naar het ziekenhuis. Marco was in het buitenland, dus mijn vader sprong in de auto. Alles in mij schreeuwde: nee, het is niet goed. Anny reageerde niet meer. Doodeng.
Slaapstand
In het ziekenhuis maakten ze een röntgenfoto. Ik mocht op het beeldscherm meekijken en zag dat de batterij in haar slokdarm vastzat. "O, die moeten we eruit halen," zeiden ze rustig. Ik dacht: misschien is het dan niet zo erg als ik denk? Ze zijn zo relaxed. Maar dat was dus niet zo. Want ineens stond er een crisisarts in de kamer, Anny moest met spoed naar een academisch ziekenhuis. Ze hield zichzelf in een soort slaapstand, ze had veel pijn. Een ambulance bracht ons met sirenes naar Amsterdam.
Toen we daar naar de OK renden, zei de arts: "Er is een kans dat ze het niet overleeft. Of dat ze van de rest van haar leven schade heeft aan haar slokdarm." Deuren dicht, bam, daar zat ik in een donkere hal, in een leeg ziekenhuis. Ik moest naar buiten, ademen, frisse lucht, huilen. Na anderhalf uur kwam de chirurg. "Er is veel schade, maar ze is er nog."
Alles geheeld
We zijn nu een halfjaar verder, alles is geheeld en ziet er perfect uit. Wat een geluk. Had ik de verpakking van de batterij niet gevonden, dan had de batterij een gat gebrand door haar slokdarm, hij lag bij haar longen en hart in de buurt. Dan was het klaar geweest.
Dat ik dat in huis had liggen, vind ik tot op de dag van vandaag verschrikkelijk. Ik kan het wel uitschreeuwen: pas op met batterijen! En ook: als moeder moet je echt vertrouwen op je instinct. Voel je dat het niet goed is, handel dan.'
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Fotografie: Kim Krijnen
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
